De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 147]

Twee gedichten
Elke Erb^*
(Vertaling Ab Bertholet)

Vlakte bij Leipzig

De vlakte bij Leipzig is kaal,
alsof de strenge middag haar platdrukken wil.
Heggen en greppels, kreupelhout, een boom
wegwijzers, geel als een brievenbus, stoffig
of bijgevolg als tabak die
een oude man in kruimels valt op zijn knie...
Ik was een keer in Tüschen, daar keek
een gans mij zwijgend aan, ze liep mee in een rij, wit
langs een vochtige schuur.
Links, keek me aan, links, en jullie weten het: het oog
staat strak, groen geringd.
Maar wat had ze te melden, uit verre
steentijden komend, het genus, altijd opgewonden, uurwerk,
steeds hetzelfde, eenzelvige uurwerk
aan vergankelijke muren, maar wat,
wanneer er geen muren meer staan, er geen gebouwd worden, wanneer
de reusachtige aardwind alleen
in het stof stort en huilt?
Uurwerken, jullie uurwerken, wie zorgt
dat jullie niet doordraaien aan het eind, wie zorgt?
Ik was een keer in Tüschen, daar keek
een gans mij zwijgend aan, ze liep mee in een rij, wit.

* Elke Erb, geb. 1938 ter Scherba/Eifel; Poëzie en kort proza: Gutachten (1975), Vexierbild (1983), Kastanienallee (1987).

Das Flachland vor Leipzig

Das Flachland vor Leipzig ist kahl,
als läge der Mittag streng auf ihm auf.
Hecken, die Gräben, Buschgekräusel und Baum
Wegweiser, gelb wie Briefkästen, staubig,
oder wie Tabak daher, der fällt
einem Alten krümelnd aufs Knie...
Ich war mal in Tüschen, dort sah
midi still eine Gans an, die in Reibe ging, weiß
an einer feuchten Scheune vorbei.
Links, sah mich an, links, und ihr wißt, das Auge
ist starr, grün beringt.
Aber was wollte sie melden, aus ihren fernen
Steinzeiten kommend, die Gattung, aufgezogen immer, Uhr,
immer die gleiche, sich gleiche, die Uhr
an vergänglichen Wänden, aber was dann,
wenn keine Wände mehr stehn, keine gebaut werden, wenn
der riesige Erdwind allein
in den Staub stürzt und heult?
Uhren, ihr Uhren, wer sorgt,
daß ihr euch nicht totschlagt am Ende, wer sorgt?
Ich war mal in Tüschen, dort sah
mich still eine Gans an. die in Reihe ging, weiß.

[p. 148]

Een lam graasde

Een lam graasde,
graasde ooit in Holland,
oorlog, mijn vader was soldaat.
Kwam met verlof,
droeg geen lam, droeg het vel,
droeg het lam niet.
Ik zit aan mijn bureau, ik zet
mijn voeten erop.

Ein Lamm weidete

Ein Lamm weidete,
hatte geweidet in Holland,
Krieg war, mein Vater Soldat.
Kam auf Urlaub,
trug kein Lamm, trug dat Fell,
trug nicht dat Lamm.
Ich sitze am Schreibtisch, ich stell
meine Füße darauf.