De Tweede Ronde. Jaargang 7
(1986)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 167]
| |
Uit: Jevgeni Onegin
| |
I[...]O rus!..
Hor.
O Pyc[...]!
I
Деревня, где скучал Евгений,
Была прелестный уголок;
Там друг невинных наслаждений
Благословить бы небо мог.
Господский дом уединенный.
Горой от ветров огражденный,
Стоял над речкою. Вдали
Пред ним пестрелн и цвели
Луга и нивы золотые,
Мелькали сёла; здесь и там
Стада бродили по лугам,
И сени расширял густые
Огромный, запушённый сад,
Приют задумчивых дриад.
| |
[pagina 168]
| |
II-2Het eerbiedwaardige kasteel was
Precies zoals het hoort, hetgeen
Historisch juist én functioneel was:
Gerieflijkheid en kracht inéén.
Ruime vertrekken; draperieën
In de salon; fysionomieën
Der vaderen aan de wand; de fleur
Van tegelkachels, kleur naast kleur...
Die mode ging helaas vervelen,
Er moest iets nieuws, dit was men moe,
Al zie ik daar geen reden toe,
Maar 't kon Jevgeni tòch niet schelen,
Want álle stijlen, eeuw na eeuw,
Ontlokten hem slechts geeuw na geeuw.
| |
IIПочтенный замок был построен.
Как замки строитъся должны:
Отменно прочен и спокоен
Во вкусе умной старины.
Везде высокие покои.
В гостиной штофные обон,
Царей портреты на стенах.
И печи в пестрых изразцах.
Всё это ныне обветшало.
Не знаю право почему;
Да, впрочем, другу моему
В том нужды было оченъ мало.
Затем, что он равно зевал
Средь модных и старинных зал.
| |
II-3Hij koos 't vertrek waar de eigenaar zich
Ruim veertig jaar had neergezet,
Uit 't raam keek, vliegen mepte, en waardig
Om wissewasjes twistte met
Zijn huisbewaarster. 'n Vloer van planken
Twee kasten, 'n tafel, 'n divanbank en
Wat kussens vulden 't interieur.
Geen spatje inkt. Wél veel likeur
En brandewijn in een der kasten.
In de andere 'n kasboek en een pracht
Van 'n almanak uit achttien acht.
Als landheer torste Oom zijn lasten;
Hij had het druk, dus had sindsdien
Geen ander boek meer ingezien.
| |
IIIОн в том покое поселился.
Где деревенский старожил
Лет сорок с ключницей бранился.
В окно смотрел н мух давил.
Всё было просто: пол дубовый.
Два шкафа, стол, диван пуховый,
Нигде нн пятнышка чернил.
Онегин шкафы отворнл;
В одном нашел тетрадь расхода.
В другом налнвок целый строй.
Кувшины с яблочной водой
Старик, имея много дел,
В иные книги не глядел.
| |
[pagina 169]
| |
II-4Puur om zich minder te vervelen
Zo maar alleen op zijn bezit,
Begon Jevgeni wat te spelen
Met een systeem naar nieuwe snit.
Als enig licht in de onverlichte
Provincie ging hij 's landmans plichten
Van de corvée vervangen door
Een kleine afkoop-pachtsom. Voor
De moezjik kwam dit als een zegen,
Maar menig rijkaard, in paniek,
Werd in zijn hoekje fanatiek;
Eén lachte slim, maar allerwegen
Had men slechts woedende kritiek:
‘Een hoogst gevaarlijke excentriek!’
| |
IVОднн среди свонх владений.
Чтоб толъко время проводить.
Сперва задумал наш Евгеннй
Порядок новый учредитъ.
В своей глуши мудрец пустынный.
Ярем он барщины старинной
Оброком легким заменил;
И раб судьбу благослслвнл.
Зато в углу своем надулся.
Увидя в этом страшный вред.
Его расчетливый сосед;
Другой лукаво улыбнулся.
