De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 461]

Jan Dotinga:
Op de symfony numer 39 fan Wolfgang Amadeus Mozart

Ik rin om
mei fûsten muzyk,
as ik se iepen doch
fljocht it alle kanten út;
de keamer rint oer.
Nouris rin ik op aeijen, dan wer
as Napoléon bombastysk yn it lij wetter
fan myn earen.

Ik ha mysels lichtelik gek
forklearre en
soe noait mear oars wolle.
Hwa wol foar my tekenje?

[p. 462]

 

Dêrom, sjoch, Ik sil har lokje en

 

har fiere yn 'e woastenije, en Ik sil

 

sprekke nei har hert;

 

 

 

Hoséa 2:13.

Doe't Hy syn mûle iepen die, hearde
se hoe't de tael skepen waerd
en huvere se ûnwennich
yn 'e dracht fan it healsliten wurd,
dêr't frjemde manlju har
sa njonkelytsen
mei opskipe hiene.

Hy brocht har yn it lân
fan 'e leechte en har nammen
foelen as blêdden ôf,
har oantinkens waerden sân ûnder har fuotten.

Syn hert joech har earmen
om leaf to hawwen,
eagen om to laitsjen,
earen om antwurd to jaen.

Hja waerd bifruchte mei roazen, har skoat
heinde wite fiergesichten.

Har mûle roun swier
fan jubel.