De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 180]

Twee gedichten
Pierre de Ronsard^*
(Vertaling Mieke de Jong)

Sonnet voor Hélène

Wanneer ge oud zult zijn, en kaarsevlammen beven,
Als 's avonds, bij het vuur, ge 't spinnewiel doet gaan,
Zal, als ge 't zingt, mijn vers u nog verbaasd doen staan:
‘Ronsard heeft in mijn jeugd mijn schoonheid hoog verheven.’

Geen van uw dienaressen, als ze dit beleven,
Half slapend na het werk in huis en hof gedaan,
Die, als mijn naam zo klinkt, het oog niet op zal slaan
En prijzen zal uw naam, die eeuwig voort zal leven.

Ik lig dan in mijn graf, als lichaamloze geest
Vind ik in 't schimmenrijk de rust die mij geneest;
Gij zult, een oude vrouw, u naar wat warmte bukken,

In treurnis om mijn liefde, trots door u versmaad.
Geloof me, leef toch nu, want morgen is te laat:
Laat ons vandaag de dag de roos des levens plukken!

* Ronsard (1524-1585), in zijn jeugd page aan het Franse hof, Frankrijks eerste grote lyricus, medestichter van de Pléiade-groep. De Sonnets pour Hélène (1578) gelden als zijn beste werk.

Sonnet pour Helene

Quand vous serez bien vieille, au soir à la chandelle,
Assize auprès du feu, dévidant et filant,
Direz chantant mes vers, en vous émerveillant:
‘Ronsard me célébrait du temps que j'étais belle’.

Lors vous n'aurez servante oyant telle nouvelle,
Déjà sous le labeur à demi sommeillant,
Qui au bruit de mon nom ne s'aille réveillant,
Bénissant votre nom, de louange immortelle.

Je serai sous la terre, et fantôme sans os
Par les ombres myrteux je prendrai mon repos;
Vous serez au foyer une vieille accroupie.

Regrettant mon amour et votre fier dédain.
Vivez, si m'en croyez, n'attendez à demain:
Cueillez dès aujourd'hui les roses de la vie.

[p. 181]

Aan zijn vriendin

Kom zien, mijn liefste, of de roze
Die bij het eerste ochtendblozen
Haar kleedje spreidde in de zon,
Vanavond nog niet heeft verloren
Haar schone snit, haar purper gloren,
Haar blos, die d'uwe wezen kon.

Ach! Zie hoe slechts één korte dag,
Mijn liefste, haar vervallen zag,
En ach! haar broze schoon gebroken!
O wrede Stiefmoeder Natuur
Die welken doet in 't avonduur
De bloem, vanmorgen eerst ontloken!

Dus, liefste mijn, wil mij geloven:
Al gaat uw bloei de bloem te boven
In ongerept en fris bestaan,
Geniet, geniet uw jonge jaren
Want ouderdom doet rozeblaren
Maar ook uw schoonheid ras vergaan.

A sa maitresse

Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avait déclose
Sa robe de pourpre au Soleil,
A point perdu cette vêprée,
Les plis de sa robe pourprée
Et son teint au vôtre pareil.

Las! Voyez comme en peu d'espace,
Mignonne, elle a dessus la place,
Las! Las! ses beautés laissé choir!
O vraiment marâtre Nature,
Puisqu'une telle fleur ne dure
Que du matin jusques au soir!

Donc, si vous me croyez, mignonne,
Tandis que votre âge fleuronne
En sa plus verte nouveauté,
Cueillez, cueillez votre jeunesse:
Comme à cette fleur la vieillesse
Fera ternir votre beauté.