De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 56]

Vier gedichten
Patrick Conrad

De bolster van Charlotte Rampling

Hoe kan ik me de boom die, buigend
onder een vracht van vruchten en lijsters,
steeds koudere tijden aankondigde
en waaronder zij met ouder wordende handen
de onrijpe huls van een walnoot streelde,
nog inbeelden zonder haar te zien staan?

U weet hoe vrouwen kijken
als ze voor het eerst iets zien.
Zo keek ze sinds lang niet meer
alsof de verwondering haar voorgoed
vreemd geworden was.

Tot ze die ene zomerdag vol vluchtende vlekken,
de roem in de rug en leunend tegen zijn stam,
vanonder de notelaar naar me opkeek
en de bolster tussen haar vingers voelde zwellen.

Vandaag spelen mijn kinderen als geschenken
in zijn schaduw met haar schim.
Aan de magere oogst te zien
wordt het een milde winter.

[p. 57]

De hals van Julie C. Norma Jean

Dat mensen kwetsbaar werden als stengels,
zo hebben de welvaart en zijzelf erover beslist.

In haar slaap gingen haar longen op slot
en van haar slapen verdwenen de vertrouwde aders
zoals sloten verdwijnen die stikten in hun slijk.

Ik kwam je weinig opzoeken, kleine dame,
niet omdat je hijgde, niet omdat je ijlde
en kwijlde en je krullen kleefden aan je hals
die niet veel breder meer was dan je wervels,

maar omdat ik je zo moeilijk kon verlaten
en ik telkens dacht als ik naar je keek:
is dit de vrouw die me ooit zal ondersteunen
in mijn laatste, afmattende, malle dans,

verwekt in het Zuiden tijdens een bui voor het buffet,
geboren tussen fruit en sansevieria terwijl buiten
het weiland dampte tussen Eeklo en Nazareth,
de vrouw die me na alle vrouwen de ogen zal sluiten?

[p. 58]

De orde van Pascale Ogier

Ik bleef verrukt op de achtergrond
naar je staren,
terwijl je rustig de jaren
tachtig uitvond.

Het liefst zag ik je staan
voor een Mondriaan
omdat alles aan je zacht
en gebogen en losbandig was.

Zelfs al was er niets aan de hand
liepen je ogen nog van weemoed over,
en de wereldorde werd verstoord
telkens als je door een kamer liep
of, zeldzamer, met een ander sliep.

De teef van Jayne Mansfield

De foto is ontploft en wreed als Beiroet.
Uit het wrak, wordt beweerd, weerklonk In the Mood.
De nacht geurde naar benzine, Johnny Walker en bloed.

Onder de buik van de Buick, onopvallend, een stilleven:
Tussen haar hersenen, Ketchup en meer van haar privé-leven,
ligt open op het asfalt haar kale teef wat na te beven;

Er is in dit laken geen sprake meer van ontwaken.
Op de motorkap (uiers en armen en darmen ontbraken):
Alleen de kop van een hoer met rouge op de kaken.

Hier eindigt op weg naar New Orleans de godin gevierendeeld.
In de verte, in een huis, een slaapziek man die piano speelt
en de knal niet hoorde, noch het kind dat kijkt en keelt.