|
| |
| |
| |
Oorlog en heelal
Vladimir Majakovski
(Vertaling Marko Fondse)
Proloog (vs. 1-60)
Geen blaam deert doden in 't graf.
doof jegens doders die vielen.
Ontsmettendst sop wast af
hoe sleep ík mijn genegenheid
voor alles wat leeft erdoor,
gaat de laatste kruim liefde teloor
in kolken van walmend waas.
om krukkend de dag door te hinken.
bestaantje nog een halve eeuw door kan gaan.
| |
Война и мир
Пролог
Очнстительнейшей влагой вымыт
как пронести любовь к живому?
и последней любовишки кроха
навеки канет в дымный омут.
каких то стихов бахрома?!
полсотни лет еще можешь, раб, расти.
| |
| |
nood van ondergangsjaren,
meldt zich niet onvervaard?
van nieuwe, komende waarheid
erdoor te slepen althans.
Vast aan de paal geboeid,
echt, zal ik niet verblikken!
op mijn voorhoofd een aas doen,
des te stralender gloeit?
| |
| |
| |
Opdracht (vs. 61-88)
Aan Lilja
de rangen van het soldaatdom.
ernaar in leven te blijven,
en schuttersputten te lozen!’
Een tweetons sergeant als een dwangbuis
en geschoren van oor tot oor krijg je dan
Nu moet ook ik richting westen gaan,
me lopen, lopen te pletter,
tot je oog me bewenen zal in
| |
Посвященио
Лцле
посвящения меня в солдаты.
в могилы траншей и блнндажей
Шестипудовый унтер сжал, как пресс.
От уха до уха выбрили аккуратненько.
пока не оплачут твои глаза
| |
| |
| |
Deel IV
Doof uw verrukte oogjes een tikkeltje, ja?!
Stop uw kolenschoptengeltjes rustig terug in uw zak!
Dat is meer dan genoeg beloning
voor al wat uit inkt en papier geperst is.
Ik kan het wel af zónder claque.
Verzón ik soms ooit iets in verzen?!
Is nooit door een kogel getroffen.
Versnelt in zijn gave slapen zijn polsslag soms noemenswaard,
en de rollende rijmslag van zijn verdoemingswoord?
Weet u hoe dat gaat, een gedicht?
kweekt en bemest hem tot plant:
een borst, doorstoken door ieder soort lans,
een door elke soort gifgas vertrokken gezicht,
mijn hoofd met al zijn bestookte transen, -
dááruit komen al mijn gedichten tot stand.
langs al die kadaverhopen omhoog
onder de schrikbare vracht van al het gebeurde -
en niets is daar ‘mooy’ aan -
| |
Часть IV
Прнтушите восторженные глазенки!
Лодочки ручек суньте в карман!
за выжатое из бумаги и чернил.
В целехрнькнх внсках биенья не уладить,
его проклятий рифмованной руладе.
всеми пнками истыканная грудь,
всемн газамн свороченное лнцо,
всемк артиллериями громимая цитадель головы -
каждое мое четверостишие.
страшной тяжестью всего, что сделано,
| |
| |
In massagraven verbroederd,
in de kuil van het hart geborgen,
en opgewoeld door de wormen zich roeren.
Niks geen vaerzen hier, weg!
Leg ik mijn tong in een strik,
dan dat ik hem leen voor kreten.
kan niet met vaerzen gezegd.
Moet met welgesoigneerde tong de poëet
soms gloeiende vuurtesten likken?
Dat is geen lier hoor, hoort u dat?!
Trek uw handen terug uit de bijvalssnot!
Stort in mekaar, kamer geborgenheid!
ik sta op de naakte steen.
| |
[Russisch]
шеве̔лятся, приподымаемые червями!
Выхоленным ли языком поэта
В кашу рукоплесканий ладош не вме̔снте!
| |
| |
maar míj́n bloed is het dat losweekt
dat steeds op de mens gekleefd nog zit.
het tijdsgewricht opschreeuwt:
allereeuwigheids ooglid!’
Eens zal 't heel nog ontbloeien,
En om het te vrijwaren van zinloze leugens
ík alleen wou niet deugen.
Het aanzwellend kraken van brekende levens
is enkel alleen míj́n schuld.
nauw had de zon haar eerste stralen verstrekt
waar na gedane arbeid te blijven
had reeds het voetstuk des afgods bevlekt
Hun tanden in de christengemeente
verhieven leeuwen gebrul.
| |
[Russisch]
выклеӣменное на человеке.
Чтоб не было бессмысленной лжи за яей,
в растущем хрусте ломаемых жнзней!
солнце первые лучи выдало,
обезглавленного младенца.
| |
| |
de arena met dronken blik.
vereende in een en de zelfde
liefde die gij aan zijn licht ontstak,
door Sevilla's keldergewelven,
Niet in de krotten der jaren verjaard!
