De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 419]

Geart Jonkman:
It oansyk

- Lap dat nochris, sei de jonge. De lange stie heal mei de rêch nei him ta en seach net dat er it sei. Sabeare net, tocht de jonge en syn blik dwaelde ûnwillekeurich nei de jonge frou dy't fierderop mei har karke troch de milgong skarrele en bakkenfol jernpipen oan de wevers oerlange. It weeftou efter de jonge syn rêch bleau stean. Hy forwiksele razendfluch de spoelen en sette de masine wer oan. Him omdraeijend stiek er in nije pipe jern op de priem, klapte de spoel ticht en swaeide der mei. De jonge wist dat de biweging noch krekt binnen it licht fan de oar syn rjochtereachhoeke falle moast, mar de lange seach net nei him om. Hy seach nei hwat oars en de jonge wist hwer't er nei seach. En hy hate de lange der om. Hy hate him djip.

Hy die in stap nei rjochts en bisocht it nochris. De lange seach it net. Sabéáre net, wist de jonge. Mar hy wist ek dat weeftouwen net ivich trochrinne. As tusken harren yn ien fan syn masinen stean bleau, moast de lange him wol omdraeije. Dan móást er him sjen. Mar de lange draeide him net om doe't dat barde. Hy bleau stean sa't er stie, ek doe't de âlde wever fierderop der him op wiisde dat it spul net draeide. Hy bikroade him allinne om de beide weeftouwen fóár him, forwiksele de spoelen en lette se wer yn 't wurk, sûnder ek mar in momint de milgong út it each to forliezen. En allike achtleas stiek er de nije pipen jern op 'e priemmen.

It blau fan de jonge syn eagen waerd donkerder oan. Hy hat moandei hwat tofolle sinten yn 't leanpûdtsje hawn, seach er de âlde wever sizzen. Mar hy gyng der net op yn en forwiksele fluch de spoelen fan it twadde weeftou en sette it wer yn 't wurk. Sa moast ik him der opspytse kinne, tocht er, in nije pipe jern op 'e priem stekkend. De eagen barnden donker yn it bleke, smelle bernegesicht. Gekoanstekke, narje, dat koe dy lange. Altyd smoarch en fiis praet. En op sókken wiene dy gleije froulju bigien! Sy net, mooglik, mar de measten al.

Hy hie de lange wol troch, hy wist dat de fint it der om die. Hy wist ek dat de oar him trochhie en it mooglik dêrom die. Mar net allinne dêrom, net allinne om to narjen, èk om hwat oars. Ek om dat oare. Ja binammen om dat oare. It wie in gleije fint, dat wie sa wol to sjen; it wie in... It weeftou, dat de jonge krekt yn 't wurk set hie, bleau stean. It kettingjern wie net knapt, it siet him yn dat fan de spoel. Mooglik in

[p. 420]

splinterke yn 't hout. Hy forwiksele de spoelen en dêr roun it spul wer hinne. Né, gjin splinter. In gewoane jernbreuk yn 'e pipe dus. En dy doerak stie noch altyd nei de milgong to loeren.

De jonge waerd dûm fan haet. Hy sette de hannen as in tûter oan de mûle en bigoun to roppen. Mar it lûd fan syn stim waerd wei yn it daverjen fan de weverij, yn de heislike herje fan de slachstokken, kamrêdden en healemoannen.

Wer bleau ien fan de weeftouwen stean. Mei't de jonge de spoelen wiksele, seach er de jonge frou wer de milgong delkommen, it karke mei de lege pipebakken foar har úttriuwend. De earen waarden him gleon en hy sette hastich de masine yn 't wurk. De lange stie noch altyd yn deselde hâlding...

Ynienen soalde de jonge de pipe jein dy't er opstekke soe nei de forhate rêch. Mis! Hy hie mei de rjochterhân smite moatten. It ding kopkedûkele by de lange lâns en kaem rjochtoerein yn it kettingjein foar de dounsjende kammen dêr. Op itselde stuit skeat de spoel as in raket út de skearing, deun oer de hollen fan de wevers, dy't bisiden de lange, oan de oare kant fan 'e gong, harren wurk hiene.

