De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 20]

Kaspar
Frans Stüger

René vond de liefde waarmee hij in het pleeggezin werd opgenomen kleverig. Kleverig als het zuurtje dat de moeder 's middags na schooltijd bij de thee aanbood. En al gauw had René in de gaten waarom hij met deze kleverige liefde werd overgoten. Hij moest het speelkameraadje worden van Paul. Paultje, zoals hij door zijn moeder werd genoemd, had weinig contact met de kinderen uit de buurt of van zijn klas. Daar kwam bij dat hij enig kind was en tobde met een hartkwaal, die hem vaak dwong, bij de weinige spelletjes met buurtgenootjes waaraan hij wél meedeed, het spel halverwege te staken. Dan stond hij hijgend met zijn rug tegen de muur en bleef alleen achter. Wellicht was ook de onverklaarbare verdwijning van de hond Kaspar, die nog geen vier weken in huis was geweest, de reden dat hij in het gezin werd opgenomen.

René, die al lang blij was ontsnapt te zijn aan de strenge tucht van het internaat, speelde maar al te graag met Paultje. Paultje was, tijdens het eerste avondeten waarbij René aanwezig was, gewaarschuwd dat hij extra lief moest zijn voor hem. Immers: René had geen moeder. Waarop Paultje laconiek antwoordde: ‘Hartstikke jofel zeg, dan hoef je met moederdag ook geen kadootjes te kopen.’

Deze formeel terechte vaststelling werd door zijn vader zachtaardig berispt met de opmerking dat dit nu juist niet lief was.

Al na een paar dagen bleek dat Paultje helemaal niet content was met de aanwezigheid van René. Paultjes moeder ging er vanuit dat internaatskinderen per definitie ondervoed waren en dus bewaarde ze de lekkerste hapjes voor René. De jaloerse blikken van Paultje ontgingen René niet, en hij stelde wel eens voor de lekkernij door te schuiven naar Paultje, maar daar verzette de moeder zich fel tegen.

Ook het samen oplopen naar school was geen succes. Zodra zij hun straat uit waren, beet Paultje René toe: ‘Donder nou maar op,’ waarmee René gedwongen werd een zijstraat in te slaan, hoewel dat een omweg naar school was.

Na twee weken had René het gevoel volkomen misplaatst te zijn.

[p. 21]

Hij wilde er niet aan toegeven, vooral ook omdat zijn voogdes zo blij voor hem was dat ze zo'n lief gezin had gevonden.

Het was mede om die reden dat René, op een woensdagmiddag, hoewel hij zijn bedenkingen had, op Paultjes voorstel inging om te gaan sexen in de bunker. Omdat René niet wist waar de bunker stond, liep hij achter Paultje aan, die hem langs volkstuintjes leidde, tot zij de bunker bereikten die aan de rand van de stad lag. Het betonnen gevaarte was overwoekerd door gras. Bij de ingang van de bunker bleven ze staan. Binnen was het na een paar meter al aardedonker. Meteen om de hoek, bij de ingang, lag een hoop gedroogde stront waarboven zwart-blauwe vliegen driftig zoemden. René meende een afgeknipte vinger te zien liggen van een rubberen handschoen en hij rook de penetrante stank van verschaalde urine.

‘Het stinkt hier,’ zei René.

‘We moeten naar achteren,’ antwoordde Paultje. ‘Daar komt nooit iemand omdat het er pikdonker is.’

René volgde Paultje het zwarte gat in en toen hij hem niet meer zag, fluisterde hij angstig: ‘Waar ben je?’

‘Hier.’

Hij voelde een hand op zijn arm.

‘We gaan tot het einde,’ echode Paultjes stem in de donkere ruimte.

René struikelde over iets dat op de grond lag en was blij toen Paultje opmerkte dat ze niet meer verder konden. René ging met zijn rug tegen de muur staan en wachtte gelaten af.

‘Ben je er nog,’ vroeg hij, omdat hij niets meer hoorde. ‘Je wou toch sexen?’

Paultje antwoordde: ‘Ik ben hier, vlak naast je.’