И в голос все решнли так,
Что он опаснейший чудак.
| |
II-5Eerst kwam men op bezoek, maar - schande! -
Zijn Don-hengst stond, naar later bleek,
Gezadeld klaar bij de veranda
Achter het huis, en hij ontweek
Al wie, naar hij vèraf kon horen.
Per brik zijn eenzaamheid kwam storen.
In diepe verontwaardiging
Zei elk de vriendschap op. Men ging
Hem 'n rare kinkel noemen, 'n enge
Vrijmetselaar die rode wijn
Per tumbler dronk - maar wèl te klein
Om 'n dame 'n handkus te gaan brengen.
‘'t Is altijd “ja”, of “nee”, en nooit
“Meneer”, dat vindt hij weggegooid.’
| |
VСначала все к нему езжали;
Но так как с заднего крыльца
ОбЫкновенно подавали
Ему донского жеребца,
Лишь только вдоль болъшой дороги
Заслышит их домашни дроги, -
Поступком оскорбясъ таким,
Все дружу прекратили с ним.
‘Сосед наш неуч; сумасбродит;
Он фармазон; он пъет одно
Стаканом красное вино;
Он дамам к ручке не подходит;
Всё да да нет; не скажет да-с
Иль нет-с’. Таков был общий глас.
| |
[pagina 170]
| |
II-6Omstreeks die tijd kwam aangereden
Een nieuwe grondbezitter die
Hier wonen ging. De buurt ontleedde
Ook hem met test en theorie.
Vladimir Lenski was een echte
Göttinger ziel, een diepe oprechte
Kantiaan, een dichter die veel las,
En heel knap van verschijning was.
Uit Duitslands nevels meegenomen
Geleerdheid die slechts boeken leest
Werd in zijn vreemde, felle geest
Tot bron van schone vrijheidsdromen.
Een welbespraakte ijveraar
Met schouderlang zwart krullend haar.
| |
VIВ cвою деревню в ту же пору
Помещик новый прискакал
И столь же строгому разбору
В соседcтве повод подавал:
По имени Владимкр Ленcкий,
С душою прямо геттингенcкой,
Краcавец, в полном цвете лет,
Поклонник Канта и поэт.
Он из Германии туманной
Привез учености плоды:
Вольнолюбивые мечты,
Дух пылкий и довольно cтранный.
Вcегда воcторженную речь
И кудри черные до плеч.
| |
II-7Te druk bezet voor het ontmoeten
Van kil bederf, jong, fris, naïef,
Werd hij al blij als vrienden groetten,
Of meisjes streelden; hij was lief
En dom inzake liefde en vrouwen,
Hoopvol gestemd, en vol vertrouwen;
Elk nieuw vertoon of nieuw kabaal
Der wereld boeide hem totaal;
Zijn angsten en onzekerheden
Kalmeerde hij met dromerij;
Des levens zin beleefde hij
Als raadsel vol verlokkendheden
Waar hij zich 't hoofd op brak: 't domein
Der wonderen moest er toch zijn!
| |
VIIОт хладного разврата света
Еще увянуть не успев,
Его душа была согрета
Приветом друга, лаской дев;
Он cердцем милый был невежда,
Его лелеяла надежда,
И мира новый блеcк и шум
Еще пленяли юный ум;
Он забавлял мечтою сладкой
Сомнечья cердца своего;
Цель жизни нашей для него
Была заманчивой загадкой,
Над ней он голову ломал
И чудеcа подозревал.
| |
[pagina 171]
| |
II-8Ergens, zo dacht hij gelovig wachtend,
Leeft een verwante ziel met wie
Ik één moet worden, en die smachtend
Oók uitziet naar die harmonie.
Een vriend, dacht hij, zal ketenen dragen
Om mijnentwil, en - mocht men 't wagen
Mij te belasteren - spontaan
De lasterkelk aan scherven slaan.
