De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 34]

Vier gedichten
Jean Pierre Rawie^*

Het vers

Een godsgeschenk, maar die genade heeft
je in steeds groter eenzaamheid gestoten.
Wie noem je werkelijk je tijdgenoten
van de miljoenen tussen wie je leeft?

Een inzicht waar je nooit naar hebt gestreefd
heeft je het bitterste geheim ontsloten,
en alles krijgt pas glans en ware grootte
door de betekenis die jij het geeft.

Ieder gedicht komt uit het duister voort
en wordt uit twijfel en gemis geboren.
Maar ook al zie je door een spiegel: ooit

komt een aeonenlang verborgen woord
volmaakt en stralend uit de nacht naar voren,
en wordt het vers dat alles zegt voltooid.

* Dit najaar verschijnt van Jean Pierre Rawie de nieuwe bundel ‘Woelig stof’.

[p. 35]

Rook

Wij zitten en roken en praten alsof
dit leven niet ons maar een ander betrof,

alsof wat de wereld zo vreselijk maakt,
de dood en de liefde, ons beiden niet raakt.

De rook vult de kamer, het regent gestaag,
en morgen en gisteren zijn als vandaag.

Wij zitten en roken en zeggen niet veel,
wij hebben geen deel aan het grote geheel,

wij hebben geen weet van het reddeloos leed
dat eindeloos omgaat op deze planeet.

Wij zien langs het venster de tijd die verglijdt.
Men is ons daarbuiten al eeuwenlang kwijt.

[p. 36]

Bezit

Waar ik mijn hart aan heb verpand
in mijn verspild verleden,
het ging voorbij, het hield geen stand,
het is als zand vergleden.

Ik heb mij steeds het meest gehecht
aan sterfelijke zaken,
aan dingen die ik nimmer echt
tot mijn bezit kon maken.

Maar alles wat zo dierbaar was
dat ik het heb verloren,
is mij sinds ik het kwijt ben pas
voorgoed gaan toebehoren.

Inschrift

Ooit worden wie het leven
niet zonder en niet met
elkander konden leven
getweeën bijgezet.

De tijd voegt ons tezamen
onder dezelfde steen,
en strengelt onze namen
tot één symbool dooreen.

Wat er in al die jaren
ook tussenbeide kwam,
wij vormen met elkaar een
onscheidbaar monogram.