De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 34]

Tien gedichten
Johanna Kruit

Geboortehuis

Er is een huis, de ramen kijken
naar meeuwen die het water zien.
Wanneer ik wegga zal misschien
dit huis ooit op een ander lijken.

De tuin heeft paden aangelegd
waarlangs alleen de wind nog gaat.
Er hoort een kind dat er niet staat
en dingen die niet zijn gezegd.

Ik neem de woorden in beslag
Te Koop - Verkocht. Het kan niet zijn
dat wat nu weg gaat weg zal zijn
en dat een kind niet eeuwig was.

Maar als ik in de dagen lees
is het er bijna niet geweest.

Het geheim

Soms is het ergens te horen. We luisteren
naar hoe het komt verscholen in een woord
of een gebaar: niets mag verloren gaan van
wat bestaat.

Stilte gonst er omheen wanneer het door
de kamer gaat want wat we met elkaar
verzwijgen wordt uitgesproken
minder waar.

[p. 35]

Bij avond

Bij avond zat je onwaarschijnlijk in je kamer
zoals ook wind kan zijn.
Onzichtbaar wist ik wat je deed
en streelde je haar, handen naar achter.
Was je nog waar?

Koud moest je zijn. Ik rilde ervan.
Bedacht muziek waar je van hield
tot je wegging zoals wind knielt
aan een venster onwaarschijnlijk
bij avond.

Elfstedentocht

De schaatser op het meer verliest
van dag de tijd. Zijn armen zwaaien
als wieken door de lucht. Hij rijdt
voorbij de kou. Zijn adem vriest in

kleine wolken mee. Twee plaatsen zijn
er slechts die hem doen staan: vooraan
de streep waar hij begon en uren later
als de zon verdwijnt de eindstreep waar

de overwinning wacht die hij verzon.
De schaatser op het meer weet niet dat
tussen finish en begin een leven zich
ontvouwt. Hij rijdt de lange uren dicht

en overbrugt de tijd, de kou.
Opdat hij winnen zou.

[p. 36]

Eens

eens was ik op weg naar een feest

in het gemompel van de stad
wisselde ik geluiden op het plein

tegen de horizon trok ik lijnen
van het schip waarmee ik ging

hoe handig was ik met de leegte
ik was op weg naar een feest

ik herinner me de dag dat ik alles zeker wist
toen ik nog flirtte met de tijd

maar ik verzamel je als zonlicht in een kamer
en wat ik vergat bracht je mee met de wind

eens heb ik zonder jou gekund.

Landschap

Alles heeft zijn plaats
het water van de rivier
de oevers ernaast.

Hoe een landschap soms oplost
als zout in water

verdwijnt naar later
waar het weer aankomt en
uitdooft alsof het niet bestaat.

Zoals ook zee zich terugtrekt
en leegte achterlaat.

[p. 37]

IJsbloemen

Zoals door bloemen op een ruit je niets
kunt zien en toch het uitzicht kent
weet je de toekomst van verdriet:

verstilde weemoed
die als adem op een raam bevriest.

Soms

Soms moet het wel
het losmaken van stilte
het op drift slaan van woorden.

Ook wind rukt wel takken af
water vreet aan duin.

Wat overblijft zal sterker zijn.

Vogeltrek

Nacht achter glas. Een vlucht wordt uitgezet
in lijnen. De vogeltrek begint, legt open
wat niet eindigt.

Woord dat het zwijgen deelt, de taal verliet.
Om wat voorbijging zonder stem heb ik nog mensen lief.

[p. 38]

Albatros

De nacht ontfermt zich nu ik spreek
over afwezigheid.

Lamplicht beschermt mijn stem
die doet alsof je hier nog bent

Hoe ik niet geloven kon dat je
moest gaan totdat je ging.

Voorbij dit huis dat woord voor woord
de sporen draagt die het verdient.