Ook geloofde hij aan uitverkorenen,
Een hoog, onsterfelijk heilsgeslacht
Dat ééns, verblindend in zijn pracht,
Zal stralen over ons, verlorenen,
Waarna hun mensheidsliefde leidt
Tot 's werelds gelukzaligheid.
| |
VIIIОн верил, что душа родная
Соединиться с ним должна,
Что, безотрадно изнывая.
Его вcедневно ждет она;
Он верил, что друзья готовы
За чеcть его приять оковы.
И что не дрогнет их рука
Разбить cосуд клеветника;
Что есть избранные судьбами.
Людей священные друзья;
Что их бессмертная cемья
Неотразнмыми лучами.
Когда-нибудь, нас озарит
И мир блаженством одарит.
| |
II-9Diep verontwaardigd mededogen,
Liefde voor 't Goede, en de hang
Naar roem - kwelling en lust - bewogen
Al vroeg zijn warm gemoed. Met zang
En lier zwierf hij op aarde, onder
Schillers en Goethes hemel. 't Wonder
Van hun poëtisch vuur ontstak
Zijn ziel, de hoge Muze sprak
Door hem, nooit zou hij haar beschamen.
Zijn fiere lied was t'allen tijd
Aan het verhevene gewijd.
Eenvoud en ernst gingen er samen,
En maagdelijke verbeeldingskracht
Bruiste soms op in felle pracht.
| |
IXНегодованье, сожаленье,
Ко благу чистая любовь
И cлавы cладкое мученье
В нем рано волновали кровь.
Он с лирой странствовал на свете;
Под небом Шиллера и Гете
Их поэтичеcким огнем
Душа воспламенилась в нем;
И муз возвышенных нскусства,
Счастливец, он не постыдил:
Он в пеcнях гордо сохранил
Вcегда возвышенные чувcтва.
Порывы девcтвенной мечты
И прелеcть важной простоты.
| |
[pagina 172]
| |
II-10Gehoorzamend aan liefdes wenken
Zong hij zijn lied; 't was helder als
Wat onervaren meisjes denken,
Als zoete kindersluimer, als
De maan in wolkenloze luchten,
Mysterie en godin der zuchten.
Hij zong van scheiden en van wee,
Van iets onduidelijks, van de zee,
Van nevelverten, van het bloeien
Van rozen, diep, romantisch rood,
Van heilige stilten in wier schoot
Zijn liefdestranen konden vloeien...
En hij zong, vóór hij achttien was:
‘Mijns levens bloei werd stof en as’.
| |
XОн пел любовь, любви послушный,
И песнь его была ясна,
Как мысли девы простодушной,
Как сон младенца, как луна
В пустынях неба безмятежных,
Богиня тайн н вздохов нежных.
Он пел разлуку и печаль.
И нечто, и туманну даль.
И романтические розы;
Он пел те дальные страны.
Где долго в лоно тишнны
Лилиcь его жнвые cлёзы;
Он пел поблеклый жизни цвет
Без малого в осьмнадцать лcт.
| |
II-11Hier in de rimboe, waar alleen maar
Jevgeni wel iets in hem zag,
Ging hij maar zelden naar diners waar
De buren-eigenaars per lach
En luidheid met elkaar verkeerden,
En over 't hooien converseerden,
Of over honden, of 't gezin,
Of drank, maar nooit hield het iets in
Aan fijn gevoel of sprankelend leven,
Aan geestigheid, poëtisch vuur,
Of zelfs gezelligheidscultuur.
Maar hoorde men dan ook eens even
Een vrouw aan, dan bleek snel dat zij
Nog heel wat dommer was dan hij.
| |
XIВ пустыне, где один Евгений
Мог оценить его дары,
Господ соседственных cелений
Ему не нравились пиры;
Бежал он их беседы шумной.
Их разговор благоразумный
О cенокосе, о вине,
О псарне, о своей родне,
Конечно, не блистал ни чувством,
Ни поэтическим огнем,
Ни остротою, ни умом,
Ни общежития искусством;
Но разговор их милых жен
Гораздо меньше был умен.
| |
[pagina 173]
| |
II-12Lenski, bemiddeld, knap, werd duidelijk
Beschouwd als huwelijkskandidaat;
Op 't platteland is dat gebruikelijk.
