De Tsjerne. Jaargang 20

[p. 3]

Jan Dotinga:

Sleat

Doe't de wolken
in lange dei fakânsje namen
en de sinne
it allinne foar 't sizzen hie,
skeaten strjitten en stegen
fol wyt libben.

Fan alle kanten skouden skippen,
mei in fleurige frede bifrachte,
- nije Ku Klux Klan bitogers -
op 'e stêd ta.
Auto's houden spulbrekkend,
de skrille eachopslach fan in stêd
steurd yn syn rêst,
net achtslaend.

Dêr't dyk en grêft oan inoar
forsein rekken,
waerd de stêd berne.
Gevels pronken mei harren bertedata;
bern dy't in jierdei fierden.
Lofts en rjochts
houden twa stiennene brêgen,
forfeelsum boppe 't wetter gapjend,
de huzen yn 'e blâns.
Op in bolwurk stie de portier,
in mole,
biskieden jûchhei to roppen.

De nije minsken, warbere, brune tuorren,
brochten safolle fet yn 'e stêd,
dat it Bootervaatje op 'e nij bigoun to glimmen,
dat de linebeammen by 't wetter lâns in momint
fan harsels liken to fallen.

Yn 'e tsjerke fan 'e Reformaesje
roek alles nei religy,
mar it miste krêft om devaluaesje
fan hout en stien tsjin to gean.
Oekumene kaem stuitsjend
op gong:

[p. 4]

 

om fjouwer ûre

 

kraeiden Rome en Dordt

 

om bar

 

har eigen tiid.

 

Oan it Achterom

 

swei, noch altyd dolearjend,

 

de lytse tsjerke.

 

 

 

En as tsjûgjend biwiis

 

foar it karakter fan stêd

 

wachte op 'e wetterkant

 

in iepenbier urinoir.

[p. 5]

Kaart van Gaasterland

Gaesterlân	is spraekles nimme,
	is nammen neame,
	is artikuleare.

Yn 'e Leiseleane
tusken de beammen nei de 1
fornimme en yn 'e Bargebek happe
nei de bolbjirken wyn fan 'e mar -
sjonge fan Blokjebrêge en Wyldemerkwei,
Wyldemerkwei en Blokjebrêge.

Oan 'e stikume Davidsreed
komt de r op gleed en
yn 'e Heaburgen hat er him
yn 'e romte forburgen.

Tusken Ald en Nij
binne oer alle Boegen
de Hege Bouwen bêst fan tael.

Lykwei lêze is
leed omsizze.

Nij Amearika foarmje
is de mûle iepen hâlde foar
‘Frjemd en dochs eigen’.

Lorbuorren,
Hoitebuorren,
‘Huorre, huorre, de baerch is yn 'e skuorre’.

Gasterlân, Gaesterlân,
lân fan 'e Geast.

[p. 6]

Wierum

In greatske toer
fret sé en lân sa 't liket,
mar yn 't doarp sels jowe allinne
hwat âlde huzen noch om sizzen;
Ternaerderdyk en nijbou tekenje
foar harsels.

De bouwen stjûre ienfâldichwei
in dyk nei 't doarp, mar
eigen sin en wet
wringe him ta de bocht.

De sé hat ôfdien;
it slyk draecht antikwarysk
hjir en dêr in boat.
It Wad is Wierums dwinge.

Rysdammen foar de dyk binne
krusen fan hoop.
Yn 'e fierte blinkt hwat sé,
dêr hamsterje eilannen wetter.

Dit doarp is allinne
yn sinne en wyn,
hwant it hat fan syn buorren
de beammen forballe.

(bihearrend ta de syklus Dongeradielen)