De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 22]

Hotel d'Anse
Max Niematz

Een zachte werkelijkheid ligt over
de eettafels, alsof het te vroeg
is voor porcelein en tafellinnen,
de obers te pril, te wellevend om waar
te zijn. Niet nader te ontleden als
het is, kauw ik mijn duits biefstukje,
waarlijk, het ontstaat op mijn bord,
zó vluchtig gekruid en murwgemept,
men zou haast aan opzet geloven.

Maar het gefluctueer van stemmen
ebt weg, en daarmee het glasgerinkel.
De kelners zijn gevlogen. Slechts
het zacht opkruien van kalk is hoorbaar,
van bindijzer en marmer, tot ook dat
verstomt. Ik tutoyeer de stilte, die
heeft plaatsgenomen, guur onder haar
aura van stof. Bedachtzaam kauwende
zit ik aan haar vastgestorven.