De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 44]

Drie generaties
Georgine Sanders

Als ik nu afscheid neem en om je rouw,
terwijl jij nog in het volle leven deelt,
vermindert dat mijn schuld aan wie mij trouw
bleef, maar alleen was toen zij ging. Vergeeld

is haar portret. Men vond haar eerst toen wind
het nat gordijn omsloeg door het open raam.
Zij lag, zei men, tussen twee kamers in,
een werelddeel van mij vandaan.

In niets was ik getuige van haar dood,
dat ogenblik gerekt tot eeuwigheid.
Haar afstand bleek voor dromen veel te groot
en taal noch teken hebben mij bereikt.

Tenzij dat ik haar rozen steeds herken,
mijn stem hoor als haar stem, haar spiegelbeeld
zie in een winkelruit, op straat. Ik ben
nu even oud, mijn dag schijnt weer gedeeld.

Maar jij, het kind dat zo aan het leven hangt?
Onzeker is de duur van elk bestaan.
Ik vraag alleen wanneer de dag aanvangt
dat jij nop leeft. Gezegend is jouw naam.

Three Generations

(Vertaling Georgine Sanders)

If I could mourn for you and take my leave,
while you are in the fullness of your life,
how would that lessen guilt towards the one
whose faith sustained me, but she died alone.

Faded is her photograph. Not until wind
pulled rain-soaked curtains inside out was she
discovered, lying between rooms, they said.
We lived a continent apart.

In no way was I witness to her death,
that moment stretched into eternity.
My dreams could never bridge that vast abyss,
no sign from her has ever come to me.

Yet, I do know her roses when they bloom,
I hear her voice in mine, a window pane
reflects her image when I pass, and soon
I'll be her age. We share my days again.

And you, the child that holds this life so dear?
We cannot know the number of our years.
But what I ask, each morning, stays the same:
that you are living. Blessed is your name.