De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 44]

Avondvoorstelling
Duco van Weerlee

Tegen de avond staken de blauwe palmen van Padangtegal
hun geleuter. En keren in tot zichzelf, hun wortels spoelend,
hun kruinen opstijvend voor de nacht. Nonchalant maar op hoog
bevel parafeert een late patrouille reigers de gewenste orde.
Dan valt, toch nog onverwachts, het doek.

Tok, tok, wie is daar? De kulkul van Mekar Sari meldt
het overlijden van een bejaarde dorpsgenote. Nijver zaniken
's lands insecten voort, de duisternis meubilerend met
vertrouwd misbaar. Zie, ook de maan schijnt ergens achter
de regenwolken. Bedrukt hurken de buren bijeen op het erf
van de jonge weduwnaar. Er wordt slechts om kleine bedragen
gespeeld, de godganse nacht.

Als het stijve vrouwtje is gewassen, gewreven, gedaan,
juichen de eerste dorpshanen hun keel schor. Ook de palmen
zetten zich tot een waardig ontwaken. Dwars liggen alleen die
rothonden, te ziek en te nijdig om vers licht te verdragen.