René voelde een hand over zijn bloes tastend omlaag gaan naar zijn gulp toe. Meteen hield René heel veel van Paultje. Toch bleef hij als verlamd staan.

‘Ik doe je broek uit,’ hoorde hij in het donker.

‘Moet dat?’ vroeg René bang, maar Paultje had zijn broekriem al los gegespt en zijn gulp open geknoopt. Even later trokken twee handen ook René's onderbroek omlaag. De koele duisternis deed René huiveren. Naast zich hoorde hij Paultje hijgen, die in zijn oor fluisterde: ‘We trekken alles uit, dan gaan we bloot tegen elkaar staan. Lekker geil, jôh!’

René deed zijn bloes uit, trok zijn hemd over zijn hoofd en buk-

[p. 22]

te zich om de veters van zijn hoge internaatsschoenen los te knopen. Daarbij raakten zijn billen de vochtige betonnen muur, die begroeid was met een dun laagje mos. Nadat René alles had uitgetrokken en zijn kleren op een stapeltje naast zich op de grond had gelegd, vroeg hij aan Paultje of hij ook alles uit had.

‘Bijna,’ antwoordde Paultje en streek even met zijn hand over René's buik. René schrok en werd overvallen door een eigenaardige sensatie, die hij nog niet kende. Voor het eerst, in zijn elfjarige leven, was hij zich ervan bewust dat hij een erectie had.

‘Lekker?’ vroeg Paultje, die de voorhuid van René ritmisch verschoof.

René kon alleen slikken. Hij vond het jammer dat Paultje zijn hand weghaalde, maar hij begreep dat hij zich nu op zijn beurt uitkleedde. Hij hoorde het geritsel van kleren en wachtte met bonkend hart op de hand van Paultje. Na een tijdje vond René dat Paultje wel erg veel tijd nodig had om zich uit te kleden.

‘Ben je nou nog niet in je blootje,’ vroeg hij ongeduldig.

Er kwam geen antwoord.

‘Paul... Paultje, ben je er nog?’

Stilte.

Met lichte paniek in zijn stem: ‘Waar ben je?’

René tastte naast hem, maar voelde niets.

‘Hè, doe nou niet zo flauw.’

Hij deed een paar stappen naar voren en opzij; de armen voor zich uitgestrekt.

‘Flauw hoor,’ zei René en zocht op de tast zijn kleren. Hij streek met zijn hand over de grond, maar hij vond zijn kleren niet. Hij vroeg zich af waar hij ze had neergelegd, tot hij begreep dat hij ze in het donker nooit terug zou kunnen vinden. Goed, hij was dan wel bij dezelfde muur waar hij zich had uitgekleed, tenminste dat hoopte hij, maar stond hij wel op dezelfde plaats? Hij tastte nog een keer de grond af en schrok, doordat zijn hand stootte tegen iets harigs. Pas na een tijdje durfde hij zijn hand weer uit te steken en voelde hij aan de vacht en de vorm dat er een dode hond moest liggen. Zijn hand gleed langs de riem omhoog die vast zat aan de halsband. De riem was door een ijzeren ring gehaald, die in de muur zat gemetseld, en was daaraan vastgebonden.

Huiverend deinsde hij terug.

Ik ben verdwaald, dacht hij. Volgens mij lag die hond er net niet.

[p. 23]

Hoe kom ik hieruit?

In gedachten stelde hij zich voor dat hij nooit meer uit de bunker zou komen en dat hij, sterk vermagerd, ten slotte van de honger zou omkomen. Hij begon te huilen. Af en toe onderbrak hij zijn snikken en riep dan klaaglijk: ‘Paultje.’

Plotseling kreeg hij een idee en zijn angst verdween. Hij herinnerde zich dat de bunker rechthoekig van vorm was. Als hij met zijn handen langs de muur bleef lopen, dan moest hij vroeg of laat bij de ingang komen.

Na een minuut of tien, voetje voor voetje langs de muur schuifelend, zag hij het heldere zonlicht dat de ingang binnen stroomde. Hij liet de muur los en liep rechtstreeks naar de opening.

