De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 117]

Vertaalde poëzie

[p. 118]

Twee gedichten
Anne Bradstreet^*
(Vertaling J. Eijkelboom)

Ter nagedachtenis aan mijn lieve kleinkind Elizabeth Bradstreet, dat overleed in augustus 1665, anderhalf jaar oud

Vaarwel liefkind, mijn te groot harteleven,
vaarwel zoet kind, oogappel vol geluk,
vaarwel mooi bloempje, uitgeleend voor even,
dan door de eeuwigheid geplukt.
Gezegend wicht, wat treur ik om uw lot
of zucht omdat uw tijd zo werd beknot;
gij troont nu toch in eeuwigheid naast God.

Een boom rot van nature mettertijd,
een pruim of appel valt wanneer hij rood is,
koren en gras wacht in 't seizoen de zeis,
de tijd haalt neer wat sterk en groot is.
Maar plantjes pas gepoot en dan voorgoed kapot,
nauw uitgekomen knop die nimmer bloesem wordt,
't komt van zijn hand, die leidt natuur en 't lot.

* Anne Bradstreet (1612-1672), eerste Noordamerikaanse dichteres. In 1650 verscheen in Londen haar bundel ‘The tenth Muse, lately sprung up in America’, gepubliceerd door toedoen van een bewonderend familielid.

In memory of my dear grand-child Elizabeth Bradstreet, who deceased August, 1665 being a year and half old.

Farewel dear babe, my hearts too much content,.
Farewel sweet babe, the pleasure of mine eye,
Farewel fair flower that for a space was lent,
Then ta'en away unto Eternity.
Blest babe why should I once bewail thy fate,
Or sigh thy dayes so soon were terminate;
Sith thou art setled in an Everlasting state.
By nature Trees do rot when they are grown,
And Plumbs and Apples throughly ripe do fall,
And Corn and grass are in their season mown,
And time brings down what is both strong and tall.
But plants new set to be eradicate,
And buds new blown, to have so short a date,
Is by his hand alone that guides nature and fate.

[p. 119]

Voor mijn lieve en liefhebbende echtgenoot

Als twee ooit waren één, dan zeker wij.
Als man ooit werd bemind door vrouw, dan gij;
als ooit een vrouw geluk vond bij een man,
verg'lijk u, vrouwen, dan met mij als 't kan.
Ik acht mijn liefde hoger dan al 't goud
en rijkdom die het Oosten in zich houdt.
Mijn liefd' is niet te blussen met rivieren,
niets dan uw liefde kan mij nog plezieren.
Ik kan uw liefde nooit genoeg belonen,
'k bid dat de hemel u zijn dank mag tonen.
Laat ons bij 't leven zoveel liefde geven
dat wij, 't leven voorbij, voor eeuwig leven.

To my Dear and loving Husband.

If ever two were one, then surely we.
If ever man were lov'd by wife, then thee;
If ever wife was happy in a man,
Compare with me ye women if you can.
I prize thy love more then whole Mines of gold,
Or all the riches that the East doth hold.
My love is such that Rivers cannot quench,
Nor ought but love from thee, give recompence.
Thy love is such I can no way repay,
The heavens reward thee manifold I pray.
Then while we live, in love lets so persever,
That when we live no more, we may live ever.