De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 150]

Symfonie in grijs majeur
Rubén Darío^*
(Vertaling W. Hogendoorn)

De zee als kwikzilver weerkaatst de metaalplaat
van een hemel van zink, wijd en zijd;
verre vluchten vogels bevlekken
de blinkende achtergrond van bleek grijs.

De zon als een vensterglas, rond, ondoorzichtig,
is met ziekemanspas naar het zenit op reis;
de zeewind begeeft zich te rust in de schaduw
het hoofd op zijn zwarte trompet neergevleid.

Met loden buik beweegt zich de golfslag
die onder de kade te kreunen schijnt.
Zittend op een kabel, zijn pijp aan het roken,
bevindt zich een zeeman die denkt aan de stranden
van een vaag, vergelegen, nevelig rijk.

Oud is die zeerob. Zijn gezicht is geroosterd
door 't vuur dat de zon van Brazilië spreidt;
de zeeën van China met woeste tyfonen
namen waar hoe hij dronk uit zijn fles brandewijn.

* Rubén Darío (1867-1916), Nicaraguaans dichter en stickter van het ‘Spaanse modernisme’ een richting die beïnvloed was door de Franse Parnassiens en symbolisten.

Rubén Darío
Sinfonía en gris mayor

El mar como un vasto cristal azogado
refleja la lámina de un cielo de zinc;
lejanas bandadas de pájaros manchan
el fondo bruñido de pálido gris.

El sol como un vidrio redondo y opaco
con paso de enfermo camina al cenit;
el viento marino descansa en la sombra
teniendo de almohada su negro clarín.
Las ondas que mueven su vientre de plomo
debajo del muelle parecen gemir.
Sentado en un cable, fumando su pipa,
está un marinero pensando en las playas
de un vago, lejano, brumoso país.

Es viejo ese lobo. Tostaron su cara
los rayos de fuego del sol del Brasil;
los recios tifones del mar de la China
le han visto bebiendo su frasco de gin.

[Nederlands]

[p. 151]

 

De schuimkop verzadigd van jood en salpeter

 

kende zijn aardbeineus lang van nabij,

 

zijn krullende haar, zijn atletische biceps,

 

zijn zeildoeken pet, zijn gekeperde trui.

 

 

 

Dwars door de rook die uit zijn tabak stoomt

 

ziet de oude het verre nevelige rijk

 

waarheen op een hete en gouden namiddag

 

met bollende zeilen vertrok de brigantijn...

 

 

 

De tropische siësta. De zeerob gaat slapen.

 

Hij is gans al omhuld door het gamma van grijs.

 

Het is of een zacht en enorm houtskoolpotlood

 

de einder verwist heeft tot wazige lijn.

 

 

 

De tropische siësta. De oude cicade

 

stemt zijn sleetse gitaar met een schorrige wijs,

 

wijl de krekel 't begin van zijn eentonige solo

 

op de enige snaar van zijn vedel aanstrijkt.

[Spaans]

La espuma impregnada de yodo y salitre
ha tiempo conoce su roja nariz,
sus crespos cabellos, sus biceps de atleta,
su gorra de lona, su blusa de dril.

En medio del humo que forma el tabaco
ve el viejo el lejano, brumoso país,
adonde una tarde caliente y dorada
tendidas las velas partió el bergantín....

La siesta del trópico. El lobo se duerme.
Ya todo lo envuelve la gama del gris.
Parece que un suave y enorme esfumino
del curvo horizonte borrara el confín.

La siesta del trópico. La vieja cigarra
ensaya su ronca guitarra senil,
y el grillo preludia un solo monótono
en la unica cuerda que está en su violín.