De hele buurt stond dus paraat
Om hem te strikken voor een dochter.
Geen kort gesprek, of iemànd vlocht er
Een woordje in, zoals: ‘'t Is wel
Een saai bestaan als vrijgezel’.
Men vraagt hem bij de samovar, en
Doenja schenkt thee (eerst Lenski's kop)
Tot Mamma wenkt: ‘Doenja, let op!’
Men brengt (ook dát nog!) de guitaar, en
Ze snerpt (o God, dit wordt te veel!):
‘Kom in mijn gouden droomkasteel’.
| |
XIIБогат, хорош собою. Ленский
Везде был принят как жених;
Таков обычай деревенский;
Вcе дочек прочили cвоих
За полурусского соседа;
Взойдет ли он, тотчаc беcеда
Заводит cлово стороной
О скуке жизни холоcтой;
Зовут сосеа к cамовару,
А Дуня разливает чай,
Ей шепчут: ‘Дуня, примечай!’
Потом приноcят и гитару:
И запищит она (бог мой!):
Приди в чертог ко мне златой!..
| |
II-13Maar Lenski wenste zich geen bruid en
Geen huwelijksband (allicht niet!), maar
Vriendschap met die Onegin sluiten,
Dát wel! Zij leken op elkaar
Als lied en proza, vuur en water,
Golfslag en rotskust; dan ontstaat er
Niet gauw begrip. Eerst vonden zij
Elkaar maar saai. Toen keerde 't tij.
De sympathie groeide geleidelijk.
Tenslotte maakten zwart en wit
Samen hun dagelijkse rit
Te paard, en werden onafscheidelijk.
Graag geef ik toe dat ledigheid
Niet zelden ook tot vriendschap leidt.
| |
XIIIНо Ленcкий, не имев конечно
Охоты узы брака неcть.
С Онегнным желал cердечно
Знакомство покороче свеcть.
Они cошлись. Волна и камень.
Стихи и проза, лед и пламень
Не столь различны меж cобой.
Сперва взанмной разнотой
Они друг другу быди скучны;
Потом понравнлись; потом
Сьезжались каждый день верхом
И скоро cтали неразлучны.
Так люди (первый каюсь я)
От делать нечего друзья.
| |
[pagina 174]
| |
II-14Maar wij! Zelfs zó een vriendschap vullen
Mislukt ons. Wie naïef begon
Voelt zich nu in het land der nullen
Een één; als voor Napoleon
Moeten de rechtopgaande horden
In zíjn hand tot gereedschap worden.
Voor ons worden gevoelens tot
Iets griezeligs, of wekken spot.
Jevgeni, die niet veel waardeerde
Aan 't genus homo sapiens, had
Toch ook verdraagzaamheid, zodat
Hij niet licht generaliseerde,
En, al was 't zijne toegedekt,
Voor het gevoel had hij respect.
| |
XIVНо дружбы нет и той меж нами.
Все предрассудки иcтребя.
Мы почитаем всех нулями,
А единицами - cебя.
Мы все глядим в Наполеоны:
Двуногих тварей мнллионы
Для нас орудие одно;
Нам чувcтво дико и cмешно.
Сноснее многих был Евгений;
Хоть он людей конечно знал
И вообще их презирал, -
Но (правил нет без иcключений)
Иных он очень отличал
И вчуже чувство уважал.
| |
II-15Glimlachend leende hij het oor aan
Lenski's fel, dichterlijk betoog:
't Nog wankel oordeel! 't Almaar dóórgaan,
Geïnspireerde blik omhoog!
Onegin hoorde dit voor 't eerst, en
Begreep dat hij zich moest beheersen;
Hij dacht: ‘'k Slik elk verkillend woord
Maar in, want hij moet ongestoord
In geestvervoering kunnen raken;
Hij kómt wel op zijn doornig pad;
Laat hem voorlopig denken dat
De wereld zich laat vervolmaken.