It lêste bytsje kleur boek de jonge út de maagere wangen. Der hiene wol deaden falle kinnen...

De neiste wevers skeaten ta en 'de jonge stoarre forbjustere nei de ravaezje dy't er oanrjochte hie. Hy wist dat de lange him fortocht en nei him stie to sjen. Hy wist ek dat der in forklearring komme moast. Doe twong er syn eagen om dy fan de oar to wjerstean en mei in licht biwegen fan fingers en lippen bigoun it forhoar.

- Hastou dat dien, swartsok?

- Dat koe wolris sa wêze.

- Samar om to pesten?

- Ik tink it al.

- Moatst my soms hawwe?

- Dat koe wolris sa wêze.

- Dou sikest dus stront.

- Ik sjoch it ûnderskied net.

De lange knypte de eagen ticht, mar ear't er hwat sizze koe brocht de jonge syn fûst nei 't kin.

- Nou, astou knokke wolst, jonge dat kin, sei de lange. Dan daelk mar. En hy stapte de milgong yn, de kant út nei de toiletten, it biwende plak foar direkte foreffeningen. De wevers dy't de wurdewikseling achtslein hiene, woene de lange keare en joegen him to kennen dat sa'n jonge gjin partij wie.

De jonge sels fielde him ek gjin partij, hy wie net ienris in fjochter. Mar doe't er seach dat de lange syn earm yn 'e gong

[p. 421]

wei even om de jonge frou sloech en har karke boartlik in triuw joech, roun er de milgong op. In pear âlde wevers warskôgen him skodholjend, mar der wie gjin wei werom. De jonge frou seach him op en del oan doe't er forlegen glimkjend by har lâns teante. Hja wit net hwat der geande is, tocht er. En hy naem him foar, tonei gjin koarte broek wer oan to dwaen, hwât se der thús ek fan sizze mochten. Hy fielde him net noflik en roun as in foroardielde nei it skavot. Hy birekkene syn kânsen mar net.

De lange wie nou by de doar fan de toiletten. De jonge seach dat der krekt twa mannen utkamen en dat de lange hwat tsjin harren sei. Hy seach ek dat se meilydsum glimkjend en skodholjend syn kant útseagen, ear't se nei har plakken rounen, mar hy liet neat skine. Hy wie bang, mar gjin macht koe him nou noch keare.

Doe't er de doar ynstapte stie de lange yn it hoekje, de rêch nei him ta as wie der neat to rêdden. Hoeden treau de jonge de doar efter him ticht, dêrmei tagelyk it lawaei fan de weverij bûtenslutend. Mar de stilte, oars sa'n wolkomme forgoeding foar de stank, kaem him nou gefaerlik foar. Hy wie bang foar de lange, it swit stie him op 'e holle. Hy seach nei de smelle heupen en de brede skouders en winske dat er ek sa wie en dêr ek sa bidaerd stean koe. Der like gjin ein oan to kommen en gek fan eangst treau er de rêch tsjin de muorre. Hy hope dat der immen ynkomme soe, mar né. Syn eagen gyngen fluch oer de trije húskedoarren. Né, allegearre frij, gjin moedjaend biset. Wy binne dus allinne, hielendal allinne, tocht de jonge en hy treau syn rêch stiver tsjin 'e muorre en wachte...

De lange syn fûst rekke him krekt tusken de eagen, hy fielde noch dat er mei de holle tsjin 'e muorre bounze... doe waerd alles dizich. Stadich sakke er troch de knibbels, hy seach hwat wyts skimerjen, de lange syn klompe, wist er.

Syn holle bounze as in klok, doe't er wer ta himsels kaem. Der sieten plakken op 'e wite klompe. Bloed, tocht er. Stadich liet er de holle hwat yn 'e nekke sakje. Syn eagen dwaelden by de stúsjekoarden bokse op, oer it goare weversskelkje, oer de reade ruten fan it boesgroen en oer de blanke hûd fan de hals. Dêr boppe wisten se de oare eagen.

