De Tweede Ronde. Jaargang 7

(1986)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus



[pagina 152]
Vertaalde poëzie
[pagina 153]
Zes gedichten Yehuda AmichaiGa naar voetnoot* (Vertaling T. Herzberg) Een raad voor de goede liefde Een raad voor de goede liefde: bemin niet de verren. Neem van de dichtbijen, zoals je een goed huis bouwt van stenen die daar al lagen, die geleden hebben in de kou, en in de hitte van de zon zijn geblakerd. Neem haar met de gouden krans om haar donkere pupil heen, haar die een zekere weet heeft van je dood. Bemin ook in het verwoeste, als de honing in het karkas van Samsons leeuw. En een raad voor de slechte liefde: maak, met de liefde die je overhoudt van de vorige een nieuwe vrouw, en maak met wat je daarvan overhoudt een nieuwe liefde, tot je niets meer over hebt.

[pagina 154]
Zo'n vrouw Zo'n vrouw, mooi als een droomontwerp van een moderne architect, en elegant als was ze uitgeknipt uit een modeblad voor koningen. Maar een vergetende en een verliezende vrouw! En alle dingen die ze vergeet en verliest zijn het handschrift van haar leven en het rest mij dat te leren lezen: maar als ik het eindelijk kan lezen en opkijk, is ze al ver weg.
Dingen die kwijt zijn Uit advertenties in de krant en van mededelingenborden leer ik over dingen die kwijt zijn. Zo weet ik wat de mensen hadden en waar ze van houden. Op een keer zakte mijn hoofd vermoeid op mijn harige borst en daar vond ik de geur van mijn vader terug, die jarenlang kwijt was geweest. En mijn herinneringen zijn als iemand die niet meer terug mag naar Tsjechoslowakije of die bang is om weer naar Chili terug te gaan. Soms zie ik weer de holle witte kamer met het telegram op tafel.

[pagina 155]
Tweede ontmoeting met vader Ik kwam mijn vader weer tegen in café ‘Atara’. Deze keer was hij al dood. De avond buiten mengde vergeet met herinner, zoals mijn moeder die warm met koud mengde in het bad. Mijn vader was niet veranderd. Maar café ‘Atara’ was opgeknapt en veranderd. Ik zei: ‘Gelukkig is hij die een bakkerij heeft bij zijn café, want dan kun je daar naar binnen roepen: nóg meer taart, nóg meer zoetigheid, brengen, brengen!’ Gelukkig is hij wiens dode vader bij hem is zodat je hem altijd kunt roepen. O, die eeuwige kinderkreet ‘Ik wil, ik wil!’ Totdat hij verandert in het geschreeuw van gewonden. O mijn vader, voertuig van mijn leven, ik wil met je meerijden, neem me een eindje mee, zet me maar af bij mijn huis en ga dan alleen verder. We gingen weg. Er zat nog een man in de hoek en hij miste een hand. (Bij de vorige ontmoeting had hij beide handen nog.) En hij dronk koffie en zette het kopje neer, en at gebak en legde de vork neer en bladerde in het geïllustreerde tijdschrift en legde het neer en legde zijn ene hand op het tijdschrift en legde zich erbij neer en rustte.

[pagina 156]
Dennis gaat op reis om zijn vader te begraven Dennis gaat op reis om zijn vader te begraven want er zijn ook van die vaders die alleen en ver weg dood gaan, en er zijn postkantoren waar meer pijn is dan in ziekenhuizen. Dennis gaat op reis om zijn kleine dode te begraven, want er zijn ook van die vaders die heel klein zijn, (eens toen hij nog leefde, zat hij bij mij thuis, en hij kon niet met zijn voeten bij de grond). Ik zie wel eens een uithangbord boven een winkel, waar met grote letters op staat, iemand & zonen. Maar nog nooit heb ik gezien dat er stond, iemand & vaders. Misschien zijn de joden wel zoiets van ‘volk & vaderen’. Dennis ook, is ‘Dennis & zijn vader’. Nu gaat hij op reis om zijn dode te begraven: het is eenvoudig en helder, als in de bijbel.

[pagina 157]
Ik had een droom Ik had een droom: in mijn droom kwamen zeven vette meisjes goed van vlees op naar het oevergras en ik beminde hen in het oevergras. Maar zie, na deze kwamen zeven magere meisjes met zongebruinde leden en zij slokten de vette op, hongerig van lenden, maar hun buiken bleven plat. Ik beminde ook hen en zij slokten ook mij op. Maar zij die mij de droom duidde, en die ik werkelijk beminde, was zowel vet als mager, zij slokte op en werd opgeslokt. En op de dag na haar wist ik dat ik daarheen niet terug zou gaan. En in het voorjaar na haar werden de bloemen in het veld vervangen, en de telefoonboeken met de namen. En in de jaren na haar brak de oorlog uit en wist ik dat ik nooit meer zou dromen.	voetnoot* Yehuda Amichai werd in 1924 geboren in het Duitse Würzberg, leerde als kind Hebreeuws en emigreerde in 1935 met zijn familie naar Palestina. In WO II diende hij bij de Joodse Brigade van het Britse leger. Amichai heeft verhalen, toneelstukken en een roman geschreven, maar is het bekendst als dichter. Zijn debuutbundel in 1955 werd begroet als een keerpunt in de Hebreeuwse poëzie, waarin Amichai als eerste regelmatig prozaïsche elementen toeliet. Diverse keuzes uit het werk van Amichai zijn in het Nederlands verschenen, in vertalingen van T. Herzberg, H.G. Nijk en A. Soetendorp. In 1982 ontving Amichai voor zijn poëzie de Israël Prijs.