De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 377]

[Nummer 11]

Sjoerd Spanninga:

De joun leit nou sa fredich

de joun leit nou sa fredich
yn it hea
as wist de ierde net fan leed
en foel der net in stêd oan pún
dy't tûzen herten blyn fortrape
en waerd har skûlplak
net in trefpunt fan tragyk
hwer't hiel de need
it kanteljend kontoer
fan dizze wrâld
oer huzingen en hôven briek...
in teare dize
wazemet om doarpen en gehuchten
oant hja wenje
op de grins fan it bisteande
hwat slûge seilen
sile har nei rêsten yn it reid
de dei draecht noch in lêste
sinneblink
dy't ljochtet lâns forgetten
dingen
mar earne hat de tryste wjokslach
fan in fûgel
wol geheimen helle út de groun
dat yn de stille loften
alles swijt
oft hja in driging metten
op har mimerjende gong
wylst men forskime
tusken waen en witten
it wêzen fan it libben socht
it wêzen fan de dea...

[p. 378]

Leechte

der is in greate stilte
om my hinne woeksen
it lêste fjûr
sliept op it waed
nou in forsonken kontinint
gjin skip
dat langer wannelt
op it wetter
de tiid is har ûntstoarn
al lit de loft soms
griis en sulver
noch in fûgel los
dy't fisket op dea tij...

Nachtbloeijer

It is hardstikke
tsjuster
de loft hinget del
as in lamme flerk
mar hjir en dêr
swabbert noch in feart
troch it lân
hwat der lei to blinken
ha se wol burgen
by dit slûkerswaer
de dogeneaten
in iensume wachtpost
dreamt de eagen
iepen
nachtbloeijer
yn de sliepende stilte.