De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 173]

Pauze
Angel González^*
(Vertaling Johanna Vuyk-Bosdriesz)

Hier eindigt de geschiedenis niet.
Dit is alleen
een kleine pauze om ons rust te gunnen.
De spanning is zo groot,
de emotie die de plot opwekt is zo intens,
dat wij allen,
dansers, acteurs en acrobaten
en hooggeëerd publiek,
dankbaar zijn voor
het bestand dat de pauze pleegt te bieden,
en met vreugde
constateren dat het alles leugens waren,
terwijl de strijkers hun violen stemmen.
Tot nu toe zagen wij
een aantal snelle scènes als voorspel van de dood,
wij kennen het gezicht van zekere personages
en weten
iets dat zelfs velen van hen onbekend is:
de drijfveer
voor het verraad en de naam
van wie het pleegde.
Niets definitiefs is nog gebeurd,
maar
de wanhoop is helder
getekend, en de vertolkers
trachten de strengheid van het lot te ontwijken
door
te veel warmte te leggen in hun exuberante

* Angel González, geb. 1925, Oviedo. González gelooft in een ethische, sociale poëzie, gedragen door morele overtuiging. ‘Ik probeer niet een bepaald soort dichtkunst te verdedigen op grond van het onderwerp, en evenmin de onderwerpen te beperken; maar ik verzet mij tegen degenen die alles uit het gedicht willen bannen dat daar nog geen door de traditie bepaalde plaats heeft verworven,’ schrijft hij in 1963. In eenvoudige, alledaagse taal probeert hij zijn kritiek en bezorgdheid te uiten.

Entreacto

No acaba aquí la historia.

Esto es sólo
una pequeña pausa para que descansemos.
La tensión es tan grande,
la emoción que desprende la trama es tan
intensa,
que todos,
bailarines y actores, acróbatas
y distinguido público,
agradecemos
la convencional tregua del entreacto,
y comprobamos
alegremente que todo era mentira,
mientras los músicos afinan sus violines.
Hasta ahora hemos visto
varias escenas rápidas que preludiaban muerte,
conocemos el rostro de clertos personajes
y sabemos
algo que incluso muchos de ellos ignoran:
el móvil
de la traición y el nombre
de quien la hizo.
Nada definitivo ocurrió todavia,
pero
la desesperación está nítidamente
dibujada, y los intérpretes
intentan evitar el rigor del destino
poniendo

[p. 174]

[Nederlands]

gebaren, te veel karmijn in hun gemaakte
glimlach,
waardoor zij - dat is duidelijk - hun lafheid
verhullen, de vrees
die bepaalt
hoe zij op het toneel bewegen.
Al die
inefficiënte en kronkelige dialogen
die gisteren betreffen, een tijd die
voorbij is,
voltooien desondanks
het verbrokkelde beeld dat ons
voor ogen staat, en misschien
verklaren zij later veel dingen, zijn zij
de sleutel die aan het eind de rechtvaardiging is
voor alles.
Laat ons ook niet vergeten
de woorden van liefde bij de vijver,
het vertrokken gelaat, de razernij
waarmee iemand zei:

[Spaans]

que dirige
sus movimientos en el escenario.
Aquellos
ineficaces y tortuosos diálogos
refiriéndose a ayer, a un tiempo
ido,
completan, sin embargo,
el panorama roto que tenemos
ante nosotros, y acaso
expliquen luego muchas cosas, sean
la clave que al final lo justifique
todo.
No olvidemos tampoco
las palabras de amor junto al estanque,
el gesto demudado, la violencia
con que alguien dijo:

[Nederlands]

‘Nee’,

kijkend naar de hemel,

en de verrassing gewekt door
de ongure tuinman als hij meldt:
‘Het regent, heren,
het regent nog steeds.’
Maar misschien is het te vroeg om te gissen;
laten we zien
hoe de intrige zich ontvouwt,
hoe zij die moeten sterven weer op adem komen,
en laat ons bedenken,
als het drama vervolgd wordt en de smart
die geveinsd is
waarachtig wordt in ons hart,
dat er niets aan te doen is, dat het nabij is
het einde dat wij bij voorbaat vrezen,
dat het avontuur zal eindigen, het staat vast,
zoals het eindigen moet, zoals geschreven staat,
zoals onvermijdelijk moet gebeuren.

[Spaans]

‘No’,

mirando al cielo,

y la sorpresa que produce
el torvo jardinero cuando anuncia:
‘Llueve, señores,
llueve todavia.’
Pero tal vez sea pronto para hacer conjeturas:
dejemos
que la tramoya se prepare,
que los que han de morir recuperen su aliento,
y pensemos,
cuando el drama prosiga y el dolor
fingido
se vuelva verdadero en nuestros corazones,
que nada puede hacerse, que está próximo
el final que tememos de antemano,
que la aventura acabará, sin duda,
como debe acabar, como está escrito,
como es inevitable que suceda.