De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 26]

Twee gedichten
Caro Pieck

Op bezoek in de gevangenis

Jackson, usa 1980

Glimmend, dreigend, raamloos en nog stil
ligt het gevang beklemd in zonnestralen
en hekken die het land bepalen.
Daar leeft de vriend die ik bezoeken wil.

De wachttoren voor de ingang is wit,
bemand, bewapend. Een metalen stem vraagt
wie ik ben, voor wie ik kom. Met klem
klinkt het bevel niets mee te nemen wat verboden is.

De zware deur zoeft open. Schuw schuif ik
voor de eerste keer een bajes in.
De gang is kaal en koel. Achter me sluit
de vastgeklonken deur buitenwarmte uit.
Zodra paniek me ruimte laat, vervult me het begrip:
nu ben ik één met het vluchtgevaarlijk gajes.

[p. 27]

Het einde van het bezoek in de gevangenis

Bezoektijd is voorbij verklaard, zij die blijven
brengen die gaan naar een bewaakte binnendeur,
daar inhaleren ze de verleidelijke geur
van vrijheid in hun opgesloten lijven.

De traliedeur gaat dicht. Ik kijk om. Hij niet.
Langzaam loopt hij naar zijn cel terug.
Al wat ik zie is zijn vermoeide rug. Vermoeid?
Hoe durf ik. Hij is een macho van graniet.

Wij komen achter binnen, had hij verteld.
Hij was verbaasd dat er vóór bomen waren.
Bomen en vogels, daar was hij nogal op gesteld.

Hij zei: nooit zie ik hier een vogel overkomen.
Misschien voelen ze de angst. En ons geweld.
Ik zie ze wel eens op de tv. En in mijn dromen.