Der roun de jonge hwat lijs yn 'e mûlshoeke en hy preau de flauwe smaek fan bloed. Ynienen liet er it boppelichem foaroer falle, sloech de earmen om ien fan 'e skonken en sette der fûleinich de tosken yn. De suver dierlike gjalp boppe syn holle joech him in dwylsinnich gefoel fan triomf en freug-

[p. 422]

de. Mar de triomf wie like koart as de freugde. Twa sterke hannen waerden him as in izeren skroef om 'e plasse lein en stadich en wis bigounen se to draeijen.

Hy biet fûler ta, klampe de earms yn deadseangst stiver en stiver om de skonk en bisocht mei alle krêft de holle op 't selde sté to hâlden. Mar de hannen wiene sterker. Unmeilydsum draeiden se troch, millimeter foar millimeter joech de holle mei. De pine wie hast net mear to fornearen en de tosken skampen skjirjend oer de robbels fan it stúsjekoard. As it skuorde wie er forlern en as it net skuorde ek. It wie in kwesty fan sekonden, dan soe er de deadlike knak yn de efterholle fiele en mei de brutsen nekke delsige. Hy koe net langer, hy koe de forskuorrende druk net langer wjerstean... Op it stuit dat er it oerjaen soe, stoarten de lûden fan 'e weverij har daverjend troch de doar. Opslach waerd de druk fan de hannen slopper en fan dy gelegenheit makke de jonge gebrûk om him los te skuorren.

- Nou hat it moai west. Skammest dy net, sá'n jonge?! sei in stim. Dou kinst wol ien formoardzje sa...

De jonge hearde it al net mear. Hy klaude oerein en flutte de doar út. It daverjen fan de weverij klonk him as himelske muzyk yn de earen, sels noch doe't er opwachte waerd fan de toubaes en to hearren krige dat er op 't kantoar komme moast.

In gong fierder wie de jonge frou mei de pipebakken dwaende. Ynienen roun er dwersoer tusken de weeftouwen fan de oaren op har ta. Ik haw fochten, fochten om Jo, soe er sizze. Mar doe't er oan har ta wie stapte er forlegen glimkjend en mei fjûrreade earen nei de doar fan de stikmjitterij. Himsels net mear lije meijend roun er sleepsoaljend foar de stikmjitters lâns nei 't kantoar fan de bidriuwslieder. By de glêzen doarren sloech him it hert foar de kiel. Stel dat er dien krige. Dat er hjir wei moast, by har wei...

Hy stie to triljen op 'e skonken, mar it pakte aldergeloks oars út. Om't it de earste kear wie. As der wer hwat foarfoel mei him, koe er de jas mar oanluke. In jonge fan sawntjin hearde syn plak to witten. Mei noch in mannich leksums en fiif goune boete moast er syn plak mar wer opsykje.

Mei djippe suchten fan forromming draefde de jonge wer troch de stikmjitterij. Dy beide ryksdaelders wie fansels wol slim, mear as de helte fan hwat er wyks fortsjinne. Tsien wiken bûsjild om 'e nocht garre. En hy hie noch wol sa fan doel west, har de oare deis hwat to jaen foar de bern...

Ja, dy bern. Fanwegen dy bern tocht de lange mar, dat it

[p. 423]

wol hwat lije koe mei har. Dêr kaem dy forflokte fint krekt oan. Ek op 't matsje komme fansels. Om de lange syn blik to ûntgean seach er de oare kant op. Hy wist dat er de lange it wurd swartsok fan 'e lippe lêze soe...

Doe't er wer tusken de masinen stie wie him ien ding dúdlik wurden. Hy moast har sa gau mooglik wissichheit jaen. Se moast har feilich en burgen witte foar dy lange. Dy sloech dochs mei elk om.

- Hoe is 't gien, frege de âlde wever skean dwersoer.

- Twa ryksdaelders boete.