René wilde de bunker verlaten en in het volle daglicht treden, maar bleef ineens staan. Hij was naakt. Hij schaamde zich en trok zich terug in de hoek waar het zonlicht hem niet kon bereiken.

Wat nu?

Op zijn tenen liep hij weer naar de ingang en keek of hij iemand zag. Hij zou dan kunnen vragen of ze voor hem thuis kleren wilden halen. Er was niemand.

Hij overwoog weer naar binnen te gaan om nog één keer goed te zoeken. Zijn kleren moesten toch ergens zijn? Maar de zinloosheid van een nieuwe poging drong al snel tot hem door. Je zag immers geen hand voor ogen. Het beste was om thuis een zaklantaarn op te halen en dan zijn kleren te gaan zoeken.

Behendig gebruik makend van de beschutting die de schuurtjes van de volkstuinen boden, sloop hij in de richting van de stad. Bij de ingang van het tuincomplex bleef hij even staan. Hij aarzelde, maar er zat niets anders op dan zo hard mogelijk naar huis te rennen. Hij gluurde vanachter een rij coniferen en keek of er niemand op straat liep. Dit was het geval en hij zette het op een lopen.

De eerste straat gaf geen problemen, maar eenmaal om de hoek trof hij een ploeg voetballende jongens, die hun spel onmiddellijk staakten; verbijsterd door de aanblik van René die in volle vaart naakt voorbij rende. Hij passeerde een meisje, druk bezig met haar rieten poppewagen, dat geschrokken haar vriendinnetje aanstootte en riep: ‘Kijk, een blote piemel.’

René kreeg een droge keel van het rennen en zijn zij begon pijnlijk te steken. Ondertussen dacht hij: ik moet denken dat ik dit droom, dan is het niet zo erg.

[p. 24]

Tegen de tijd dat René zwaar hijgend voor zijn huisdeur stond en driftig aanbelde, had hij al een menigte joelende kinderen achter zich aan verzameld, die scandeerde: ‘vies-peuk, vies-peuk.’

Met trillende lippen bad hij: ‘Doe toch open, doe toch open! Waarom duurt het toch zo lang!?’

Iemand gaf een klap tegen zijn achterhoofd en porde met een stokje tussen zijn billen, maar hij draaide zich niet om. Een meisje werd hysterisch gillend tegen hem aangeduwd. Na het bekende gekletter van het touw tegen de trapleuning, sprong eindelijk de deur open. Hij rende naar binnen, sloeg de deur achter zich dicht en stormde de trap op. Boven, in het donkere trapgat, stond de moeder van Paultje, die hem met grote ogen aanstaarde.

‘Nee maar! Waarom heb jij geen kleren aan?’

In de deuropening naar de kamer stond Paultje zelf. Koortsachtig dacht René na. Hij kon moeilijk zeggen dat hij met Paultje in de bunker zou gaan sexen en toen zijn kleren was kwijtgeraakt. Met een onbewogen gezicht, sloeg Paultje de angst op René's gezicht gade.

Ten slotte bedacht René: ‘Ik zou met jongens gaan zwemmen, maar ik had geen zwembroek bij me. Dus ik dacht: ik kan wel in mijn blootje en toen hebben de jongens mijn kleren gestolen.’

‘Welke jongens?’

‘Eh, dat weet ik niet.’

‘Met wie ben je dan wezen zwemmen?’

‘Nou eh, gewoon, met jongens. Die kent u niet.’

‘Welke jongens? Vertel op!’

‘Eh, Peter. Die zit bij mij in de klas.’

‘Peter, zei je? Uit jouw klas?’

Paultje trok zich terug in de kamer.

‘Loop jij eens even mee. Nee, trek maar niks aan.’

Ze greep René hardhandig in zijn nek en duwde hem voor zich uit de kamer in.

Daar, aan de grote tafel, zaten Paultje en Peter. Tussen hen in stond het Strategobord. Er viel een diepe stilte. Peter tikte na een tijd een stuk van Paultje aan, waarna Paultje fluisterde: ‘Boem.’