De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 20]

Nederlandse poëzie

[p. 21]

Vier gedichten
Maarten Doorman

Als dieren

weten de handen de weg
bij de wastafel.
Verschrompelde handen
bij een stroompje water.
Het gebit wordt
ondergedompeld in het glas.
Zonder tanden
lacht de tijd in de spiegel, als dieren
weten de handen de weg.

Coasters (Après une nuit, sans rancune)

We zijn weer buitengaats

in een fluistercampagne van grijzen.
Onze bewegingen, langzamer en royaler
op de daagse golfslag,
worden plichtplegingen op afstand.

Verder van elkaar

houden we kontakt
via radio Scheveningen. Ons wacht
eender haven in schakeringen
van zwart. Andere haven, eender nacht.

[p. 22]

Ducunt volentem fata, nolentem trahunt (Seneca)

Niet alleen het oudje tegen de wind

in langs de oever, ook de wielrenner
die haar tegemoet snelt met stampende sokken
en zelfs de minnaar aan
het water die langzamer kust omdat de tijd
zo schoksgewijs verstrijkt,

alsmede de roeier: rugwaarts

glijdt hij voort en zijn blik beslaat
onverschrokken waarnaar zijn zog wijst.

En wie zelf niet gaat

wordt getrokken.

IJskristallen^*

Zo koud werd het in huis,

zo koud was de winter
dat we vastvroren
aan elkaar.

Elke poging tot een gebaar

ging verloren in
splinters ijs op de huid.
Elk geluid werd flinterdun.

Toen de dooi inviel

smolt ook de glasheldere pijn
die ons zo omzichtig had aangeraakt.

O, dat ijskoud liefhebben

dat mijn samenzijn met jou
mogelijk maakt, onmogelijk maakt.

* In het Winternummer 1985 stond dit gedicht met een storende zetfout in de tweede regel. We plaatsen het daarom opnieuw. (red.)