- Bliksem jonge! Hoe silst dat thús hawwe, nije wike.

- Mar ris sjen. Ik moast eigentlik mar twa touwen mear hawwe.

- Dan moatte der earst guon frij komme.

- Jo tinke dus dat ik it wol oan kin?

- Kinst better even geduld dwaen.

- En dy lange dan?

- Dy is hjir fan 'e skoalbanken daelk kaem en is al tweintich. De jonge moast oer ien fan syn weeftouwen gear. Even letter wonk er de âlde wever wer.

- Hoelang soe 't duorje ear't ik der twa by krij?

- Dou hast nou mei twa de hannen noch fol.

- Mar as ik nouris kostwinner wie?

De âlde houd syn liif mei beide hannen fêst, sa moast er laitsje. Hoho... dou wolst dochs net oan 't wiif? Net oan bigjinne jonge, net oan bigjinne.

De jonge hie in kop as fjûr. Net oan bigjinne, dat seine alle âlde keardels. Dy fielden net hwat hy fielde. Goed, dy beide bern... Mar hwat soe dat? Hy hie der har net minder heech om. Hja wist hwat der yn de wrâld to keap wie en it hie har hurd makke, lyk as de measten. Hja hie in goed en sêft karakter. In ingel wie 't. Hwa hie sokke moaije en waerme eagen? Hwa sokke goudene frissels om 'e holle? Hwa sòkke earmen, sòkke kante skonken? Goed, dy beide bern. Dy soene ek wol leaf en kreas wêze. Se hiene der mooglik better net wêze kinnen, mar se wiene der. Hoefolle froulju oer de grins sieten der net krekt sa ta. Wie dat sa'n mirakel? Hjoed hûnderttûzen mark yn 't leanpûdtsje en moarn in healmiljoen deltelle moatte foar in sûr stik bres of in skiere bôlle. Sa gyng it sawn acht jier lyn ommers. De proai fan de honger wie de proai fan elk. Dy keardels hjirre hiene har skamje moatten. Dy hongerige stumpers net. As hy doedestiids...

De lange stie ek wer op syn plak. Dy moast de hiele boel noch úthelje en knoopje. Eigen skuld. Moast er tonei dy grap-

[p. 424]

pen mar foar him hâlde. Dy lange soe... nou né, doe't de mark keldere, wie dy noch mar in skoaljonge. Hy koe de lange net forantwurdlik stelle foar de dingen fan doe...

Ik moat om myn wurk tinke, tocht de jonge. Se moatte sjen dat ik wol mear weeftouwen oan kin. Op twa kin nimmen trouwe, op fjouwer amper. De trouden hiene seis, soms acht, lyk as dy âlde dêr njonken de lange. It gyng om 'e yards. Hwat mear yards hwat mear jild. Hy hie aenst trije mûlen iepen to hâlden bûten syn eigen...

Ynienen fornaem er dat it stiller om him hinne waerd. De deale, healwei seizen. Gau de boel stilsette, de pûljes bigounen al stadiger to draeijen. Hy hie noait sjoen dat de toubaes de hân opstiek. De klompen út en de skuon oan. Miskien seach er har noch by de poarte...

De âlde wever kearde him. Hwat woe dy man? Hy hie nou gjin tiid om to praten.

- Wy hawwe mei de pet roun west, sei er. Sjoch, dit is foar dy. De jonge woe protestearje, mar koe sa gau gjin wurden fine. - Gjin mirakels, oanpakke, sei de âlde.

- Is der ek hwat fan de lange by? Hwant dan wol 'k it net ha.

De âlde skodholle, lei it jild op de masine en roun de weverij út. De jonge seach mei greate eagen nei de glinsterjende dûbeltsjes en stuorkes en bigoun to tellen. De triennen sprongen him yn de eagen... seis en tritich dûbeltsjes en achttjin stuorkes, fjouwer en in heale goune! De hiele boete hast boppe wetter. Hwat koene de minsken dochs goed wêze, dyselden dy't soms sa biroerd wiene. Nou hoegde der nije wike neat sein to wurden. De boete skrasse en it heechste sifer stean litte op 't leanpûdtsje. En it jild der fansels by yn. Nou ja, dy tsien stûren soarge er sels foar. Dat dy lytse roune nou helte mear weardich wiene as dy greate kantige.

