De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 237]

Sjoerd Spanninga:

De plussen en de minnen

hwat in gelok
dat wy ús allegear
deselde rudige hûd
rosse moatte
hjir op ierde
al is de iene faeks hwat mear
mei pûkels forsierd
as de oare
en dus in tikje greatsker
yn 't bisef
fan syn forwurvenheden...
och earme
ik hie der my sa op forgappe
der soe lang om let
noch hwat bihoarliks
yn my opsjitte
út de puollen en de petten
en nou tilt it
fan de geile snilen
om my hinne -
men rint aenst
mei it onlân op 'e rêch
de ein to mjitte
haw ik soarch -
in bok fol rusken
oan 'e reidwâl rispe
wurdt ús gondola
myn ljea
hwer't jachterich de jerken
en har wylde lusten
út 'e sleatten spatte -
dit bylket net sa moai
marij
foar myn gemoed
it jowt de fûgelfaeijen
gau in eigenikkich aerd
dat bandeleaze
njonken hapskear en konsorten
of de evenredige natueren
dy't forheven boppe 't heidenskip

[p. 238]

 

op stelten stappe troch de buert

 

as 't miel oatmoedich is bislikke

 

wylst wy de tiid forluiterje

 

by 't lege ljurkeglês

 

forjown as wy binne

 

fan goeije idéen -

 

hja kinne alteast great gean

 

op morele wapenfeiten

 

in libben sûnder knûkels

 

en in panstrutsen troanje

 

dy't him fiis ôfkeart

 

fan de wytsjongende ingelkoaren -

 

hawar

 

de minnen oan 't krús

 

en de plussen op 't plús -

 

mar de deugd lit jin net los

 

om gjin noch safolle

 

dy lytse tyran

 

al sit men algeduerigen

 

to kontsjewippen

 

itsij dan dat it hert

 

him wer forslingert

 

oan it avontûr

 

en tusken spoekeblommen sliept

 

as strak de moanne freget

 

om in liet.

[p. 239]

Atol

in greate widze
skommelt wol de ierde
yn 'e dream
fan it hielal...

in fanke mei in giele jûpe
kin 't jin oandwaen
de adel fan har jonge wêzen
hat in heimlik libben
stilljochtsjend
yn har eagen lein
de rêddende genede
fan it leauwe
men is noch net alhiél forlern
jowt oan de skepping
in genegen glâns
de doffe dingen
witte wer har fieling
en har fonkeling
by 't kearen en it kommen
fan it tij
hja moatte pompe of forsûpe
mar de ûnderstream
fan har bitrouwen
it swijen
hâldt de siele wach
it kwea lûkt him tobek
en skûlet nou biskamme earne oars
de núnders litte sprakeleas
har waeijerkes op 't strân
in lytse hulde lâns de kust
en hwer't mei djip forstean
de dining dounset
nei de brânning fan it hert
it âlde ringrif
baeijend yn in wyt biwegen
troch de weagen
is 't blinkend sein
in sichte wurden
slach op slach
de sé oan 't meanen
dat jin de ripe raeijen
rûzjend foar de fuotten falle.