De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 28]

Vier gedichten
L.F. Rosen

De boeienkoning

Met zijn stalen halsband, ooglap en geoliede,
met pigmentvlekken bepoederde schedelhuid
leek in onze ogen Charlie van een ruig, oosters ras.
Hij beweerde met succes dat hij de zoon van de
keizer van China en overzeese gebieden
was. Was soms zijn adem niet naar 's lands wijs gekruid
en die om zijn vaagheid des te chineser pas
een hard bewijs? En kende hij niet allerhande
uitheemse scheldwoorden? Hoeveel chinese schranderheid
toonde hij niet door alle keren te ontsnappen
ofschoon gevat in klemmen, kluis en jutezak!
O de branie wilde zelfs aldus ter aarde besteld.
Omdat het niet mocht benijdden wij de profaniteit
van zo'n geloof in eigen weerbarstige lichaamssappen.
Tot er een kist kwam die ook hij niet openbrak.
Nog zie ik hoe de stille stoet kwam langsgesneld.

[p. 29]

Afgodsbeelden

De penaten glommen van het betasten
opdat niets de gevel velle, mijn schoorsteen
brande en van het dak geen schilfer valle.

'k Plaatste ze bij drempels en zwaarbelaste
pilaren; 'k hing ze aan balken doorheen
't hele huis in trossen van zeventallen.

'k Zag ze opkomen voor de goede zaak.
't Huis kwam in de luwte van hun grote vlijt
te staan. 't Verkeerde in een permanente

staat van uitbundige, haast boerse vrolijkheid.
Maar te veel werd daarmee gemorst naar mijn smaak.
Zo kruipt betonrot in de fundamenten.

In de lente heb ik va banque gespeeld.
In 't vuur ging afgodsbeeld na afgodsbeeld.
In de winter, in berouwvol geween
roep ik hun beenderen wel weer bijeen.

[p. 30]

Beschouwingen bij de schildersezel

Hij moet het van de koele uren hebben, voor de
dag met piloot eenoog pontificaal aan 't stuur
met dat de laatste verlepte wolken overdrijven
weer brandend neerstort op zijn ramen en pannen.

Het liefst werkt hij in drift en met licht uit het noorden,
met dat ranke en marmeren licht. Op het uur
dat de dag en nacht nog zachtjes langs elkaar wrijven
begint hij onverwijld het schilderdoek te spannen

om uit de Smidse Gods het heilig vuur te stelen.
Een ware vonkenregen spat uit beide wangen.
In zijn hoofd is het een komen en gaan van treinen.
('t Zit te komen), terwijl hij voor de vorm nog vlucht

in een ochtendborrel, monstert hij zijn penselen,
ziet hij reeds arabische schatkamers behangen
met goudbrokaat en luxe slavinnen verschijnen
uit de wolken in de hollandse polderlucht.

Salomé's furie

Dit was zozeer uw terrein dat het al een
uitgemaakte zaak was dat hij zou zwichten.
Goed, een god hielp u dan nog door het vallen
van uw sluiers met bliksem bij te lichten.

U had enkel een kleine meisjeswens:
In uw slaapkamer een bloedrode loper.
Voor later. Maar moeder had een intens
verlangen naar het hoofd van ene Doper.

Net één humorloze griezel te veel!
Maar Goddank u gaat hem te gronde richten.
En van wat er allemaal heeft gespeeld
zult u uw moeder in 't geniep betichten.