- Hm dêrre, silstou net ris opkrasse?! De toubaes die de ljochten út. De jonge liet it jild yn 'e bûse glide en draefde de weverij út.

Bûten sloech de kâlde desimberrein him fûl yn it opsette gesicht. Moarn alle kleuren fan 'e reinbôge, tocht er. Dan koe hja mar sjen dat er om har fochten hie. Hy helle de fyts út 'e loads, naem by de portier syn nûmer fan 't boerd en stiek bûten de poarte de kearslantearne oan. Nou hie er har mist en de tram wie al fuort fansels. Mar moarn seach er har noch. Dan soe er har de presintsjes by de tramhalte oerjaen en hurd fuortfytse. Hy soe der in bryfke by yn dwaen. En dêr soe er ynsette dat er om har fochten hie, dat er fan har houd, dat er mei har trouwe woe sa gau as er der twa touwen by krige.

[p. 425]

En dat er in goede heit foar har bern wêze soe. Hm . Heit, hy moast der suver om laitsje. Hwat hearde dat nou noch aldernuverst mei dy koarte broek oan. Mar dat wie nou dien. Dy âldelju koene har net yntinke dat harren bern gjin bern mear wiene. En altyd dat gesanger oer dy maten. Hy hie gjin forlet fan maten dy't fan sneins oant woansdeis oer de match jeuzelen en fan woansdeis oant sneins oer de kommende match. Hy gyng leaver nei de lêsseal en tongersdeitojouns nei de folksuniversiteit. Hwat wisten dy jonges fan boeken, hwat wisten hja fan de hûnderten libbens dy't hy lêzendewei libbe? Hè, hwat die dy rein him sear yn 't gesicht. En hwat wisten hja fan de leafde oars as hwat grappen en gleije griemerij? Hiene hja weet fan Metternich syn brieven oan de grevinne Lieven? Wisten hja dat d'Israëli en syn tweintich jier âldere frou elkoar leafdesbrieven skreaune doe't se beide siik op bêd leine yn itselde hûs? Dat wie nochris leafde! Om fan Napeleon syn brieven oan Josephine mar to swijen. En sa hie hy ek leaf! Nou moast er aenst net forjitte de presintsjes foar de bern to keapjen, ear't er nei de lêsseal gyng. En foar in dûbeltsje postpapier. Mar in gelok dat er dat jild krige hie.

De petroaljelamp hong leech boppe de tafel. Hy koe syn gesicht krekt yn 't skaed hâlde en dat biwarre him foar lestige fragen. Nei breaiten kundige er oan dat er nei de lêsseal gyng en fuort wie er wer. Hy koft twa sjalen en hwat snobberij foar de bern, en foar har in fleske rûkersguod. En doe nei de lêsseal. Hy frege in biografy fan Bismarck, dan like it krekt oft er oantekeningen makke. Sa'n brief foel jin noch net ta, tocht er. It wie 23 desimber, ja, datum en plaknamme dat gyng gau. Mar dan? Har oansprekke by de foarnamme? Se wist ommers net dat er har leaf hie. Hja wikselen amper in wurd mei elkoar, it bleau by in knikje en in glimke. Liebes Fräulein dan? Of Frau, mei 't each op 'e bern? Hawar, hy koe der altyd noch hwat boppe sette. Earst hwat fan himsèls fortelle, hwer't er weikaem, en dat er leaver trochleare wollen hie, mar dat syn âldelju dat net útsjonge koene en dat hja fan earmoede nei dizze kontreijen forfearn wiene om, lyk as safolle fan harren lânslju, útskeld to wurden foar swartsokken. Né, sa'n fanke hie sels al lijen en earmoed genôch. Hja mocht ris tinke dat er bigreatsjen mei himsels hie. Hy moast har it hof meitsje, mar hoe? Ha, nou wist er it... By hwat der, tinkend oan Jo, heechachte juffer, yn myn hert omgiet, forliest alle tael syn macht, krije alle wurden in holle klank...

