De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 39]

Vier gedichten
Jean Pierre Rawie

Beeld

Wij zaten aan tafel, de avond viel in
door langzaam herinnerde ramen,
mijn vader bad voor en het kleine gezin
herhaalde zijn schuldeloos amen.

Ik weet niet waarom juist dit vredige beeld
na zoveel verwoestende jaren
steeds inniger door alle dingen heen speelt.
Wie kan wat er misging verklaren?

Wij werden naar iedere windstreek verstrooid,
op duistere wieken gedreven,
en geen van ons weet waar de onschuld van ooit,
geloof en geluk zijn gebleven.

[p. 40]

Moment

Soms hoor ik plotseling weer achter
gewone woorden die je uit
een zoveel zuiverder en zachter,
adembenemender geluid,

dat ik opnieuw naar je moet kijken
of ik je nooit tevoren zag.
Laat al die jaren maar verstrijken;
zolang ik dit bewaren mag

kan jou en mij de tijd niet deren:
weer voor het eerst met je alleen
hoor ik de harmonie der sferen
door alle alledaagsheid heen.

[p. 41]

Straks

Wanneer ik al wat is bedreven
en wat beleefd werd overzie,
blijkt dat ons weinig is gebleven
dan zinloze melancholie.

We zitten als vanouds te zamen,
terwijl opnieuw een herfst begint,
met achter de beslagen ramen
het oude lied van weer en wind,

en vragen niet langs welke wegen
ons de genade is ontgaan:
alleen het ruisen van de regen
doet ons nog steeds weldadig aan.

Wat wij gewild hadden en werden
is onverzoenlijk in conflict,
en maakt ons voor verkeer met derden
in diepste wezen ongeschikt.

Wij raken meer en meer bevangen
(wat zelfs het leven niet geneest)
door hunkerend terugverlangen
naar wat er nimmer is geweest.

En meer dan aan onszelf ontstegen
zijn wij van iedereen vervreemd; -
maar wie weet wat het zwaarst zal wegen,
als straks de tijd een einde neemt?

[p. 42]

Nog

Mijn hart trok samen, en met korte kramp
schoot mij hoe sterfelijk ik ben te binnen.
Ik moet mij steeds meer op de dood bezinnen,
hoe vast ik mij ook aan het leven klamp.

Dat eenmaal zo het einde zal beginnen
is in het licht van wat er was geen ramp,
maar toch: er valt onder de kleine lamp
nog zoveel onontgonnens te ontginnen.

De aarde is nog ongeëvenaard;
er liggen nog oneindige domeinen
waarover deze lamp moet schijnen braak;

en enkel met de verzen die ik maak
maak ik de wereld woord voor woord de mijne,
en breng ik het geschapene in kaart.