De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 218]

Sybe Sybesma:
Maertmoanne

By nacht waerden de lannen wiet
wiet en feal dêr't juster noch snie glimke
even spegelen hja
skynsels dy't ornaris net útinoar falle
- doe groeide de loft ticht

De man siet allinne yn 'e bus
om him hinne tsjotteren strjitmosken;
hy woe mar ien ding:
mosk mei wêze,
mar hja forstiene syn swijen net
- doe seach er nei bûten ta
en ûntdiek: sjoch boppe

Yn 'e stêd wenje minsken
omt hja dêr de kâns net krije
harsels to missen;
se komme net iens op it idé,
mar wé my, as ien fan harren
allinnich yn 'e polder by ûnlijich waer
syn eigen stimme heart
fan fierrens, heas en dierlik

De man stapte út 'e bus by it stasjon
de wiete lannen rounen de stêd yn
en wiene oergunstich op 'e smelle stripen snie
dy't dêr har lêste triennen skriemden

De minsken yn 'e stêd groeten him freonlik
even spegelen hja
hwat him ûnderweis sa sterk bisiele hie
doe't er mosk mei wêze woe,
en hy libbe hielendal op:
as in jongfeint mei wit hwat op 'e lever
roun er de stêd oan syn fuotten

Twa dagen letter wist er mear:
de stêd is slimmer as de polder