De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 164]

Uit: Jevgeni Onegin^*
Aleksander Poesjkin
(Vertaling W. Jonker)

Lente (VII-1)

De lente bracht de sneeuw tot smelten.
In modderstromen spoedde zij
zich naar de overstroomde velden;
rondom kwamen de heuvels vrij.
De aarde glimlacht; nog geborgen
in slaap begroet zij stil de morgen
van 't jaar. De hemel straalt en blauwt
en 't nog doorzichtig bos ontvouwt
een waas van groen. De bijen peuren
vanuit hun wassen cellen naar
de cijns van 't veld. De dalen waar
't al droog wordt tonen tal van kleuren.
Rumoer van kudden klinkt. Eén maal
zong 's avonds reeds de nachtegaal.

* Vier jaar achtereen hebben wij in het zomernummer een selectie opgenomen uit de Jevgeni Onegin-vertaling in wording van Ir. W. Jonker. Deze is nu voltooid en zal, voorzien van een inleiding en notenapparaat van Charles B. Timmer, dit najaar verschijnen bij Uitg. Van Oorschot. Voor de laatste maal een bescheiden voorpublicatie, een vierluik, uit diverse boeken bijeengesprokkeld.
Het ‘zomergedicht’ speelt strikt genomen nog in de lente.

I

Гонимы вешними лучами,
С окрестных гор уже снега
Сбежали мутными ручьями
На потопленные луга.
Улыбкой ясною природа
Сквозь сон встречает утро года;
Синея блещут небеса.
Еще прозрачные, леса
Как будто пухом зеленеют.
Пчела за данью полевой
Летит из кельи восковой.
Долины сохнут и пестреют;
Стада шумят, и соловей
Уж пел в безмолвии ночей.

Zomer (VII-4)

Nu gaat het komen! Luiaards, wijzen,
epicuristen; aardsgezind
stoer vlasbaardvolk dat Ljowsjin prijst - en
al wie 't geluk in stilte vindt!
Gij, dames met uw sentimenten!
Gij, patriarchen! Hoor! de lente
roept u naar 't land: het jaargetij
van warmte, bloemen, zwoegerij,
bezield gedwaal en zwoele nachten
vol maanlicht en verleidelijkheid!
Snel, vrienden! Snel! Naar buiten! Rijd
met wagens vol, met karrevrachten,
met eigen ros of postpaard uit!
Verlaat de stad! Ginds lokt de buit!

IV

вот время: добрые ленивцы
Эпикурейцы-мудрецы.
Вы, равнодушные счастливцы.
Вы, школы Левшина птенцы.
Вы, деревенские Прнамы.
И вы, чувствительные дамы.
Веспа в деревню вас зовет.
Пора тепла, цветов, работ.
Пора гуляний вдохновениых
И соблазнительных ночей.
В поля, друзья! скорей, скорей.
В каретах, тяжко нагруженпых.
На долгих иль ва почтовых
Тянитесь из застав градских.

[p. 165]

Herfst (IV-41)

De zon komt op in grijze kilte;
de wijde korenvelden waar
geoogst is wachten in de stilte.
De honger drijft de wolven naar
de weg, het schrikkend paard snuift heftig
en voerman of berijder rept zich
de heuvel op. De koewacht staat
lang na zonsopgang op en laat
de koeien overdag óók binnen.
Zijn hoorn die hen op 't middaguur
bijeenriep, zwijgt nu. Naast het vuur
in 't nederig hutje zingt bij 't spinnen
het meisje; 't knappend spaanderlicht
beschijnt in vriendschap haar gezicht.

XLI

Встает заря во мгле холодной;
На нивах шум работ умолк;
С своей волчихою голодной
Выходит на дорогу волк;
Его почуя, конь дорожный
Храпит - и путник осторожный
Несется в гору во весь дух;
На утренней заре пастух
Не гонит уж коров из хлева.
И в час полудениый в кружок
Их не зовет его рожок;
В избушке распевая, дева
Прядет, и, зимних друг ночей,
Трещит лучинка перед ней.

Winter (V-2)

Een feest, de winter! Boeren wijden
per platte slee de paden in.
't Paard laat zich door de sneeuwgeur leider
en zet er 'n sukkeldrafje in.
Ook een kibitka vliegt erdoor en
ploegt in de rulle sneeuw zijn voren;
de voerman draagt een schapevacht
met rode sjerp. Een dreumes tracht,
nadat hij Fikkie op zijn sleetje
gezet heeft, zelf het paard te zijn
en draaft in 't rond. Hij voelt wat pijn,
iets raars: één vinger is een beetje
bevroren. Met vergeefs vermaan
ziet moeder het door 't venster aan.

II

Зима!.. Крестьянин, торжествуя,
На дровнях обновляет путь;
Его лошадка, снег почуя,
Плетется рысью как-нибудь;
Бразды пушистые взрывая,
Летит кибитка удалая;
Ямщик сидит на облучке
В тулупе, в красном кушаке.
Вот бегает дворовый мальчик,
В салазки жучку посадив,
Себя в коня преобразив;
Шалуи уж заморозил пальчик;
Ему и больно и смешно,
А мать грозит ему в окно...