De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 167]

Het Esplanadeplan^*
August Strindberg
(Vertaling Mariyet Fenders en Peter Verstegen)

De oude krotten staan dichtopeen,
verduisteren 't licht voor elkaar,
met staven en koevoeten trekt daarheen
een vrolijke jongelingsschaar.

De lucht hangt al

vol stof en kaf,

want plank en balk

breken ze af.

't Hout is vermolmd,

zo droog als kruit,

het dwarrelt rond

met kalk en gruis.

De hakbijl slaat,

de koevoet sloopt,

geen muur ontgaat

de mokerstoot.

De grijper grijpt,

de tang omknelt,

het dak bezwijkt,

de schoorsteen valt.

* Achtergrond van Strindbergs ‘Het Esplanadeplan’, uit Dikter på vers och prosa (Gedichten in verzen en proza), 1883, is dat de oude buurten van Stockholm omstreeks deze tijd plaats moesten maken voor nieuwbouw, maar ook voor prestigieuze wegenbouw projecten. Strindberg was over het algemeen het standpunt toegedaan dat het oude voor het nieuwe moest wijken.

Esplanadsystemet

Där gamla kåkar stodo tätt
och skymde ljuset för varandra,
dit sågs en dag med stång och spett
en skara ungfolk muntert vandra.

Och snart i sky

stod damm och boss

då plank och läkt

de bröto loss.

Det ruttna trät,

så torrt som snus,

det virvlar om

med kalk och grus.

Och hackan högg

och stången bröt

och väggen föll

för kraftig stöt.

Och skrapan rev

och tången nöp,

att taket föll

och skorsten stöp.

[p. 168]

 

Ze trekken voort

 

van krot naar krot,

 

en slaan ze stuk

 

voor stuk kapot.

 

 

 

Daar nadert een bejaarde man,

 

ziet verbaasd wat ze allemaal slopen.

 

En blijft staan, hij wordt er treurig van

 

zo door het puin te lopen.

 

 

 

‘Komt hier een mooie nieuwe wijk?

 

Wat wordt er gebouwd, beste man?’

 

‘Voor nieuwbouw moet u hier niet zijn!

 

We slopen voor 't Esplanadeplan!’

 

 

 

‘Ach, tijdgeest: er wordt wel afgebroken!

 

Maar opgebouwd niet - Een ramp is dat!’

 

‘Om voor meer licht en lucht te slopen,

 

Dat is toch zeker reden zat?’

[Zweeds]

Från kåk till kåk

man sig beger,

från syll till ås

allt brytes ner.

En gammal man går där förbi
och ser med häpnad hur man river.
Han stannar; tyckes ledsen bli,
när bland ruinerna kan kliver.

- ‘Vad skall ni bygga här, min vān?
Skall här bli nya Villastaden?’
- ‘Här skall ej byggas upp igen!
Hār röjes blott för Esplanaden!’

- ‘Ha! Tidens sed: att riva hus!
Men bygga upp? - Det är förskräckligt!’
- ‘Här rivs för att få luft och ljus;
Är kanske inte det tillräckligt?’