Blijf mild bij al die jonkheidskoorts,
Jeugdvuur, jeugdwaanzin enzovoorts’.
| |
XVОн слушал Ленского с улыбкой.
Поэта пылкнй разговор,
И ум, еще в cужденьях зыбкий.
И вечно вдохновенный взор, -
Онегину всё было ново;
Он охладительное слово
В устах старалcя удержать
И думал: глупо мне мешать
Его минутному блаженству;
И без меня пора придет;
Пускай покамест он живет
Да верит мира совершенству;
Простим горячке юных лет
И юный жар и юный бред.
| |
[pagina 175]
| |
II-16Alles bevatte provocaties
Tot veel gedenk en veel gepraat:
Verdragen van verdwenen naties,
't Nut van geleerdheid, Goed en Kwaad,
Oeroud vooroordeel dat wij erven,
't Aangrijpend raadsel van het sterven,
Het lot, het leven, 't kreeg zijn beurt,
En werd gewogen en gekeurd.
Als Lenski iets met gloed beweerde,
Extatisch haast, kwam 't voor dat hij
Als nog een argument erbij
Nordische poëzie citeerde.
Jevgeni kon het niet verstaan,
Maar hoorde ook dát welwillend aan.
| |
XVIМеж нми вcё рождало cпоры
И к размышлению влекло:
Племен минувших договоры,
Плоды наук, добро и зло,
И предраccудки вековые,
И гроба тайны роковые,
Судьба и жизнь в cвою чреду,
Вcё подвергалоcь их cуду.
Поэт в жару cвоих cуждений
Читал, забывшиcь, между тем
Отоывки cеверных поэм.
И cниcходителъиый Евгений,
Хоть их не много понимал,
Прилежно юноше внимал.
| |
II-17Maar passies werden 't méést besproken
Door 't kluizenaarspaar. Onegin, die
Hun vlammenketenen had verbroken,
Sprak toch met iets van nostalgie.
Gelukkig wie die agitaties
Doorleefd heeft, en aan hun temptaties
Ontkomen kon. Nog beter is:
Niet weten van die wildernis;
Door scheiding liefdes hitte koelen;
Door laster haat; met vriend en vrouw
Wat geeuwen, en de koorts, de kou,
De hel der jaloezie nooit voelen -
En kapitaal of geldsbelang
Nooit toevertrouwen aan een slang.
| |
XVIIНо чаще занимали cтраcти
Умы пуcтынников моих.
Ушед от их мятежной влаcти.
Онегин говорил [...]об них
С невольным вздохом cожаленья.
Блажеи, кто ведал их волненья
И наконец от них отcтал;
Блаженней тот, кто их не знал,
Кто охлаждал любовь - разлукой,
Вражду - злоcловием; порой
Зевал c друзьями и c женой.
Ревнивой не тревожаcъ мукой,
И дедов верный капитал
Коварной двойке не вверял.
| |
[pagina 176]
| |
II-18Als, eindelijk wijs, wij in 't beloofde
Land van de rust gevestigd zijn,
Als 't vuur der passies is gedoofd, en
Hun stuwingen, hun kronkellijn,
Hun late echo's - na ons hachelijk
Tot inzicht komen - ons belachelijk
Toeschijnen, boeit ons 't wild verhaal
Van anderer passies; menigmaal
Raakt zulk tumult ons welbesnaarde
Gemoed: een manke oud-soldaat
Die ijverig de oorlogspraat
Aanhoort van jonge snorrebaarden,
Beleeft, vergeten in zijn krot,
Opnieuw zijn vroeger strijderslot.
| |
XVIIIКогда прибегнем мы под знамя
Благоразумной тишины.
Когда страстей угаснет пламя.
И нам стаиовятся смешны
Их своевольство иль порывы
и запоздалые отзывы. -
Смиренные не без труда.
Мы любим слшать иногда
Страстей чужих язык мятежный.
И нам он сердце шевелит.
