De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 154]

Daarover
Slot, vs. 1557-1813
Vladimir Majakovski
(Vertaling Marko Fondse)

Verzoekschrift ten gunste van...
Kameraad chemicus, verzoeke zelf in te vullen!

De ark legt aan.

Hierheen met die lichten!

De steiger.

He!

Gooi eens even een lijn!

En meteen

voelt mijn schouder het hele gewicht van

de stenen last van het raamkozijn.
Aan 't venster

begroet ik de morgen die klaart.

Van de zondvloed likt zongloed

de laatste paar baren droog.

Alleen Kenya daagt op van Afrika's kaart.
Van de globe rijst enkel de Kilimandjaro (hoog).
Kaalhoofdig de aardbol.
Ik buig me erover,

van kommer het hart vol,

Graag nam ik

die wereld,

haar zeer en haar kwelling,

haar bergboezem vast in mijn berenomknelling.
Hoe graag ik het uithuilen, uitloeien zou,
zodat het,

stenige vuurvloed die sist,

van de poolkappen neer

naar haar woonsteden uitvloeien zou

Прошение на имя......
Прошу вас, товарищ химин, эаполните самиі

Пристает ковчег.

Сюда лучами!

Прйстань.

Эй!

Кидай канат ко мне!

И сейчас же

ощутил плечами

тяжесть подоконничьих камней.
Солнце

ночь потопа высушило жаром.

У окна

в жару встречаю день я.

Только с глобуса - гора Килиманджаро.

Только с карты африканскоӥ - Кения.
Голоӥ головою глобус.
Я над глобусом

от горя горблюсь.

Мир

хотел бы

в этой груде го́ря

настоящие облапить груди-горы.
Чтобы с полюсов

по всем жильям

[p. 155]

 

als lava,

 

ik, beer-communist.

 

In vaders lijn

 

een oudadelsman

 

heb ik zij zachte handen.

 

Misschien

 

slurp ik al mijn dagen uit poëzie's pan,

 

zonder ooit één draaibank te zien.

 

Maar met heel mijn adem,

 

mijn stem,

 

elke harteklop,

 

elke haarpunt

 

van gruwel verstard ten top,

 

mijn neusgaten,

 

ogen tot spijkers gehard en

 

mijn tanden sleets van het dierlijke knarsen,

 

mijn wenkbrauwen

 

krimpend vertrokken in toorn,

 

mijn veregelde huid

 

tot de laatste poriën

 

bij voorjaar, herfst,

 

zomer en winter,

 

rijzende morgen

 

en avondval,

 

verwerp, met een haat die geen overwint, ik dit

 

al.

 

Al

 

wat ons instampte

 

't slavenverleden,

 

al

 

't miezerig kleine

 

dat tot onder ons vel

 

zich af heeft gezet

 

in ons dagelijks leven,

 

tot zelfs in ons

 

roodbevlagde bestel.

 

Wat mij betreft kunt u lang wachten tot

 

ik zelf

 

me het zwijgen opleg met een schot.

[Russisch]

лаву раскатил, горящ и каменист,
так хотел бы разрыдаться я,
медведь-коммуиист.
Столбовой отец мой

дворянин,

кожа на моих руках тонка.
Может,

я стихами выхлебаю дни,

и не увидав токарного станка.
Но дыханием моим,

сердцебиеньем,

голосом,

каждым острием издыблеиного в ужас

волоса,

дырами ноздрей,

гвоздями глаз,

зубом, исскрежещенным в звериный лязг,
ёжью кожи,

гнева брови сборами,

триллиоиом пор,

дословно -

всеми по̀рами

в осень,

в зиму,

в весну,

в лето,

в день,

в сон

не приемлю,

неиавижу это

все̄.
Все̄,

что в нас

ушедшим рабьим вбито,

все̄,

что мелочи́иным роем

оседало

и осело бытом

даже в нашем

краснофлагом строе.

Я ие доставлю радости
видеть,

что сам от заряда стих.

[p. 156]

 

U zult nog volop de tijd moeten nemen

 

om voor míj́n talent de zielmis te temen.

 

Misschien

 

met een mes in de rug

 

dat ik hier sterf.

 

Maar míj́n voorhoofd - geen doel voor d'Anthèssen is't.

 

Vierwerf vergrijsd,

 

verrijs ik weer, vierwerf

 

verjongd,

 

aleer men mij kist.

 

In welk gat ik ook sterf -

 

ik zal zingende sterven.

 

Maar waar ik mijn hoofd ook neerleggen mag,

 

ik weet mij

 

waardig een plaats te beërven

 

naast allen die neerliggen onder de rode vlag.

 

Maar waar je ook ligt -

 

dood is dood.

 

Angstaanjagend

 

is 't niet lief meer te hebben,

 

niet meer te wagen.

 

Voor ieder zijn dolkmes,

 

voor ieder zijn schot.

 

Maar wanneer krijg ik wat?

 

Wat brengt míj́ het lot?

