De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 65]

Vier gedichten
Miriam Van hee

zondag

Je zegt dat je tijd nodig hebt
ik weet het zeg ik maar ik denk
het doet er niet meer toe
hoeveel tijd en welke
de trage van het licht
door de gordijnen 's ochtends
de meetbare van onze wandelingen
aan het water de moeilijke
van je afwezigheid

ik zeg ik hou van het geritsel
van de regen in de bomen
van het geluid van tafeltennis

jij zegt niets terug en ik blaas
de kaarsen uit, ruim de tafel af
ergens speelt iemand piano iemand
die altijd herbegint

je zegt dat je misschien
graag met mij mee
zou willen gaan maar
bij de roltrap keer je om
en stapt naarbuiten
in de warme nacht

[p. 66]

 

wat is werkelijk

 

vraag ik mij af

 

in de trein die rijdt

 

voorbij hangars en stapels

 

lege kratten

 

 

 

dat jij dat zegt en ik het voel

 

of dat ik later met een boek

 

voor mij naar buiten kijk

 

en daar de afstand

 

tussen ons bereken

 

 

 

een raam waarin ik mijn gezicht

 

weerspiegeld zie en achter mij

 

de mannen van de nachtploeg

 

slapend ik weet hoe zwart

 

het buiten is

het leek alsof ik alles
had was jij dat niet en ik
naast jou en voor ons
piramiden tegen een wit
en winters blauw dat mij
aan zee deed denken

we zouden er later om lachen,
zei je, maar we hebben
erom gehuild want
wat rest nu nog
van ons bestand waar is
ons uitzicht op het water

[p. 67]

 

alleen zij zijn altijd daar

 

ze zijn met meer dan wij

 

ze houden onze brieven

 

achter, luisteren aan de deur

 

en bellen ons op

 

tussen nacht en ochtend

 

 

 

ze stelen onze reisbeschrijving

 

onze tijd en ons adres

 

ze spelen soms in dromen

 

mee ze staan op onze foto's

 

ze zetten onze woorden

 

in de verleden tijd

als ik mij kon beveiligen -
maar om de zoveel tijd
komt alles terug, glijd ik uit
op de trap, snijd ik mijn vingers
aan glas, lig ik 's ochtends
in bed als tegen een heuvelrug
hou mij vast roep ik dan
of ik val

zo is de werkelijkheid
er is niemand gekomen
en ik ben opgestaan