De Tweede Ronde. Jaargang 7(1986)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 141] [p. 141] [Heel alleen ben ik op weg getogen...] M.J. Lermontov (Vertaling Marko Fondse) Heel alleen ben ik op weg getogen; 't Stenig pad blinkt door de nevelglans. 't Niets speurt God. De nacht is onbewogen. Ster met ster spreekt aan de hemeltrans. Heel de hemel een plechtstatig wonder! Hoe de aarde slaapt in 't klaarste blauw... Maar wat drukt mij dan, waar lijd ik onder? Wat toch maakt dat ik zo smacht en rouw? Ik verwacht toch niets meer van het leven; noch voel ik om het verleden spijt. Werd mij vrijheid nu en rust gegeven in te slapen in vergetelheid! Nee, niet met de slaap van graf en koude... Maar zo in te slapen en voorgoed, dat de borst nog zachtjes rijzen zoude en de leefkracht sluimert in 't gemoed; dat een zoete stem, mijn oor betoovrend, mij bij nacht en dag van liefde deunt; en een eik, met altijd groenend lover, donker, ruisend naar mij overleunt. 1 Выхожу один я на дорогу; Сквозь туман кремнистый путь блестит; Ночь тиха. Пустыня внемлет богу, И звезда с звездою говорит. 2 В небесах торжественно и чудно! Спит земля в сиянье голубом... Что же мне так больно и гак трудно? Жду ль чего? жалею ли о чем? 3 Уж не жду от жизни ничего я, И не жаль мне прошлого ничуть; Я ищу свободы и покоя! Я б хотел забыться и заснуть! 4 Но не тем холодным сном могилы... Я б желал навеки так заснуть, Чтоб в груди дремали жизни силы, Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь; 5 Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея, Про любовь мне сладкий голос пел, Надо мной чтоб, вечно зеленея, Темный дуб склонялся и шумел. Vorige Volgende