De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 163]

Twee gedichten
Karl Mickel^*
(Vertaling Gerrit-Jan Berendse)

De academische muis analyseert het wezen van de kat

Het gezonde muizenverstand ziet de kat als een alom aanwezig levend wezen
Wiens schaduw over ons valt voordat we zijn schreden gehoord zouden kunnen hebben
Vraatzuchtig de muil! onontkoombaar de klauw! en van de kleur van de kat moet worden gezegd
Dat ze er geen heeft, omdat ze elke kleur kan aannemen.

Haar wezenlijke wezen is echter dat van een gedegenereerde nazaat.
Zelfs voor de honden die hier niet verder ter discussie staan
Vlucht zij de boom in en staat zij in een 1:12 relatie
Tot tijger en leeuw, de machten waaruit zij voortkomt.

Onze gehele praktische politiek moet er dus op zijn gericht
Om de kat het formaat van de oorspronkelijke leeuwen en tijgers terug te geven
Want dan a) zouden we als kleine onderkruipsels gewoonweg uit hun gezichtsveld verdwijnen
En b) zou zich de verhouding van de reactietijden doorslag-
gevend in ons voordeel wijzigen.

* Karl Mickel, geb. 1935 te Dresden; Poëzie: Lobverse und Beschimpfungen (1963), Vita nova mea (1967), Eisenzeit (1975).

Die Akademische Maus analysiert das Wesen der Katze

Der gesunde Mäuseverstand hält die Katze für ein allgegenwärtiges Lebewesen
Dessen Schatten über uns ist, bevor wir seine Tritte können gehört haben
Gefräßig das Maul! unentrinnbar die Kralle! und von der Farbe der Katze müsse man sagen
Sie habe keine, denn jede könne sie annehmen.

Ihr wirkliches Wesen aber ist das eines degenerierten Nachfahren
Selbst vor den Hunden, mit denen uns keinerlei Problemata anstehen
Flüchtet sie auf den Baum, und verhält sich wie 1:12
Zu Tiger und Löwe, den Mächten, von welchen sie herstammt.

Unsere ganze praktische Politik muß also darauf gerichtet sein
Der Katze die Maße der ursprünglichen Löwen und Tiger zurückzugeben
Weil dann a) wir ihnen als geringe Portionen schlichtweg aus dem Blickfeld herausfielen
Und b) das Verhältnis der Reaktionszeiten zu unseren Gunsten entscheidend sich ändern würde.

[p. 164]

Het meer
(Vertaling Ad den Besten)

Meer, schaardige schaal gevuld met visselijven
Jij anti-hemel onder de kiel, afgesplinterde hersenpan
Door de heer Hydrokephalos, ver voor onze tijden
In 't aardrijk ingedrukt, ter gedachtenis aan de botsing
Na de razende val: jij stoot mij van de weeromstuit
Opwaarts, af, als ik ademloos duik naar de bodem
Waar oude schoenen thuis zijn tussen de witbuiken.

Wat dood is gedijt nog! Aan oevers, schurftige bosranden
Groeit het, wordt langer en langer, haarstoppels der hersenpan,
Borstelig geboomte, trager nog, luier dan de gestorvene
(Een jaar: een schrede, tien jaar: een waterlozing
Een eeuw: één enkele zin). Moet ik dat uitvorsen?
En de amfibieën. Dat wat ze netjes eens afgelikt hadden
Schijten ze drupsgewijs vol, o niet te bevredigen kringloop
Kadavers en kuit.

Zo blijft mij alleen het leegzuipen

Over, in Tamerlans spoor, die zoop zich uit schedelbokalen
Van vijanden zat (‘Niet langer denkt de gedode’
Zegt de beker, ‘denk niet meer aan hem’ zegt de inhoud).
Zo pak ik de bomen dan (‘hopelijk houden de wortels!’)
En ruk de schaal tot mij omhoog, schuin in de wolkenwand
Houd ik het meer, ik zuip dat mijn lippen kapotgaan,
Ik zuip, ik zuip en ik zuip - waarheen met het afvalwater!
Meer, schaardige schaal gevuld met visselijven:

Door míj heen rivier nu temidden van jullie behuizingen!
Hier lig ik en verwerk de vis.

Der See

See, schartige Schüssel, gefüllt mit Fischleibern
Du Anti-Himmel unterm Kiel, abgesplitterte Hirnschal
Von Herrn Herr Hydrocephalos, vor unsern Zeitläuften
Eingedrückt ins Erdreich, Denkmal des Aufpralls
Nach rasendem Absturz: du stößt mich im Gegensinn
Aufwärts, ab, wenn ich atemlos nieder zum Grund tauch
Wo alte Schuhe zuhaus sind zwischen den Weißbäuchen.

Totes gedeiht noch! An Ufern, grindigen Wundrändern
Verlängert sichs, wächsts, der Hirnschale Haarstoppel
Borstiges Baumwerk, trägfauler als der Verblichene
(Ein Jahr: ein Schritt, zehn Jahr: ein Wasserabschlagen
Ein Jahrhundert: ein Satz). Das soll ich ausforschen?
Und die Amphibien. Was sie reinlich einst abschleckten
Koten sie tropfenweis voll, unersättlicher Kreislauf
Leichen und Laich.

Also bleibt einzig das Leersaufen

Übrig, in Tamerlans Spur, der soff sich aus Feindschädel-
Pokalen eins an (‘Nicht länger denkt der Erschlagene’
Sagt das Gefäß, ‘nicht denke an ihn!’ sagt der Inhalt).
So faß ich die Bäume (‘hoffentlich halten die Wurzeln!’)
Und reiße die Mulde empor, schräg in die Wolkenwand
Zerr ich den See, ich saufe, die Lippen zerspringen
Ich saufe, ich saufe, ich sauf - wohin mit den Abwässern!
See, schartige Schüssel, gefüllt mit Fischleibern:

Durch mich durch jetzt Fluß inmitten eurer Behausungen!
Ich lieg und verdaue den Fisch