De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 20]

Drie gedichten
Job Degenaar

Maart en knikkers

Verraden door de winter
die onverwacht verdween
verbrokkelt de marmeren vijver
en stroomt met wolken vol

In struiken waar, tussen resten
van vorig leven, al wat groenigs lekt,
ligt verwilderd, haast van hout weer,
een waaier van kranten uit oktober

Langs tochthoeken botsen
knikkers met eeuwigheid

Wat maart wil

Op 't zoveelste moment van voorbijgaan
stonden de krokussen als eerste op

haast vanzelf volgde de mens, liep een
kerk in om aanspraak op wat eeuwigheid
en zocht verpozing langs de Amstel

Eindelijk bij het theehuis zweeg de auto;
men dronk maar kon zijn geluk niet op,
zocht z'n zegje en struikelde
over een doorkijkbloes -

Nog voor de terugtocht
sloeg hagel tegen 't heden

[p. 21]

Iemand

Gedempt licht
van schimmige wolken

ontkent wat op zichzelf wil staan -

Iemand poogt wie hij is te zijn,
slaat strakker zijn sjaal
om zijn hals en wacht

tot hij het donker heeft gevonden
dat van huizen kamers maakt

Om hem heen is men
overal alleen in het licht

de klapwiekende duif vindt geen
gehoor om de lente af te kondigen

Waarop gewacht dan?

tot alles is stilgevallen?

men zichzelf vindt
onder de zoden?

tot men eindelijk
geen kant meer op kan?