De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 418]

Jan Eisinga:

Lytse romance

Earms dy't misse
en in lichem sûnder foarm
in byld leit ûnder
yn 'e wiete wettersé
ivich glimkjend
yn 'e djippe dream

Stadich forwege de skaden
har weake leafdefingers
streakje de ieuwen troch
fortrietlik en stil
de langforstoarne stien
fortrietlik en stil
omt hja net risse kinne
hwat harres dochs is.

[p. 419]

Ljochtmoanne

In sêfte han woe 'k wêze,
waerm en licht op har antlit,
licht as in fûgel
maitiids op it nêst
en oer har lichem
giene myn fingers
fuotsjend har wegen.

Ljochtmoanne
en de fiere wyn
omfiemen ús dy nachts
en wy dounsen stil
ús leafde neaken,
baeiden yn 'e wazem
fan 't hjitfolge bloed
oant taestende tûken
optlêst it moas forlearen
yn har ekstatysk strunen
en se waerden wreed.

Togearre flechten wy
yn 't great ûnthjit
dat lei yn 'e wyn
mar mei it lêste moanneljocht,
wankend wif
op klearjende kimen,
waerd hja wei yn 'e skyn
fan wer in nije, kâlde moarn,
dêr't gjin dream sa tear
yn wêze kin.

[p. 420]

Nacht

De beammen hawwe
't opgarre tsjuster
foarme to nacht
en de wrâld
is twa minsken great.

Under myn lippen
slacht wyld har bloed
wyld en waerm as mines
en yn 'e skaden
fan har lichem
bin ik it ljocht
it hjitte ljocht
en de streakjende wyn

Nou moast de tiid
himsels fortiizje
yn 'e stjerren.