De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 48]

Twee gedichten
Ron de Zeeuw

Noodweer

Op een namiddag tikten
kleine vingers op de ruit,
als een oude vriend stuurde
het onweer zijn kinderen vooruit.

De adem van vulkanen
kwam aan boven het dak,
een zwart plafond waaronder
het weigebied een lamp ontstak.

De stad lag in de verte
opgebaard onder een kleed,
een krijtwit lijk toen door de rouw
een ogenblik wat zonlicht gleed.

Iets maakte jacht op wolken:
zij vluchtten, daalden, stegen,
ze zongen van de jongste dag.
Het weerlichtte. De zware regen.

[p. 49]

De nacht

Toen werd ik wakker uit mijn jeugd
in een vreemde kamer in een vreemd bestaan.
Iedere dag is hier gelijk, alleen haalt
elk de dood een dagje nader aan.

Heel af en toe komt er een schip
uit het verleden bij gunstige wind,
in de speeltuin van de slaap
heerst een onberekenbaar kind.

De nacht is dan een grote zee:
op haar kade drinken we en zingen een lied
en later, als het stil is geworden,
ga ik er scheep naar een verloren gebied.