De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 110]

Wie schiet me dood voor vijftig piek?
Katja Lange-Müller^*
(Vertaling Carlien Brouwers)

Een chronische zelfmoordenaar op leeftijd die met zijn soortgenoten alleen maar gekke dingen had meegemaakt, had geen zin om ook in bed te sterven aan maftakeling. Dus toog hij op weg om het oude lugerpistool van zijn oude broer te jatten alsmede de nodige munitie.

Eenmaal weer thuis verduisterde hij zijn huiskamer en wachtte tot het donker werd. Voor de gezelligheid tracteerde hij zichzelf maar op een halve fles vieux. Toen het laat genoeg was zette hij de lege huls van zijn stervensbegeleiding op straat. Die mochten de Jonge Pioniers met hun eeuwige afvalinzamelingverslaving gerust vinden! - Voor het laatst dacht hij nog sociaal, al besefte hij zijn gebreken wel, en hoe: zuinig, eenkennig, lafhartig... Maar die zouden nu, althans voor zover ze hem betroffen, weldra uit de wereld zijn.

Welnu, hij zette een Wagnerplaat op, duwde de loop van het lugerpistool in zijn strot en tastte naar de trekker. Maar wat geschiedde? Hij kon het niet. - Hier zijn verhitte dronken kop, daar ergens dat ijskoude klamme handje, net de koningskinderen: met tussen hen in het schietijzer - een oceaan en geen brug. Hij nam het wapen in zijn linkerhand, niets. Hij probeerde het opnieuw met zijn rechter, weer niets. Zo oefende hij een poosje. Zijn hoop daalde met zijn alcoholspiegel mee, langzaam, als ontwortelde waterlelies. Nee, op deze manier kwam hij vast nooit aan zijn eind.

De zelfmoordenaar wilde al naar bed gaan toen de reddende gedachte hem overviel. Ik ga de straat op en koop iemand om. Al heb ik ook niks dan mijn eigen vruchteloze leven te bestieren gehad als kale stotterende grimeur bij een schouwburg in de provincie, daarom heb ik nog wel dertigduizend op mijn bankrekening staan. Een zelfmoordenaarsmoordenaar kan ik in elk geval zonder meer betalen.

* Katja Lange-Müller, geboren in Berlijn, 1951; haar moeder was een hoge functionaris in de partij-hiërarchie; uit reactie werkte zij jarenlang als verpleegster in psychiatrische inrichtingen; ze debuteerde met tragikomische schetsen over het leven aan de Oostduitse zelfkant, in het ondergrondse tijdschrift ‘Mikado’; in 1984 werd ze gedwongen tot ‘Auswanderung’ naar West-Berlijn; de beide hier gepubliceerde verhalen zijn afkomstig uit haar eerste boekpublikatie, ‘Wehleid’, uit 1986.

[p. 111]

Hij pakte zijn jas voor doordeweek en stopte het pistool, leren handschoenen, zijn afscheidsbrief aan iedereen en driehonderd piek in zijn zak. Waar hij nog nooit geweest was, in het café op de hoek, sloeg hij drie kleintjes pils en zes dubbele jonge achterover. Toen bezat hij weer genoeg moed. ‘Mmmemag ik wat vragen, zzzezou u me willen doodschieten vvvvoor vijftig piek,’ vroeg hij aan een dikke stamgast, wiens gewelddadige voorkomen zijn vertrouwen had gewekt. ‘Die is afgelajen,’ kwam de cafébaas ertussen en zette de zelfmoordenaar zonder omwegen de deur uit. Met stijgende wanhoop sprak hij elke alleen lopende voorbijganger aan: ‘Mmmemag ik wat vragen...’ Zeker de kolder in je kop gekregen,’ ze lachten hem uit of luisterden niet eens naar hem. Huilend wankelde hij over straat, viel zelfs een vrouw lastig: ‘Tttoe mmmevrouw, één mmmomentje...’ Toen de vrouw zich had losgerukt lag haar met lovertjes bestikte uitgaanstasje naast zijn voeten in het stof.

‘Tttoe...’ ‘Ja,’ zei de jongeman, ‘wat wilt u.’ De zelfmoordenaar legde hem alles uit. Waarom hij absoluut dood moest, dat hij een geladen pistool bij zich had en handschoenen en de brief, en dat hij bereid was om er geld voor te geven, veel geld. De jongeman liet hem uitpraten, knikte geduldig, glimlachte begrijpend. ‘Juist ja,’ zei hij, ‘om niet is alleen de dood. Hoeveel had u gedacht.’ De zelfmoordenaar haalde een briefje van vijftig uit zijn portefeuille, het was nog glad en nieuw. ‘Vvvijvijftig,’ zei hij eenvoudig. ‘Te weinig,’ antwoordde de jongeman niet minder eenvoudig. ‘Gggoed dan, hhhohonderd,’ de zelfmoordenaar stiet de woorden zacht en zachtaardig tussen de grafzerken van zijn gebit door naar buiten. ‘Wat wil je nou, sterven of fatsoenlijke mensen van hun bestemming afhouden,’ de jongeman werd ongeduldig. ‘Tttweehonderd, mmmemeer geef ik niet,’ kreunde de zelfmoordenaar, hij huilde ook alweer. ‘Man, driehonderd en je bent van alles af,’ de jonge man keek naar de oude als een lijkkistenleverancier naar een pasgeboren kind.

‘Wwwat! U moet er zeker van leven,’ zei de zelfmoordenaar nog, daarop draaide hij zich om en liep met vaste tred weg. ‘Goed dan, voor vijftig, omdat jij het bent,’ riep de jonge man hem na. Maar onze zelfmoordenaar sloeg alleen nog de kraag van zijn doordeweekse jas op. Het was vier uur in de morgen en het regende niet.