De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 177]

[Nummer 5]

Durk van der Ploeg:

Twa psalmen

I

Jo haww' o Hear, my djippe wounen slein
En yn myn hert de frakke lusten dôve.
Oan al myn lea de ear en krêft ûntrôve.
Hoe is Jou grime tsjin my sûnder ein?

Hoe fyn ik dochs genede yn Jou each,
Dat Jo yn strange straffe op my hechtsje?
Ik koe, o Hear, Jou eachweid net ûntflechtsje,
Hwer ek myn bline fuotstap hinne teach.

II

Jo haww' o God, út neare nacht,
My ta de klearste hichten brocht,
Dêr't ik oanskôgje 't ivich ljocht,
Dat seingjend oer Jou gunstling slacht.

Lof sij de God, dy't omsjoen hat
Nei hwa't syn wegen kwels en blyn
To'n ein roun Nat yn kwea en skyn,
Troch eigen noed en tsjoed fortard.

[p. 178]

Steatsgeheim

‘Ik bin Kolombus’, sei de soldaet.
‘Ik set in aei as in forsetsmonumint
Yn de stêd fan de widdouwen’.
De widdouwen flechten net de offisier,
Klagen de soldaet oan fanwegen machtsmisbrûk.
‘Dit is in boargerlike taek’, seine de widdouwen.
‘Lit him syn gong gean’, sei de offisier.
‘En jimme: wês fruchtber foar de takomst,
Hwant ik bin Kolos’.

It lûd reint

Yn it grint

As in gedicht

En hwer't de

Poëzij bigjint

Falle de wurden

Ticht.

It rinkelt

It reint

En alle fûgels

Laitsje

Omdat it har

Net skeint

Har boarst

Sjongt yn

In fearren

Baitsje.

It lûd reint

Yn it grint

It ammet yn

De stiennen

De dichter stiet

To dounsjen

Op 'e teannen.

[p. 179]

Kleiliet fan Jeremia

De stêd is in widdou,
Skriemend oer har
Bern yn ballingskip.
De poarten fan Sion
Lizze woast
En har wegen treurje,
Om' t nimmen him
Tarist hat ta it feest.
Nin frou hat har toait,
Om't de sieraden fan
Sions dochter weinaem binne.

Har âldsten sitte swijend
Oer de ierde
Yn sek en jiske.
En de jongfammen fan
Jeruzalim litte de holle
Nei de ierde hingje
En stoarje yn harren
Skaed en skande.

Mei fingers

Yn de sinne

Skaden skriuwe

Tsjin de groun.

Stadich

Wetter wurde

Driuwe tsjin

De mûle fan

It wurd.