Door de tijden als walmende staart
van vlammenbevederde oorlogsellende.
die de wereld het vel afstroopt
en haar levende vlees verslindt.
| |
[Russisch]
пьяным глазом обволакнвал цнрк.
дыбой выворачнвал суставы.
Дымным хвостом по векам волочу
оперенное пожарами побонще!
| |
| |
Continenten op bajonetten spiets als karkassen.
Steden tot vormloze leemhoop verschroot.
of je ook maar één druppel vindt,
die ik door mijn schuld niet vergoot.
die deze krijgsgevangene 't oog uitreet?
waarvan hij het merk draagt.
Ik die met knielen een knie in de kerk versleet,
heb uit het welige Duitsland het merg geknaagd.
Brands rode vlechten, ík vlocht ze tezaam.
Stekels op uit het donker van wolfskuilen rees ik.
'k verhef mijn gezicht niet, vertrokken van spijt!
van u allen de ergste verrekkeling,
zal mijn voorhoofd tot splijtens
beuken en beuken in boetevoltrekking!
door leugens terneder gesmeten,
De laatste en enige menseneter
stelt nu zichzelf terecht.
| |
[Russisch]
Тушами на штыках материкн,
в поклонах разбнвший колени,
голодом выглодал зе́мли неметчины.
Мечу пожаров рыжие прядн.
Волчьи щетинюсь нз темени ям.
не нодыму искаженного тоской лица!
буду лоб разбивать в покаяннн!
| |
| |
geen sluwe smoes van een die men toch al veroordelen zal!
Ook al vergaar ik van 't blok niet meer
mijn bloedig verspreide delen, -
ik heb me althans uitgeschud, heel en al,
ik, als enige waardig de eer
de hostie met komende tijden te delen.
Weg spoel ik, neergehakt,
en daarmee is dan heen van de aarde
de laatste der mensenkwellers.
nu, mensen die naam ook waard,
wel zo barmhartig en beter nog dan Godzelvers.
| |
[Russisch]
не осужденного выдуманная хитрость!
Пусть с плахи не соберу разодранные части я, -
новых дней приять причастне.
некому будет человеха мучнть.
бога самого мнлосердней и лучше.
| |
Deel V
van de tijd, dat kameleon,
de laatste kleur al verschoten.
Nog één laatste stuipkramp
en stokstijf - daar ligt 't.
misschien zal de aarde, aangeschoten,
roezig van veldslag en kruitdamp
meer het hoofd oplichten.
Eens móet haar gedachtenmodder weer klaren
en ziet zij het gutsen, scharlaken, uit lijven vandaan.
De handen wringend boven haar opstaande haren
| |
Часть V
и красок никаких не осталось.
дымами и боями охмелекиая,
никогда не подымется земли голова.
Когда-нибудь да выстеклится мыслей омут,
когда-нибудь да увидит, как хлещет из тел ала́.
Над вздыбленными волосами руки заломит,
| |
| |
van je af werp wanhoops lawine.
Ontrukt op de tast aan de toekomst geluk.
heel een bloeiende boomgaard ontpluk?!
grillig zwermt op uit de takken.
werp je trots en vervoerd weder op.
vrolijke, pientere bouwvakker,
In mijn dageraadstralende ogenluister
veelduizendvoudige Lazarus,
getooid in vuurgloedkazuifels.
kierend het angstvale oog,
richt, voorzichtig nog maar,
| |
[Russisch]
В грядущем счастье вырыщи ощупь,
Птиц причудливых мыслн рои́те.
закинься восторжениа и горда.
веселый и умный строитель,
в ризы зарев разодетых Лазарей!
приоткрыв помертвевшее око,
| |
| |
haar rauwgeteisterde flank
uit zwachtels van gras omhoog.
Afschuddend van zich de lasten geschut,
hoog, naar de hemel verloren bijkans
het kruinwit, bebloed, van hun bochels en graten,
rechten hun ruggen andermaal
Ik kom tot jou van mijn bodem door bomexplosies doorwoeld.’
die met doorweekte lippen de ader
van de door mijnenleggers doorkerfde Donau bespoelt.
Tot aan de wingewesten, voorbij de Chinese muur,
tot aan Iran, zoek geraakt in woestijnen,
haar zwarte lippen ontspant zij.
Tot aan orkaankracht huilende rees 't:
niemand meer neer te zijsen!’
Botten zijn dat, opnieuw omvleesd,
die uit massagrafkuilen verrijzen.
| |
[Russisch]
В травы вкуталась ободранным боком.
кровавленными сединами в небо канув,
К тебе с изрытого взрывами дна я’,
иссеченную миноносцами голову Дуная.
До колоннй, бежавших за стены Кнтая,
до песков, в которых потеряна Персня,
больше никого не ско́сите!’
Это встают из могильных курганов,
мясом обрастают хороненные кости.
| |
| |
op speurtocht naar de stompen
en losse hoofden roepen naar de naam van rompen
de schedel van zo'n stomp op,
komen verdronken varensgasten
Met de tong van je stralen lik ze,
wrijf in je handpalmen warm hun verstijving!
