De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 70]

Vijf gedichten
Eddy van Vliet

Geschenk

Het potlood. Hard en tot uiterste gaafheid
geslepen. Het werd mij door vrienden gegeven,
mij uitnodigend een touw op de grond te tekenen.

Een lijnenspel van ineengewerkte draden
waarop ik dansen kon en mijn kunsten
vertonen, zoals mij werd voorgehouden.

Eén met het verbeelde evenwicht zocht ik in de nok
van het dak het glinsterende pak van de trapeziste
en ignoreerde de lus die langzaam gehesen werd.

Staande

Staande ben ik vergeten wat het geheugen
mij gaf toen ik lag. Snijdt de daad mij
van het verleden af? Moet ik kiezen
voor de onbeweeglijkheid die mij uiteindelijk wacht?

Niet in de golf heb ik het spiegelbeeld gevonden.
De sloot waaruit alle leven geweken was, gaf mij dit pas.
Zo anders dan verwacht: een blad omrand door handen
die zich vouwden als voor een gebed.
Met kracht vernietigden zij wat geschreven werd.

[p. 71]

Voor Gert B.

Het is Paasmaandag. De magnolia bloeit.
De hofmuur lijkt zacht te gloeien.
Even nog word ik de winter gewaar
wanneer ik de tuinstoelen uit de kelder haal.

Wat in knop staat, wil nog voor de nacht
valt, open gaan. Als in een wedren
bekleedt groen de eerste plaats.
Niets aarzelt.

De uitzondering is mijn hand die de boomschors raakt.
De tak die zij breekt, bevat geen sap.
Het staat vast: de perelaar is dood
en naar ik vanmorgen vernam, jij ook.

La gare forestière
(Paul Delvaux)

De bosgeuren pauzeren. Binnen de bladeren
blijft de duisternis slapen. De hemel
vult zich met lichtgeel verweer.

Op het landelijk perron is het wachten
begonnen. De bestemmingen geraken niet op
voor de meisjes die alle aankomsten verzonnen.

De rails dragen als evenwijdig lopende
knechten hun logge meesters.
Voor elke wachtende brengen zij een afwezige.

[p. 72]

De synagoge aan de Koornmarkt

Ik ben naar Delft gekomen, niet voor haar blauw
of haar toren. Want alleen wat verloren
is gegaan, heeft recht op bestaan.

Ornament dat in een potloodschets leeft.
Lichte plekken op de oostelijke wand.
Verdraagzaamheid die uit een toespraak blijkt.

Veel werd besteed aan wat verdween. Een collecte.
De woorden van een Haagse poëte. Loterijen
en het hele leven van een ongehuwd ingenieur.

Het bestek voorzag plaats voor tachtig Joden.
In vreze wierpen zij zich neer.
De bezetters registreerden er honderdachtendertig.
Twaalf keerden weer.

O Eeuwige, ik bemin de zetel van Uw huis dat
verwerd tot een opslagplaats voor roestende vaten.