De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 343]

Leo Popma:

Ad primam

In tin mes fan haet yn 'e kiel
slypje hoannen har moarnsbea
yn útoarden tan it paradys

it tilt oer dit bûchsum doarp
in wyt hiem fan forjilding
tusken de knarsbientûken

god, jow ús út en troch hwat oarloch
lytse bange legers
dy't yn de wylde stêdden woedzje
it fleis brânskatte oant it sied

doch tiid mei dizze hierlingen

der skûlje sêfte widdouwen
yn de kelders fan forbittering
dy't nei de jounklok har kleijend krûd
yn de wellen struije
in sucht fan simmerbloeisel klieme
troch it daei

oan de poarten weevje forkoale wachters
de brakke rein set yn
soen of heech songen leffens -?

neam it in koart bistân
aloan fierder efter it lânskip wenje
yn in hymjend doarp
mei wrâldwide iepeningen
wenne ta it stjerren yn in spegelseale
rêchlings ûnder de blauwe koepels fan iensumheit

[p. 344]

Ad completorium

Hoeden plakt de nacht
de dagen ticht
mei printkladden fan latynske hymnen

yn it oerripe lân fan antike wounen
strike mânske skaedfûgels del
heas troch de reek fan de lofbrânnen
de swiere bûken
in roun geheim fol lytse mekaniken
de binnenmar
dêr't ik yn groei en kantelje
mei it tij fan de waerme wulven

súntsjes sjongt noch earne
in reade aster yn myn bloed
de lêste dy't de swarte jiske ammet
forwezen huorket mei de faeije wyn

binne de jagers flechte -
tsjin de hellingen kylje har tinten?

tink oan de nachtlike heuvels
dêr't se har strûpen sette en
aenst it ies wer yn har fluiten heakje
wy hûzje yn it weak
tusken it flues en de sneedske reiden
fan dizze lichte

[p. 345]

Maskers fan Marceau

Dit is de allemansfreon yn syn flardefel
de keningsgek mei it hazzehert,
de roas en de harmoanika-hoed
dêr't in bliken oargeltsje yn spilet
de eagen houtskoalsketsen
sitte sa yn noed
oer de blausangene mûle
dy't út selsbihâld al mar oangiet
yn 't gesicht fan wyt fortriet

en hwat er docht sa troch 'en dei?
alle jounen yn in brike kop
in mannich ilestiken lea
en mei in stim
dy't it lûd net oandoart
it tuskentiids toaniel bispyl je

en hoe't men laket, laket -
sels sit er yn 'e lege seal
de roas op 'e harmoanika-hoed

Tin skriuwt it pinsiel
fan trije oant fiif
it simmerpark fol wûndere skimmels
bern ûntploffe yn it gers
de banken binne oergroeid mei âldwyfkes
en sjoch
as it skruten oargeltsje út ein set
waeit oer it keizel
de manke balonneman
ûnder kleurde wolkens
helpleas troch de leane