De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 52]

Rainer Maria Rilke:
Oersettingen fan Fedde Schurer

It olivehof (Der oelbaumgarten)

Griis gong er op yn 't grize olivehôf
ta de ienlikheit, ûntwyk foar alle wurgen
en hat syn holle, skier fan moude en stof
djip yn syn moudge, hjitte hannen burgen.

Nei alles dit. In útein njûr en swart.
Nou sil ik gean tonei as in forblinen.
En hwerom wolstû, dat ik sprekke moat
fan Dy, as ik Dy net mear wit to finen -

Ik fyn Dy net. Net yn my, as foarhinne.
Net yn de oaren. Net yn blom of sinne.
Ik fyn dy nearne mear. Ik bin allinne.

Allinne, net mear winske en net yn tel
by hwa't ik tsjûgje moast fan dyn bifel,
en Dû bistietst net. Der is inkeld hel.

Letter sei men: der kaem in ingel del -

Hwerom in ingel? Och, it wie de nacht
dy't ûnforskillich rissele yn 'e blêdden.
Freonen forskeukten, sliepende op hwat seadden.
Hwerom in ingel? Och, it wie de nacht.

Dy nacht dy't foel dêr oer de olivekroanen
hie neat dat neamen wurdich wie:
lykmoedich, sa foar libb'nen as forstoarnen
och, in hwat drôvigen, och, sa'n gewoanen
dy't wachte oant it wer ris moarntiid wie.

Hwant by sa'n bidder giet gjin in gel sitten
en nachten wurde net om sa'n ien great.
Dy't sa forliest, is nearne mear bigeard;
de heite knibbel hat him glide litten,
de memme skerte hat him bûtenkeard.

[p. 53]

Gesang fan 'e froulje oan 'e dichter (Gesang der frauen an den dichter)

Sjoch, sa binn' wy; 't wurdt alles iepenbier;
hwant wy binn' neat as dizze sillichheit.
Hwat inkeld bloed en nacht wie yn in dier
dat woechs yn ús ta siele út, en geit

as siele fierder. En it skreaut om dy.
Mar faeks hast ús mar yn dyn oandacht set
as lânskip, koel, fan alle hertstocht frij.
En dêrom tinke wy, dû bist it net

om hwa't it skreaut. Lykwols, dû bist it doch
yn hwa't wy ûnbitinge libje en stjerre -
Hoe wurde wy earne oars itselde noch?

Mei ús moat it ûneinige forgean.
Dû lykwols, bliuw, dû mûle, dat wy hearre;
dû, lykwols, dû, ús-sizzende, bistean.

[p. 54]

Earnstich stuit (Ernste stunde)

Hwa't nou skriemt earnehwer yn 'e wrâld,
redeleas skriemt yn 'e wrâld,
skriemt wol om my.

Hwa't nou laitsje moat earne yn 'e nacht
redeleas laitsje yn 'e nacht,
laket my út.

Hwa't nou giet earnehwer yn 'e wrâld,
redeleas giet yn 'e wrâld,
giet ta my.

Hwa't nou stjert earnehwer yn 'e wrâld,
redeleas stjert yn 'e wrâld,
sjocht my oan.

[p. 55]

De leste huzen

De lêste hûzen. Hjir en dêr in klint
en nije bousels, dy't as frjemde dingen
bisykje út it stêdsgewoel to kringen
en witte wolle hwer't it fjild bigjint.

De maitiid kriget nea hjir 't rjochte skot,
de simmer moat efter dy skedden kjirmje,
de kersebeammen en de bern fortsjirmje -
inkeld de hjerst hat hjir ik wit net hwat,

hwat mylds en wiids; men fielt de dei forgean
en sjocht, wylst yn it lân de dieren rêste,
in ienlike âlde skeper by de lêste
lantearnepeal forlern to drôgjen stean.