 

Diep weg in mijn kindertijd zijn er,

 

misschien,

 

aan draaglijke dagen,

 

als 't meezit,

 

zo'n tien.

 

Wat anderen hebben?!

 

Ik wou dat ik 't had!

 

Maar ook dat heb ik niet.

 

Zie zelf maar -

 

niet dát!

 

O, in 't hiernamaals geloven!

 

Even een proefrit.

 

Je spant een hand,

 

een haan -

[Russisch]

За мной не скоро потянете
об упокой его душу таланте.
Меня

из-за угла

ножом можно.

Дантесам в мой не целить лоб.
Четырежды состарюсь - четырежды

омоложенный,

до гроба добраться чтоб.
Где б ни умер,

умру поя.

В какой трущо́бе ни ля́гу,
знаю -

достоин лежать я

с лёгшими под красным флагом.
Но за что ни лечь -

смерть есть смерть.

Страшно - не любить,

ужас - не сметь.

За всех - пуля,

за всех - нож.

А мне когда?

А мне-то что ж?

В детстве, может,

на самом дне,

десять найду

сносных дней.

А то, что другим?!

Для меня б этого!

Этого нет.

Видите -

нет его!

Верить бы в загробь!

[p. 157]

 

meer hoeft niet -

 

en knallend

 

naar 't overluchtse bestaan

 

traceert

 

een kogel

 

je flitsende baan.

 

Wat moet ik doen,

 

ik,

 

die uit alle macht,

 

met heel mijn hart en wezen,

 

in dít leven geloofde

 

en nog alles verwacht

 

van deze

 

wereld,

 

van deze.

[Russisch]

Легко прогулку пробную.

стоит

только руку протянуть -

пуля

мигом

в жизнь загробную

начерти́т гремящий путь.
Что мне делать,

если я

вовсю,

всей сердечной мерою,
в жизнь сию,
сей

мир

верил,

верую.

Geloof

Lang mag het duren, maar wat eens gebeuren zal en gáát zie
ik voor me

zo klaar als een hallucinatie.

Zo klaar

dat je denkt:

deze rijmslag nog even en

je rent -

het vers uit -

verbijstrend nieuw leven in.

Zus-bestaan?

Zo-bestaan?

Wat kan het schelen!

Ik zie het,

klaar tot in onderdelen.

Lucht in lucht,

zich voegend als steen op steen,

onaantastbaar, bederfbestendige wensdroom,
gloort

uit een komende eeuw naar hierheen,

de werkplaats voor wedergeboorte van mensdom.

Вера

Пусть во что хотите жданья удлинятся -
вижу ясно,

ясно до галлюцинаций.

До того,

что кажется -

вот только с этой рифмой развяжись,

и вбежншь

по строчке

в изумнтельную жизнь,

Мне ли спрашивать -

да эта ли?

Да та ли?!

Вижу,

вижу ясно, до деталей.

Воздух в воздух,

будто камень в камень,

недоступная для тленов и крошений,
рассиявшись,

высится веками

мастерская человечьих воскрешенин̆.
Вот ои,

большелобый

тихий химик,

перед опытом наморщил лоб.

[p. 158]

 

Een chemicus -

 

daar./Doet proeven,/bedaard,

 

in rimpels zijn brede denkerskop trekkend.

 

Zoekt een naam

 

in een boek

 

‘Wie was wie op de Aarde?’.

 

Sectie Twintigste Eeuw,

 

Wie nu eens tot leven opwekken?

 

- Hier, Majakovski...

 

niet de mooiste der eeuw, zie 'k.

 

Dichter...

 

nee, zoek een markantere kop. -

 

Van deze,

 

huidige bladzij

 

hier,

 

schreeuw ik:

 

- Stop dat geblader,

 

man!

 

Wek míj op! -

[Russisch]

Книга -

‘Вся земля’, -

выискивает имя.

Век двадцатый.

Воскресить кого б?

- Маяковский вот...

Поищем ярче лица -

недостаточно поэт красив. -
Крикну я

вот с этой,

с нынешней страницы:

- Не листай страницы!

Воскреси!

Hoop

Stort mijn schedel vol denkkracht.

Mijn aders vol bloed.

Steek in mijn lijf

een hart!

Ik heb mijn aardse deel nog te goed,
van de liefde

nog heel mijn part.

Ik mat een vadem.

Wat nut mij een vadem?

Voor schrijfwerk deugt ook een bladluis, een vlooi.
In mijn kamertje pennend vouwde ik mij samen
als een bril in een brillehuis, plat in de plooi.
Ik doe wat u wilt zonder zeuren en kosten -
ik klop en

ik zuig,

ik was,

Надежда

Сердце мне вложи!

Крови́щу -

до последних жил.

В череп мысль вдолби!
Я свое, земное, не дожѝл,
на земле

свое не долюбил.

Был я сажень ростом.

А на что мне сажень?

Для такнх работ годна и тля.
Перышком скрипел я, в комнатенку всажен,
вплющился очками в комнатный футляр.
Что хотите, буду делать даром -
чистить,

мыть,

стеречь,

[p. 159]

 

strijk

 

en kook.

