De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 153]

Gedicht
A.E. Housman^*
(Vertaling Marko Fondse)

Ik kreeg van de sterren heus 't ergste niet mee:
Een zee van plezieren, van zorgen maar twee.
Maar oh, hoe dat tweetal mijn rust mij ontrooft,
Dat hart in mijn borst en dat brein in mijn hoofd.

Van één gulle gave, ach, kreeg ik niets mee:
Gemoedsrust, het erfgoed van 't menselijk vee,
Dat rust, als voldaan is aan honger en dorst,
Met hooi in het hoofd en een kei in de borst.

* A.E. Housman (1859-1936), algemeen beschouwd als de grootste latinist van deze eeuw, verwierf zich een onaantastbare plaats in de Engelse poëzie door zijn twee bundels A. Shropshire Lad (1896) en Last Poems (1922). Na zijn dood publiceerde zijn broer Laurence nog twee selecties uit de nalatenschap (More Poems en Additional Poems, uit welke laatste bovenstaand gedicht afkomstig is). Naast zijn ‘serieuze’ werk schreef hij voor huishoudelijk gebruik ook een aantal light verse. Strikt genomen hoort dit in wezen desperate gedicht daar niet toe, maar de verzuchting heeft zijn komische kanten. Mijn vierregelig gedicht A.E.H. in de rubriek Nederlandse poëzie slaat uiteraard op zijn andere werk, vervuld van frustratie en vergankelijkheidsbesef, dat in het werk van J.C. Bloem duidelijk sporen heeft achtergelaten. (MF)

[Engels]

The stars have not dealt me the worst they could do:
My pleasures are plenty, my troubles are two.
But oh, my two troubles they reave me of rest,
The brain in my head and the heart in my breast.

Oh grant me the ease that is granted so free,
The birthright of multitudes, give it to me,
That relish their victuals and rest on their bed
With flint in the bosom and guts in the head.

(‘Additional Poems’, XVII)