Sa, dat like net sa gek, hwat al to moai miskien. Yn fersen hearde soks oannimiiker. Dat hie er dy jouns fan 'e tsiende

[p. 426]

novimber wol yn 'e folksuniversiteit heard, doe't dy dichter Marsman dêr spriek. Hy hie syn skrift mei fersen hjir hawwe moatten, mooglik stie dêr wol hwat gaedliks yn. Ja, mei in fers koe 't even mear lije. As er it ris yn har eigen tael bisocht...

Stinnend op in fersrigel kôge de jonge in kwast oan de pinne. En doe foun er hwat...

Es liegt in Bann und Ketten
mein Herz, und weiszt nicht Rat

Sa, dat like der op. Dat sei hwat fan syn leafde en fan syn probleem. Mar nou...

Kann aus den dunk'len Gründen
den Weg zu dir nicht finden

De jonge gappe nei de siken, sa moai foun er it. Hja soe der út bigripe dat er forlegen en ûnbidreaun yn leafdessaken wie, mar ek, dat er net sa'n Draufgänger wie dy't tocht dat it mei har wol hwat lije koe. Mar der moast noch hwat by... kann aus den dunk'len Gründen, den Weg zu dir nicht finden... ha, dêr hie er it... den rechten, né, den höhen Liebespfad.

Alhiel útskroeven lies de jonge hwat er skreaun hie nochris oer. En hy koe der mar net genôch fan krije. Hieltyd op 'e nij lies er it. As er fan dir Dir makke wie 't suver in godstsjinstich fers.

Doe sloech de klok njoggen ûre en moast er der út. It waer wie der net better op wurden. It sniejage en hy moast de pet djip oer de eagen lûke om hwat sicht to hâlden. It lette neat, hy hie geweldige foarnimmens.

De oare moarns lei er it pakje mei it gedicht yn 'e pipebak, dan hie er der oanienwei it each op. Hy koe it har fansels jaen as hja pipen brocht, mar dan hie elk it yn 'e rekken, binammen de lange. Twaris gyng se by him lâns, twaris knikte hja him freonlik ta, suver oars as oars. Syn gedicht wiisde fansels wol út dat er fochten hie. Fierder forroun de moarn sûnder bûtenwenstichheden, ek de lange like syn les leard to hawwen. De lêste ûre, fan tolven oant ienen waerd der sneons himmele en poetst, duorre langer as oars.

Om ien ûre draefde er mei syn pakje de weverij út. Even by de poarte sjen oft hja der oan kaem en dan nel de tramhalte. Mar doe't hja mei in pear oare froulju yn drok petear nei de tramhalte roun, sakke de moed him samar yn 'e skuon. Wanhopich stoarre er de tram nei en himsels forwinskjend, treau er it pakje yn 'e binnebûse. Mismoedich sloech er de skonk oer 't seal fan 'e fyts. Hy wie in fint fan neat...

[p. 427]

Thúskommend seach er oan it forhearde gesicht fan syn mem dat sines ûnderwilens alle kleuren fan 'e reinbôge krigen hie. Hy smiet it mompeljend op 'e slachstokken. It iten smakke him net en it badhûs, dêr't er oare sneonen fan freugde de stambannen forsearre, kaem him nou foar as in slachthûs mei baltende bisten.

Op 'e joun koe er it net langer úthâlde. Syn forkiaeijersklean noch tichtknoopjend, de lange jas oer de earm, stau er de doar út om de sawn ûre tram to heljen. It slagge him, en pûstend seach er nei de wyt útbiten skuon. Hawar, de snie soe dêr ek wol kwalsterich wêze, hja moast it mar nimme sa't it wie. Hy stelde him har hûs foar, lyts, wyt en heal yn 'e beammen. Mooglik foel se him by de doar daelk wol om 'e hals en hoegde er neat to sizzen. De bern soene as ingeltsjes ûnder de krystbeam sitte, mei greate glinsterjende eagen. De moaije jonge mem, foar him oer by 't fjûr, bûgde de bloune holle oer syn gedicht, de eagen wiet fan oandwaning...

