De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 130]

Na het concert
Innokenti Annenski^*
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

De zwarte luchten hangen zwaar over de laan,
't Hart kan vannacht zijn moeheid niet te boven komen...
De stemmen zijn verstomd, de lichten uitgegaan, -
Is dit dan alles wat er rest van al mijn dromen?

O, hoe mistroostig was 't satijn van haar kledij,
Wat stak haar hals wit af tegen de zwarte mouwen!
Hoe troffen haar bewegingloze ogen mij,
Haar handen in sneeuwwit glacé, devoot gevouwen!

Welk een bezieling waaierde daar zomaar uit
Over de achtelozen, tot geen traan bewogen!
Klanken, in stilte eens gekoesterd, zoet geluid!
Van sterren, violetgekleurd, voorgoed vervlogen!

Zo rollen amethisten soms bij 't licht der maan
Van een in drift kapotgetrokken snoer terneder
In het bedauwde gras, om fonkelend en teder
Dan spoorloos te vergaan.

* I.F. Annenski (1856-1909), dichter van twee bundels waarvan de tweede postuum verscheen. Hij vertaalde Baudelaire en Verlaine die hem zouden hebben beïnvloed.

Посде концерма

В аллею чёрные спустились небеса,
Но сердцу в эту ночь не превозмочь усталость...
Погасшие огни, немые голоса, -
Неужто это всё, что от мечты осталось?

О, как печален был одежд её атлас,
И вырез жутко бел средн наплечвй чёрных!
Как жалко было мне её недвижных глаз
И снежной лайки рук, молитвсннопокорных!

А сколько было там развеяно душн
Среди рассеянных, мятежных и бесслезных!
Что звуков пролнто, взлелеяниых в тишн,
Сиреневых, и ласковых, н звездных!

Так с нитн порванной в волненьи иногдя,
Средь месячных лучей, и нежны и огнисты,
В росистую траву катятся аметисты
И гибнут без следа.