Так тлчно старый инвалид
Охотно клонит слух прилежный
Рассказам юных усачей,
Забытый в хижине своей.
| |
II-19En anderzijds, vlammende jeugd kan
Nooit iets verbergen, zij staat klaar
Om liefde, haat, verdriet en vreugd van
Zichzelf eruit te slaan. - Vandaar
Onegins ernstig air wanneer de
Naïeve dichter gloriëerde
In 't openen van zijn gemoed.
Jevgeni, naar hij dacht voorgoed
Een liefdes-invalide, leerde,
Terwijl zijn vriend zich mateloos
Vertrouwend blootgaf, moeiteloos
Hoe jonge liefde hem verteerde.
Emoties die ons allemaal
Vertrouwd zijn vulden zijn verhaal.
| |
XIXЗато и пламениая младость
Не может ничего скрывать.
Вражду, любовь, печаль н радость
Она готова разболтать.
В любви считаясь инвалидом,
Онегин слушал с важным видом.
Как, сердца исповедь любя.
Поәт выскаывал себя;
Свою доверчивую совесть
Он простодушно обнажал.
Евгений без труда узнал
Его любви младую повесть,
Обильный чувствами рассказ.
Давно не новыми для нас.
| |
[pagina 177]
| |
II-20Ach! Hij beminde zoals niemand
In onze jaren nog bemint.
Daartoe veroordeeld is slechts iemand
Die dicht: een vreemd, bezeten kind.
Wanneer en waar ook, steeds dié dromen,
Dié drang, dié droefheid, dié symptomen!
Noch afstand die het liefdevuur
Moest temperen, noch tijd, noch duur
Van scheiding, noch de toegewijde
Dienst aan de Muzen, noch de sier
Van vreemde vrouwen, noch vertier,
Noch studie konden ertoe leiden
Dat 't maagdelijk vuur in zijn gemoed
Ook maar iéts milder werd van gloed.
| |
XXАх, он любил, как в наши лета
Уже не любят; как одна
Безумная душа поэта
Еще любить оcуждена:
Вcегда, везде одно мечтанье,
Одно привычное желанье,
Одна привычная печаль.
Ни охлаждающая даль,
Ни долгие лета разлуки,
Ни музам данные чаcы,
Ни чужеземные краcы,
Ни шум веcелнй, ни наукн
Души не изменили в нем,
Согретой девcтвенным огнем.
| |
II-21Vóór hij aan liefde had geleden,
Haast kind nog, kwam hij in de ban
Van Olga's kinderdartelheden;
In het beschuttend lommer van
Een park waren zij speelgenoten,
Hij zeer vertederd. Vroeg besloten
Hun vaders - buren, vrienden - hen
Eéns te doen trouwen. Argeloos en
Bekoorlijk, en omringd door zorgen
In het bescheiden huis op 't land,
Bloeide Olga als in 't zomerland
Een sierlijk bloempje bloeit: verborgen
In 't hoge gras, zodat geen kind,
Geen bij, geen vlinder het ooit vindt.
| |
XXIЧутв отрок, Ольгою плененный
Сердечных мук еще не знав,
Он был cвидетель умиленный
Ее младенчеcких забав;
В тени хранительной дубравы
Он разделял ее забавы,
И детям прочили венцы
Друзья-cоcеды, их отцы.
В глушиь, под сению смиренной,
Невинной прелести полна,
В глазах родителей, она
Цвела, как ландыш потаенный,
Незнаемый в траве глухой
Ни мотыльками, ни пчелой.
| |
[pagina 178]
| |
II-22Zij was 't die Lenski inspireerde
Tot jong, verrukt gedroom: hij dacht
Aan háár alleen, en háár vereerde
Hij in zijn eerste fluitspelklacht.
Vaarwel nu, gouden spel-idylle!
Dichte bosschages, en het stille
Alleen-zijn trokken hem nu aan,
De nacht, de sterren, en de maan.
De maan! De hemellamp! Wij wijdden
Er avondwandelingen aan;
In 't duister vloeide traan na traan,
En zíj bracht troost in duister lijden.
