De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 156]

Oorlog
Slavko Mihalić^*
(Vertaling Lela Zečković en Roel Schuyt)

Eerst raken de kamers vervuld van leegte
dan vallen de muren uiteen.

De vogels zijn boodschappers
pas op dat hun oog je niet treft.

Hoe zwaar is een mens zijn eigen schaduw gaan wegen,
steeds meer en meer trekt deze hem neer.
En als hij tenslotte ligt in stof of gras
gebeurt ook een kogel.

De zon schijnt steeds luider.
Het lijkt, er is geen nacht meer.
Slechts schittering.

En wanneer het je zwart voor de ogen wordt, soldaat,
weet dat je blind bent.
Begeef je dan zingend naar je vaderland.

* Slavko Mihalić werd in 1927 geboren in Karlovac. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste dichters van Kroatië, bij uitstek de representant van een stroming die vergelijkbaar is met de Vijftigers in Nederland. Belangrijkste poëziebundels: Komorna muzika (‘Kamermuziek’, 1954); Početak zaborava (‘Het begin van vergetelheid,’ 1957); Posljednja večera (‘Het laatste avondmaal’, 1969); Klopka za uspomene (‘Valstrik voor herinneringen’, 1977); Tihe lomače (‘Stille brandstapels’, 1985).

Rat

Sobe najprije ispuni praznina
zatim se raspadnu zidovi.

Ptice su izvjestitelji
čuvaj se da te ne pogodi njihovo oko.

Kako je čovjeku njegova sjena postala teška,
vuće ga sve niže, niže, niže.
A kad već legne u prašinu ili travu
dogodi se i metak.

Sunce sije sve gromkije.
Čini se, noći više nema.
Samo blještanje.

A kad ti se smrači, vojniče, znaj da si slijep.
Pjevajući kreni put domovinc.