 

Anders moet u me maar

 

als portier voor uw deur posten.

 

A propos portiers -

 

hebt u die ook?

 

Ik hield van een grapje,

 

maar wat voor zin,

 

als ie kommer niet opkan, hebben nog grappen?

 

Tegenwoordig,

 

als iemand de tanden laat zien,

 

is het enkel voor knarsen,

 

toebijten, happen.

 

Kommer,

 

kwel alleen

 

hoor je en zie je...

 

Roep mij!

 

Bij tijden een grapje hóórt.

 

Met woordspel vermaak ik u,

 

allegorieën,

 

verzenjongleur

 

van het slappe koord.

 

Ik had lief...

 

Maar waarom in het oude geharkt?

 

Pijn?

 

Ach...

 

Ook met pijn leef je, zij 't ook niet lichter.

 

O ja, 'k hou van dieren -

 

heeft u een dierenpark?

 

Stel dan me maar aan

 

als dieropzichter.

 

Dieren...

 

Zie je een keer voor een bakkerswinkel

 

zo'n zwerfhond -

 

van kop tot staart kaal als een neet -

 

dan ruk je je lever haast uit

 

voor 't scharminkel.

 

Wat moe'k er ook mee,

 

hier moppie,

 

eet!

[Russisch]

мотаться,

месть.

Я могу служить у вас

хотя б швейцаром.

Швейцары у вас есть?
Был я весел -

толк веселым есть ли,

если горе наше непролазно?
Нынче

обнажают зубы если,

только, чтоб хватить,

чтоб лязгнуть.

Мало ль что бывает -

тяжесть

или горе...

Позовите!

Пригодится шутка дурья.

Я шарадами гипербол,

аллегорий

буду развлекать,

стнхами балагуря.

Я любил...

Не стоит в старом рыться.

Больно?

Пусть...

Живешь н болью дорожась.

Я зверье еще люблю -

у вас

зверинцы

есть?

Пустите к зверю в сторожа.

Я люблю зверье.

Увидишь собачонку -

тут у булочной одна -

сплошная плешь, -

из себя

и то готов достать печенку.

Мне не жалко, дорогая,

ешь!

[p. 160]

Liefde

Misschien

betreedt,

door een laan naar de Zoo -

ze hield zo van beesten -

ook zíj eens de gaarde,

één glimlach,

als 't fotootje

op mijn bureau.

Zij is mooi -

háár haalt u zeker wel weer boven aarde.

Uw

dertigste eeuw

schudde af de vracht van

harten verrijtende miezerigheden.
Laat ons heden

in talloze sterreschijnnachten

inhalen het liefdesgemis

hier eens geleden.

Wek me op,

alleen al

daar ik

op haar^* wachtte,

als dichter,

afstotend alledagskul!

Alleen al dáárom -

wek me op uit de nacht en

wek me -

dat ik mijn leven vervul!

Dat eenmaal de liefde niet langer de sloof zij
van boterbrief,

keuken,

getrekkebek.

Dat de liefde,

de luie lust der alkoven

* In Russisch tebjá, jou, maar met de chemicus als subject voor het wek me op, lijkt het alsof met het object jou hier ook de chemicus bedoeld is, terwijl het ondubbelzinnig om Lilja Brik gaat.

Любоеь

Может.

может быть,

когда-нибудь

дорожкой зоологических аллей

и она -

она зверей любила -

тоже ступит в сад,

улыбаясь,

вот такая,

как на карточке в столе.

Она красивая -

ее, наверно, воскресят.

Ваш

тридцатый век

обгонит стаи

сердце раздиравших мелочей.
Нынче недолюбленное

наверстаем

звездностью бесчисленных ночей.
Воскреси

хотя б за то,

что я

поэтом

ждал тебя,

откинул будничную чушь!

Воскреси меня

хотя б за это!

Воскреси -

свое дожить хочу!

Чтоб не было любви - служанки
замужеств,

похоти,

хлёбов.

Постели прокляв,

встав с лежанки,

[p. 161]

 

verdoemend,

 

door heel het heelal trekk'.

 

Dat niet één dag,

 

voortijdig in kommer verouderd,

 

meer om aalmoezen smekend moet gaan over straat.

 

Dat meteen heel de aarde kijkt over haar schouder

 

bij de allereerste

 

roep:

 

- Kameraad! -

 

Dat géén

 

muffe huizen ten offer meer valle,

 

maar laat

 

vanaf nu aan

 

in directe lijn

 

op zijn minst de wereld

 

vader van allen,

 

de aarde althans aller moeder zijn.

[Russisch]

чтоб всей вселенной шла любовь.
Чтоб день,

который горем старящ,

не христарадничать, моля.
Чтоб вся

на первый крик:

- Товарищ! -

оборачивалась земля.
Чтоб жить

не в жертву дома дырам.

Чтоб мог

в родне

отныне

стать

отец

по крайней мере миром,

землей по крайией мере - мать.