Maar nu zien wij haar zacht gelaat
Als dof lantarensurrogaat.
| |
XXIIОна поэту подарила
Младых восторгов первый сон,
И мысль об ней одушевнла
Его цевницы пераый стон.
Простите, игры золотые!
Он рощи полюбил густые,
Уединенье, тишину,
И ночь, и звезды, н луну,
Луну, небесную лампаду,
Которой посвящали мы
Прогулки средь вечерней тьмы.
И слёзы, тайиых мук отраду...
Но нынче видим только в ней
Замену тусклых фонарей.
| |
II-23Altijd gehoorzaam, zedig, keurig,
En als een dichter zo naïef,
Zomin als 't morgenlicht ooit treurig,
Als liefdes kus zo zacht en lief,
Diepblauwe ogen, blonde haren,
Glimlach, bewegingen, gebaren,
Stem, slanke leest... Genoeg hiervan:
In ongeacht welke roman
Wordt Olga's buitenkant héél strelend
Belicht. Een mooi portret voorwaar!
Ook ik hield er ééns veel van, maar
Nu vind ik 't mateloos vervelend.
Dus gaan wij, lezer - Olga moe -
Naar haar wat oudere zuster toe.
| |
XXIIIВсегда скромна, всегда послүшна,
Всегда как утро весела,
Как жизнь поэта простодушна,
Как поцелуй любви мила,
Глаза как небо голубые;
Улыбка, локоны льняные.
Движенья, голос, легкий стан,
Всё в Ольге... но любой роман
Возьмите и найдете верно
Ее портрет: он очень мил,
Я прежде сам его любил,
Но надоел он мне бсзмерно.
Позвольте мне, читатель мой,
Заняться старшею сестрой.
| |
[pagina 179]
| |
II-24Tatjana heette zij; wij tooien
Voor 't eerst - weerbarstig en direct -
'n Roman met zó een naam: een mooie,
Welluidende, - 't is waar, hij wekt
Haast onvermijdelijk associaties
Met lang voorbije generaties
Of personeelsverblijven. Vaak
Getuigen wij van weinig smaak
Als we onze kinderen namen geven.
(En 'k zwijg nog over poëzie!)
Verlichting is een theorie
Die ons niet past, die niet gaat leven.
Wij leerden niets op dat gebied,
Maar doen alsof, en anders niet.
| |
XXIVЕе сестра звалась Татьяна...
Впервые имснем таким
Страницы нежные романа
Мы своевольно освятим.
И что ж? оно приятно, звуно;
Но с ним, я знаю, неразлучно
Воспоминанье старины
Иль девичьей! Мы все должны
Признаться: вксу очень мало
У нас и в наших именах
(Не говорим уж о стихах);
Нам просвещенье не пристало,
И нам досталось от него
Жеманство, - больше ничего.
| |
II-25Tatjana heet zij dus. Geen schoonheid
Als Olga. Tint noch frisse blos
Boeiden het oog. Door haar beschroomdheid,
Haar schuwheid, als een ree in 't bos,
Haar triestheid en verlegen zwijgen
Leek zij een vreemdeling in 't eigen
Ouderlijk huis; nooit kwam het voor
Dat zij zich eens liet knuffelen door
Vader of moeder. Toen zij kind was
Nam zij nooit met de anderen deel
Aan kinderspel of -dans, geheel
Zoals zij ook in het gezin was.
Vaak zat zij uren achtereen
Aan 't raam, heel stil en heel alleen.
| |
XXVИгак, оиа звалась Татьяной.
Ни красотой сестры своей,
Ни свежестью ее румяной
Не привлекла б она очей.
Дика, печальна, молчалива,
Как лань лесная боязлива,
Она в семье своей родной
Казалась девочкой чужой.
Она ласкаться не умела
К отцу, ни к матери своей;
Дитя сама, в толпе детей
Играть и прыгать не хотела
И часто целый день одна
Сидела молча у окна.
|
|