Wij gaan weer naar huis, heelhuidsen!
vanuit den hemelsen hoge,
waarop nog brandgloed weerlicht,
zevenduizend kleuren te blaken
uit duizenden regenbogen.
| |
[Russisch]
оборванные головы звали по имени?
оживших утопших выплылн залежи.
В ладонях твоих изогрей их,
лучей языками глаза лижи!
Здоровые и целые вериемся в семьн!
семь тысяч цветов засияло
| |
| |
Door de restanten van volken,
naar alle kanten verstrooid,
herhaalde, als echo rollend,
daar had zich zo'n dag ontplooid,
dat Andersen's vertelsels
rondom zijn voeten dolden
als puppies, zó sprookjesachtig.
in schimmelsteegjes rond ging, snuffend,
vangt het nietigste nufje
op één pinknagel meer zonneluister
dan eerder het wereldrond.
Met ogen groot overziet hij zijn aarde,
dat hem zit als zijn vrijheid,
in zijn trots ook een tikje lachwekkend.
waarin de aarde verlost is,
de mens tegemoet met zijn gaven
| |
[Russisch]
щенкамн ползали у него в ногах.
в сумерках улнчек, темный, шаря.
чем раньше на всем земном шаре.
Большнми глазами землю обводит
чтоб помнили об искупнтельной драме,
пришла к человеку со своимн дарамн:
| |
| |
‘Van mateloos Amerika breng ik de kracht je,
‘Met Napels’ hittige nachten
heeft Italië jou bedacht,
met palmen toe in hun laaien.’
‘Neem Afrika's zonnegloeien,
noorderling, kil tot op 't merg!’
‘Door Afrika's zon verschroeide,
met haar eeuwige sneeuwboei
daalde Tibet van zijn berg!’
‘Het karmozijn van haar lippen
brengt 's werelds eerste dame je,
‘Haar jongelingschap brengt je Hellas,
eerste in naaktgymnastiek.’
‘Wie vlocht haar macht van stemmen
tot liederen saam het klankrijkst?
in blakende liedhymniek!’
tot het ingewand volgestouwd
| |
[Russisch]
‘Безмернон̆ Америки снлу несу тебе,
‘Неаполя теплые ночн дарю,
‘В холоде севера мерзнущиӣ,
‘Африки солнцем сожженныӣ,
в песни звончее сплеталась?!
раскрыла в пламенном гнмне!’
до недр напоенная золотом,
| |
| |
jullie haar gaven vereren!’
tot in eeuwigheid leef gloriërend!
Je verslikt je erin haast!
En daar heb je mij dan ook nog.
in de stralendste gloed van
mijn zoveelste zielsvermomming ben ik!
en feestvierders klief ik mij
hou op zo op te spelen! -
op je roodgouden kopje streel ik.
voltrok aan dit dode hart die verjonging?
| |
[Russisch]
во векн веков жнви и славься!
иэ монх бесчнсленных душ!
Каждын̆ волос выласкиваю,
свершнли чудо сердцем погребенным?
| |
| |
En kopjeduikelend rond erin
In elke melkmuil al het dynamiet van Marinetti,
in elke grijsbaard al de wijsheid van Hugo.
De mond van de steden komt glimlach te kort.
Wij werpen als zilveren ballen
van hoofdstad tot hoofdstad een schaterfestijn op,
Je krijgt er geen weet van!
gloeit het hoofd heet ervan
en hij stijgt naar het brein op
| |
[Russisch]
В каждом юноше порох Марннетти,
в каждом старце мудрость Гюго.
Губ не хватит улыбке столицей.
н сладчан̄шим вином пьянеет разум.
| |
| |
ook het dier, die dandy, poetst vacht op en veer,
die gister nog woedde en loeide,
zacht spinnend zich neer.
nog opboerde dood en havening?
het buskruit ontwend voorgoed,
voert nu het pantserschip
felbonte colli vertederend lorrengoed.
En wie vreest nog die kudde kanonnen! -
scheren zij 't gras bij, zoet.
satire en leutigheidjes -
met niet meer dan 't gezag
vanwaar is tot ons al die liefde gekomen?
| |
[Russisch]
звери франтовато завилн руно,
всякого вздора яркие ворохн.
Кому же страшны пушек шан̄кн, -
гуляют под присмотром нянь.
| |
| |
dat ginds onder die boom we
zien zitten dammen met Christus.
Zie je het niet, mijn liefste,
dat je zo knipperend tuurt,
je oogjes tot spleetjes verschraald?
mijn gigantische gluurders
zijn de voor allen wagenwijdopen
die deur, in brede stoeten, stroomt in, allen gij!
(1915-1916)
| |
[Russisch]
играющего в шашки Хрнста.
всем открытая собора дверь.
шнрокнм шествнем излейтесь в дверн те.
Конeц 1915-1916
|
|
Auteursrechtelijk beschermd