De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 51]

Twee gedichten
Klaas de Wit

Het stadspark van Coimbra

Langs de rivier Mondego, wijd en wind-
bevlogen, ligt het Parque da Cidade,
waar men veel zongevlekte schaduw vindt,

kiosk met ijs en koude limonade,
tegen de waterkant een paviljoen,
een stenen trap die afdaalt van de kade

tot onder de rivier; studenten doen
in eigen wijsheid onder de platanen,
een milicien blaast een verliefde zoen

naar twee meisjes, grijnslacht naar zijn companen
en hinkstapt vlot door het cyclamenperk,
toeristen slenteren door de hoge lanen,

een hoertje doet wat voorbereidend werk,
de banken zijn voor moeders en bejaarden
en aan de oever rijst de kerk

van Santa Clara-a-Velha, wijdvermaarde
ruïne, ooit omspoeld door de rivier,
de sedertdien al lang en breed bedaarde

stroom, waar nu windgejaagde surfers fier
hun hemelsblauw driekantig zeil jongleren
en in een lange, meeuwgelijke zwier
van oever heen en weer tot oever scheren

[p. 52]

De ossen van Furadouro

De kolossale lijven twee aan twee
gekoppeld, diep roestbruin, staan ze te dromen -
ikonen ogen starend naar de zee...

Wanneer in drommen de toeristen komen
vanaf het bontgekleurde tentenstrand
en, boven uit het dorp, met verend lome

tred, blootsvoets door het gloeiend hete zand
luidkeels de visbevlekte vissersvrouwen,
op heup of hoofd de nu nog lege mand,

beginnen ze de uitgelegde touwen
aan te spannen; eerst de bemande boot
met rankgekrulde steven (rood-wit-blauwe

strepen op fel oranjegroene boot)
tegen het steile strand omhoog te trekken
de branding uit, wildschuimend zilte schoot;

om dan de koppelstok tussen de nekken
opnieuw te richten naar de oceaan,
de hoge ruggen andermaal te strekken

en in een tijdloos heen en weder gaan
touw voor touw de volgezwommen netten
tot waar de vrouwen nu in stilte staan

te wachten - stadig op het strand te zetten.