De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 144]

Twee gedichten
Gustavo Adolfo Bécquer^*
(Vertaling Miep van der Velde)

Ik deed de lamp opzij en ik ging zitten
op de rand van het slordig ledikant.
Zwijgend en somber bezag ik onbeweeglijk
de andere kamerwand.

Hoe lang 'k zo zat? Ik weet het niet. Toen de barre
dronkenschap van het verdriet mij achterliet
ging de lamp uit. Ik zag: op mijn balkon
lachte de zon.

Ook weet ik niet, van die verschrikkelijke uren,
waaraan ik dacht, wat door me is heengegaan;
alleen dat ik gehuild heb en gevloekt heb
en dat ik die nacht oud geworden ben.

* Gustavo Adolfo Bécquer (1836-1870). Naast korte romantische verhalen (las Leyendas) en essays over poëzie, schreef Bécquer de beroemde ‘Rimas’. Nog steeds kennen Spanjaarden de beroemdste strofen van deze romantische verzen uit het hoofd. De vrouw en de liefde (verdriet en verrukking), poëzie en vergankelijkheid vormen de thema's van deze suggestieve gedichten. Melancholiek zonder hoogdravendheid, ogenschijnlijk eenvoudig en wonderlijk volmaakt, zo kan Bécquers poëzie worden samengevat.

[Spaans]

Dejé la luz á un lado, y en el borde
De la revuelta cama me senté,
Mudo, sombrío, la pupila inmóvil

Clavada en la pared.

¿Qué tiempo estuve así? No sé: al dejarme
La embriaguez horrible del dolor,
Espiraba la luz, y en mis balcones

Reía el sol.

Ni sé tampoco en tan terribles horas
En qué pensaba ó qué pasó por mí;
Sólo recuerdo que lloré y maldije,
Y que en aquella noche envejecí.

[p. 145]

[Nederlands]

Ze komen terug, de donkere zwaluwen
en maken weer hun nest op je balkon,
ze tikken weer met hun vleugels op de ruiten,
tuimelend om en om.

Maar die andere, die hun vlucht inhielden
om jouw schoonheid en mijn geluk te zien,
die andere, die onze namen wisten,
die zul je niet meer zien.

Ze komen terug, de dichte kamperfoelies
om op te klimmen in je tuinen langs de muur,
mooier dan vroeger nog openen zij hun bloemen
in 't late middaguur.

Maar die andere, zo rijk met dauw beladen,
waarop wij bevende druppels zagen staan,
en hoe zij vielen als tranen van de dagen,
die zijn voorgoed vergaan.

Ze komen terug, brandende liefdeswoorden
die in je oren gonzen met hun gloed,
hetgeen je hart in zijn diepste slaap verloren,
misschien ontwaken doet.

Maar zo stil, verzonken, op de knieën
als in gebed, dat woorden niet meer vindt,
zoals ik je liefhad... maak je geen illusies -
word jij niet meer bemind.

[Spaans]

Volverán las oscuras golondrinas
en tu balcón sus nidos a colgar,
y otra vez con el ala a sus cristales

jugando llamarán;

pero aquellas que el vuelo refrenaban
tu hermosura y mi dicha al contemplar,
aquellas que aprendieron nuestros nombres....

ésas... ¡no volverán!

Volverán las tupidas madreselvas
de tu jardín las tapias a escalar,
y otra vez a la tarde, aun más hermosas,

sus flores se abrirán;

pero aquellas cuajadas de rocío,
cuyas gotas mirábamos temblar
y caer, como lágrimas de día....

ésas... ¡no volverán!

Volverán del amor en tus oidos
las palabras ardientes a sonar;
tu corazón, de su profundo sueño

tal vez despertará;

pero mudo y absorto y de rodillas,
como se adora a Dios ante su altar,
como yo te he querido... desengáñate:

¡así no te querrán!