De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 149]

Twee gedichten
Uwe Grüning^*
(Vertaling Ab Bertholet)

Benarde toestand

Een baar van wormstekig hout, de roem -
hij draagt alleen de doden.

Het betaamt mij - niets zult gij wensen -
een nar te zijn
en als fantast te leven.

Bedremmeld
loopt een jaar ten einde, een
dat met zijn talenten
gewoekerd heeft, net als ik.

Wie op hoge leeftijd heeft leren lijden,
gaat binnen in een kamertje van planken,
om toe te geven:
denken is heel wat
meer dan gelukzaligheid.

* Uwe Grüning, geb. 1942 te Pabianice (Polen); Poezie: Fahrtmorgen im Dezember (1977), Spiegelungen (1981), Im Umkreis der Feuer (1984), Innehaltend an einem Morgen (1988).

Bedrängnis

Eine Bahre aus Brauschholz der Ruhm -
er trägt nur die Toten.

Es ziemt mir - nichts solitet ihr wünschen -
ein Narr zu sein
und als ein Träumer zu leben.

Betroffen
wendet ein Jahr sich, eines,
das gewuchert hat
mit seinem Pfunde wie ich.

Wer im Alter zu leiden erlernt hat,
kehrt ein in ein Brettergelaß,
zu erkennen:
Um vieles
ist Denken mehr denn Glückseligkeit.

[p. 150]

Teruggetrokken leven

Wij hebben niet naar waarheid gezocht.
Wij hebben
de leugen niet uitgeplozen.

Er was geen opdracht:
wij hoefden niet te spreken.
Wij hoefden niet te zwijgen;
er was geen gebod.

Voor onze ogen
werd de aarde onverschillig:
en zij verroert zich niet,
zij is dood.

Wij zijn over het leven
heengestroomd
als over stenen.

Wij zochten niet;
wij hebben gewacht.
Wij hebben niet gewacht.
Ons treft geen schuld.

Wij zijn door steden gekomen.
Wij zijn door dorpen gekomen.
Wij zijn door ruïnes gekomen.
Er is geen schuld.

Er is geen noodlot.
Er is geen rouw.
Slechts graven zijn er,
en het bittere glas leven.

Abgeschiedenes Leben

Wir haben nicht nach Wahrheit gesucht.
Wir haben
nachgeforscht nicht der Lüge.

Es gab keinen Auftrag:
wir mußten nicht reden.
Wir mußten nicht schweigen;
es gab kein Gebot.

Vor unseren Augen
wurde gleidigültig die Erde:
und sie bewegt sich nicht,
sie ist tot.

Wir sind über das Leben
hinweggeströmt
wie über Steine.

Wir suchten nicht;
wir haben gewartet.
Wir haben nicht gewartet.
Uns trifft keine Schuld.

Wir sind durch Städte gekommen.
Wir sind durch Dörfer gekommen.
Wir sind durch Ruinen gekommen.
Es gibt keine Schuld.

Kein Verhängnis gibt es,
es gibt keine Trauer.
Nur Gräber gibt es
und dieses Bitterglas Welt.