De tram wie by de grins. De oare unifoarmen en de oare tael joegen it ûndernimmen hwat forhevens, hy wist sels net hoe. Hy wist nammers ek net hwer't hja wenne. Fiif, trien minuten fytsen tuiende er to witten. Mar hy moast rinne. Hy roun in kertier sûnder immen tsjin to kommen. Hy skille by in hûs oan om to freegjen hwer't hja wenne. Nei lang praten oer en wer wisten de minsken by hwa't er wêze moast. De earste sintelwei rjochts en dan noch sahwat in kertier rinnen. It soe der wol smoarch wêze. Dan kaem der in rychje huzen, dêr moast er mar ris wer freegje.

Nou, it wie der smoarch en it wetter sauske him yn 'e skuon. Lang om let kaem er by in rage platte huzen, kalkstiennen huzen sa to sjen, en allesbihalve fleurich. Hy frege by de earste doar en waerd seis doarren fierder wiisd. Nuvere keten, samar mei de doar yn 'e keamer. En ek nuver folk. Hy kloppe dimmen oan, mar it bleau stil. Dochs skynde der hwat ljocht troch de reabrune gerdinen. Hy kloppe nochris, nou hwat hurder. Wer kaem der neat. Hy krige oanstriid om hurd fuort to draven, mar joech der net oan ta. Hy soe 't noch ienkear bisykje en naem alfêst it pakje út 'e binnebûse om hwat yn 'e hannen to hawwen.

Mar hy hoegde al net mear to klopjen. In skerpe lucht fan iten en oerseane molke wyndere him tomjitte en op 'e drompel stie in koarte grouwe man mei in ûnbidige wilhelmsnor. De tommen by de broeksbân yntriuwend seach de man him op en del oan, sûnder ek mar ien wurd to sizzen. En fan 'e weromstuit sei hy ek neat.

[p. 428]

Der waerd efter de man syn rêch yn in kachel omrattele, in skelle frouljusstim moanne in pear kreauwende bern ta stilte. Mar de bern kreauden troch.

Doe seach er, oer de man syn skouder, har gedicht. It like hurd ynienen. It hier rûch om 'e holle, naem hja him mei stikelige blikken op, as kaem er ûngelegen. Mar doe't er hwat út de man syn skaed stapte, sei se: - O heit, in jonge by ús út 'e weverij. De man draeide him om, tofreden steld sa't it like. Hy hie in houten skonk.

- Wolst der net ynkomme? sei se. Hiest in boadskip op dizze ein?

Hy wie al aerdich bitommele, mar hearde himsels sizzen: - Nou né, dat wol sizze... ik haw in presintsje foar Jo en de bern.

De bern, dy't om it optugen fan in earmoedich krystbeamke kreauden, waerden opslach stil en gyngen by de mem stean om to sjen hwat der út it papier komme soe.

Syn eagen dwaelden troch de keamer... in blyn hynder koe der amper hwat stikken slaen.

- Mar jonge, hwerom hast dat dien? hearde er har sizzen.

Nou moast er op 'e slach passe.

- Om't ik fan Jo hâld en mei Jo trouwe wol, sei er.

- Hwat seit dy jonge?! rôp de man.

- Dat er fan mem hâldt en mei mem trouwe wol! rôp ien fan 'e bern.

De man liet de holle yn 'e nekke falle en boldere it út fan 't laitsjen.

De jonge roun efterstofoaren nei de doar... Nou ja, it wie mar gekheit, it wie mar in aerdichheitsje, hearde er himsels sizzen. Mei't er de doar útstapte, seach er it gedicht oer de flier lizzen.