De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 45]

Drie gedichten
Cor Barend Termaat

Dakloos

Hij praat alleen nog met zichzelf,
maar zij verstaan elkaar niet meer.
Alleen de vragen keren weer
als echo's uit een leeg gewelf.

Zoekt hij, gebogen, voor zijn voeten
naar tekens in zijn labyrint,
't verdwenen voetspoor van een kind?
Ik wijk maar uit en durf niet groeten.

Vermoeide held

Het herfstig park loopt hij bij avond door.
De vijvers glanzen zwart en goud,
een eiland spiegelt avonturen voor,
de bomen spelen er voor woud.

Bladboten varen uit naar Lilliput;
hij is voor Gulliver te oud,
nog voor de sluis gaat hij voor schut.

Hij loopt maar door, het wordt wat koud.
Heimwee volgt ritselend zijn spoor.

DNA

In mijn livrei van lijf en leden
woon ik met die mij genereerden.
Zij kijken oogloos toe,
zij hebben inspraak zonder stem,
bedienen zonder voeten gas en rem
van de emoties die, ik weet niet hoe,
al eeuw, na eeuw, na eeuw weer keerden.
Door wát vertaald in elks unieke heden?