De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 142]

Twee gedichten
Majken Johansson^*
(Vertaling Lisette Keustermans)

Een huis van Gertrude Stein

Het is een plaats waar je kinderen adopteert
alsof je zijden kussens koopt,
een plaats waar je een magere dienstmeid hebt
in een knorrige hollandse klederdracht.
Het is een plaats vol grote witte vrouwen,
hulpeloos, intelligent en zacht onverschillig.

Het is een plaats in het zuiden, met heel veel eten
en heel weinig geld,
een plaats waar je gek wordt in de lente,
gek en gevaarlijk voor iedereen maar niet voor
groene kleine zijden kussens gekocht
alsof je kinderen adopteert.

* Majken Johansson (geb. 1930) behoorde oorspronkelijk tot een groep dichters rond de universiteit van Lund. Haar poëzie wordt gekenmerkt door een combinatie van dubbele bodems - vaak door middel van woordspelingen - en een behoorlijke dosis humor. Sinds haar bekering tot het Leger des Heils heeft ze een religieuze ontwikkeling ondergaan die ook in haar gedichten te bespeuren is.

Ett hus av Gertrude Stein

Det är en plats där man adopterar barn
som man köper sidenkuddar,
en plats där man har en mager tjänarinna
i butter holländsk nationaldräkt.
Det är en plats full av stora vita kvinnor
hjālplösa och intelligenta och mjukt likgiltiga.

Det är en plats i södern, med mycket mat
och mycket litet pengar,
en plats där man blir galen om våren,
galen och farlig för alla så när som för
gröna små sidenkuddar köpta
som man adopterar barn.

[p. 143]

René Descartes

En ik keek vanuit de scheiding tussen lichaam en geest
zo diep, dat daar de eenzaamheid groeide. Zo diep
dat daar de eenzaamheid het krachtigst groeide.

Een geest, en een lichaam,
en Ik ingeklemd
ertussen.
Maar af en toe stikken van het lachen, zoals wanneer
Descartes aangehuppeld kwam met glandula pinealis in zijn knuist.
En alles wat nog belachelijk is,
en allesbehalve goed.

De ordentelijke mens leerde mij
de namen van hemel en hel. (Dat was ook
de zondeval van Sokrates.)

En daarom
is het geen poging om spits te zijn
als ik de hele tijd spreek met een gespleten tong

en er des te blijer uitzie, naarmate ik meer huiver.

René Descartes

Och jag såg i sär mellan själ och kropp
så djupt, att där växte ensamheten. Så djupt
att där växte sig ensamheten starkast.

En själ, och en kropp,
och Jag inklämt
emellan.
Men måste emellanåt kikna av skratt, som när
Descartes kom trippende med glandula pinealis i nypan.
Och allt annat narraktigt,
och allt annat än gott.

Den ordentliga människan lärde mig
namnen på himmel och helvete. (Sådant var också
Sokrates' syndafall.)

Och därför
är det inte något försök att vara kvick
när jag hela tiden talar med kluven tunga

och ser ju gladare ut, desto mer jag fasar.