De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 285]

[Nummer 7/8]

Sjoerd Spanninga:

Loailekkerlan

't Wie oft der roeken oer de lannen fleagen
sa stie in man to slatten foar myn eagen
mar mocht er sels him ek ta wetter switte
my woed er inkeld dit eksimpel litte:
al docht dyn wurk to ninter tiid fortuten
de hiele wrâld bistiet út modderkluten
allinnich d'iene wrot him djipper yn 'e drek
en d'oare waeit de brette fûgel yn 'e bek!

Iepenloft-konsert

Wy diene allegear ús bêst
de hiele kompenije
sa'n fanke kin men op it lêst
net alle dagen krije
mar nei it swijen fan 't muzyk
en 't geijen fan de wylden
stie boppe har it mozayk
wer fan de stjerrebylden.

De sike balling

Al jowt de dea ús noch termyn
en bliuwt it bloed mar yn jin bonken
soms gyng men 't leafst de ierde yn
nei har hwaens molke men hat dronken
en hwer't men nea tofolle is
mei dy't jins wêzen generearre -
it hert fielt aloan har gemis
de nacht hat mar íén stille stjerre.

[p. 286]

It testamint

Hy gie nei it hôt
en socht by de grêven
it mylde forline
lei soms in hân op in stien
as op 't skouder fan in goefreon
en 't wie him as kaem er wer thús
nei in bange forgese reis
sokke tiden
en hold er petear mei syn maten
op de stille bislettene eker
it fredige hiem
en it duorre in dei of trije
doe seine de buorren
hwat sitte de blinen
by piter lang ticht
mûlk is er net goed
by 't spul
de iensume doarmer
hwant hoe't men ek stie to lûken
de skille dy tingele
sûnder gehoar
en salang wied er noait ûnderweis
dus bigoun men de boel
mar iepen to brekken
en rôp syn namme
mar inkeld de kat
mauke harren tomjitte
en dankele har dwêrs
foar de fuotten
it earme bist
och hearken sei jouke
o'k it net tocht hie minke
hjir leit in epistel fan him
hy hat him forhongen de stumper
ik gean wol nei boppen
bliuw dou hjir mar fanke
en ja hear dêr bingele 'r
moai nonsjelant
oan ien fan de balken
men helle him del
en deselde deis
blieken de earste erven

[p. 287]

 

al arrivearre

 

der waerd wakker fûstke

 

en de jouns doe kamen der mear

 

nei binnen ta sjoelen

 

hja priizgen syn dieden

 

al hold er him staf

 

de deugd dy't him sierde

 

it jobberich hert

 

altyd ré foar in oar

 

gjin krobbe dêr't er mei tsierde

 

hwat kin him biweegd ha

 

de stakker

 

oant immen stinde

 

faeks hat er de kont wol fol skuld

 

mar dêr woene de measten

 

gjin praet fan hearre

 

hja hiene mar amper geduld

 

en rin nei de doar

 

of wês kondoljant tsjin de lju

 

as stiene hjasels

 

de klok al to lieden

 

oant notaris

 

in wykmannich letter

 

syn lêste wil har fornijde:

 

in hûs dat suver biswiek

 

ûnder swiere hypteken

 

waerd harren formakke

 

en om de kosten to dekken

 

de ynventaris

 

hy woe perfoarst net

 

hja leine der jild op ta

 

mar koe slim foar syn sibben

 

de kikkerts heine

 

en harren de roppert smarre

 

tusken sawn fjurren

 

allinnich it swarte skiep

 

fan de famylje

 

brocht er forgeemje

 

in bekfol foer

 

dat de mage jin mealde

 

en in nofteren keal

 

dat fan stoater noch moater wist

 

wie syn genoat

 

de rest dy barde gjin botsen

[p. 288]

 

dit joech in trelit fan komsa

 

in dining dy't fuort net bidarre

 

men praette as alken

 

party dy seagen sa mâlle prot

 

as hie men de iene op

 

en soe men de oare oan

 

sommigen laken

 

hwat kriezeltosk

 

dat hja sa sneu

 

to fiter nomd wiene

 

wylst har in bjinder

 

de blierren wosk

 

earne waerd grute fan in skandael

 

dêr hie men nou sa foar skrept

 

en kom kreas op 'e tiid

 

it wie in mislike streek

 

om to kotsen

 

mar men koe 't hast wol tinke

 

krekt hwat foar piter

 

om jin fan fierren

 

de gek oan to stekken

 

de rakkert

 

en ek noch in múske

 

hwant doe kaem it forhael

 

op 'e lappen

 

teutsjemuoi

 

dy âld tange

 

hie samar iepen en bleat

 

by de rommel op souder

 

in print mei neakene froul ju foun

 

in smoarch skilderij

 

dat hja fansels

 

yn 't jiskefet stiek

 

al tocht tsjangelgat

 

siz mar neat tsjin de manlju

 

dy apen

 

hja witte genôch

 

fan de skepping

 

en har forheven bidoelen

 

mar hoe't men him riek

 

en wyld stie to rachen

 

of der keken omhinne trape

 

de ein fan it liet

 

wie nul komma nul.

[p. 289]

De flecht

Der driuwe in pear eilannen yn 'e loft
biseame fan in raffelich strân
âldfrinzige franje
wylst rôllet de wytwolkjende wyn
it gleigouden dún
fan de sinne del
dat de kobben stouwe withwersanne
inkeld hjir en dêr
toarket noch in sémok lâns de kust
of rint to poatsjebaeijen
tusken dûkelmantsjes
en it siizjend tij
mar as in trawlerke 't bisiket
om nei hûs to fleanen
in skommeljende fiskersboat
de wiidútsteande netten
machteleaze wjokken
reuzefûgel fan komsa
mismoedich oan it wettertraepjen
dan wurdt it donderjeijen
en 't jowt in lûd jûchhei
sa laket it fan miuwen yn it sok...