De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 23]

Vier gedichten
Nico Scheepmaker

Vakantiehuisje

Vakantie is voor slome duikelaars
een welhaast ideale tijdpassering.
Ze hoeven maar een drietal weken 's jaars
en 't is ook iets dat màg van de regering.

Het is een leven zonder veel gemaars,
al is het niet verstoken van ontbering:
het licht komt om de avond van een kaars
en het matras is zonder binnenvering.

Maar och, wat zul je in den vreemde klagen?
De ligstoel is een wonder van vernuft
en daarin slijt je toch de meeste dagen
die in zo'n huisje worden weggesuft.

God heeft de mens zijn vrije tijd gegeven
om iets terug te pakken van zijn leven.

[p. 24]

Aftakeling

De ouderdom, die met gebreken komt,
is bijna klaar met zijn omsingeling.
Al wat ik ben is nog herinnering:
het meeste heeft de tijd al uitgegomd.

Al ben ik nog mijzelf, ik ben vermomd,
een soort nostalgische tentoonstelling
waarop ik als een godvergeten ding
met alles wat ik was sta opgesomd:

Toen had-ie nog een kop met stroblond haar,
Toen dook-ie nog geregeld van de hoge,
Toen was-ie nog een dichter, en bevlogen,
Toen kwam-ie nog in tien seconden klaar...

Ja, toen was ik de man die ik herken
als ik een dag de tijd vergeten ben.

Wolken

Wat zeuren wij toch over wolkenvelden
zoals je die bij ons alleen maar ziet?
Ik kan de brave vaderlanders melden
dat ook Toscane zulke luchten biedt.

Ook daar zie je een koepel vol met watten
- nee, watten is te makkelijk gezegd -
een schaal met witten die niet zijn te vatten,
waar Titiaan zijn ziel in heeft gelegd.

Ze lijken weliswaar niet zo op eenden
of op een Scandinavisch schiereiland,
maar 'k denk dat menig moeder er om weende,
al had zij nimmer Nijhoff bij de hand.

[p. 25]

Lyriek

Ik ben geen lyrisch dichter die zich mengt
in het bestaan van heuvels en cypressen
of in een verre horizon die wenkt, -
want dat heeft niet mijn eerste interesse.

Ik zie ze heus wel, als ik in Toscane
op weg ben naar Siena voor een krant:
die rijzige cypressen langs de lanen
die voeren naar een streng en statig pand,

en als ik dan opeens twee salamanders
al remmend voor mijn autobanden zie,
dan voel ik mij beslist een beetje anders
dan rijdend op het Weteringcircuit.

Maar toch is dàt voor mij het randgebeuren,
en dìt de harde kern van mijn bestaan:
wie zal men nu weer het gevang in sleuren,
en hoe zou het vandaag met Ajax gaan?