De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 45]

Een stervende
Klaas de Wit

(0)

Een stervende heeft nergens anders tijd voor
dan voor zijn dood. Verstoord
kijkt hij langs je heen naar buiten
wanneer je nog probeert hem te bepraten
tot het leven. Uitvluchten,
zie je hem denken in zijn ademnood,
alles is een uitvlucht
voor mijn dood.

(1)

Schoorvoetend nader ik
het uitvergrote kinderledikant
waar hij ligt bij te komen
van de schok: de nieuwe winterjas
keurig opgevouwen op de wal
voetje voor voetje
het novemberkille water in.

Kijk, mama, wat doet die meneer?

Warmend zijn eeuw oude hand
tussen de mijne, zoekend
zijn waterblauwe ogen
laat ik zijn tranen stromen.

Woorden breken in mijn mond.

[p. 46]

 

(2)

 

 

 

Daarna gaat het snel bergaf,

 

zoals de zuster in de ziekenboeg

 

voorzegd had. Vaak zit hij

 

een vergadering voor, noemt mij

 

bij een andere naam, spreekt

 

in tongen.

 

 

 

Op een avond,

 

ziende hoe zijn tandeloze mond

 

zich stukbijt op de tralies

 

van zijn kooi noem ik hem Vader.

 

Grommend wendt hij zich van me af,

 

gekwelde koningsbaviaan.

 

 

 

(3)

 

 

 

Het gezicht is al niet meer

 

van deze wereld,

 

de mond hangt scheef,

 

de ogen ver en glazig

 

levensgrote mama-pop.

 

 

 

Je handen

 

hebben het restant van je verhaal.

 

Ik speel een beetje met ze,

 

streel, ontwijk, kom terug.

 

Nadat ik een kus gefluisterd heb

 

op je verdorde voorhoofd

 

zie ik ze (door een spleet

 

in het obligate kamerscherm)

 

opfladderen als aangeschoten vogels

 

boven de gele sprei,

 

schrijven in de lucht:

 

 

 

Ik moet nu weg

 

Ik moet nu weg